H Έλενα Ακρίτα και τα «Χτυποκάρδια στο κρανίο»

Παιδί σχεδόν θαύμα της γραφής. Βρήκε στη δημοσιογραφία νέους κώδικες επικοινωνίας. Έδωσε σε μια γενιά λόγο και έκφραση. Σημαντική; Σημαντικότατη. Η Έλενα Ακρίτα, ακόμα και αν έγινε ηθοποιός, η γράφει τις τηλεοπτικές σειρές της, ήταν και θα είναι δημοσιογράφος. Γιατί παρατηρεί, συναισθάνεται, συμπονά, αναλύει, καταγελά, σαρκάζει, καυτηριάζει, τα μικρά, τα καθημερινά, τα οδυνηρά συμβάντα ενός δημόσιου βίου, που μας πληγώνει! Μας τσακίζει! Μας διασύρει! Μας εξευτελίζει. Με την γραφή της, τραβάει νοητές φωτογραφίες, ζουμάρει και καταδεικνύει το αδυσώπητο παράλογο της εποχής μας. Και μας κάνει να γελάμε. Πικρά; Στα όρια του κλάματος; Πάντως γελάμε!

«Χτυποκάρδια στο κρανίο». Τα άρθρα της, σα μικρά διηγήματα πάντα, με ένα έναυσμα, για εξέλιξη και με δομή με αρχή, μέση και τέλος, πάντα απολαυστικά, έγινα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο που κυκλοφορεί απ τις εκδόσεις Καστανιώτης. Αξιοσημείωτο και για την ίδια, το ότι στις τρεις μέρες κυκλοφορίας του, το βιβλίο μπήκε στις λίστες με τα ευπώλητα. «Αν ο άλλος έχει δέκα ευρώ θα τα δώσει για ένα βιβλίο;» αναρωτήθηκε καλεσμένη στο Mega Σαββατοκύριακο, ως καλεσμένη με ένα κοραλλί φόρεμα– δήλωση σε έναν κόσμο σκούρο τηλεοπτικό κόσμο, την εποχή της Τρόικας. Το βιβλίο της ήταν το έναυσμα για να μιλήσει για την βιαστική τρέλα που ζούμε όλοι μας. Τα σπίτια μας που βρήκαμε απ τους παππούδες και τους πατεράδες μας, να πληρώνουμε σαν ενοικιαστές συνεχώς, το κάθε πεντάλεπτα να έρχεται νέος φόρος, το ότι η κρίση μας κάνεις κακούς ανθρώπους και τσακωνόμαστε μεταξύ μας, βγάζουμε βία, γινόμαστε εχθροί ο ένας στον άλλον!

Είπε πολλά η σπουδαία κ. Έλενα Ακρίτα. Για όλους εμάς, που όπως σημειώνει στο βιβλίο της χαθήκαμε στη φτιασιδωμένη ηλιθιότητα, ξεχάσαμε ακόμα και τα μετρά σύγκρισης μας, αντικαταστήσουμε τον Ντοστογιέφσκι η τον Καβάφη με εκδόσεις τσέπης και αντί για τη δική μας ζωή ζούμε τις «ζωές των άλλων» μέσα από παπαράτσι φωτογραφίες «μαμάδων από σιλικόνη» με κάτι ταλαίπωρα παιδιά απ το χέρι.

Η Έλενα η ίδια απορεί γιατί το βιβλίο της έγινε μπεστ σελερ σε τρεις μέρες. Γιατί, πολύ απλά, τον χουμε ανάγκη. Την έχουμε ανάγκη!
Α! Και κάτι άλλο! Στα χρόνια της οικονομικής χολέρας λοιπόν, που ζούμε, το πόσο μου έλειψε η οπτική της, ο λόγος της, η θεώρηση της, τηλεοπτικά δε λέγεται. Δηλαδή πόσο μυαλό θέλει απ’ τους ιθύνοντες, να τη βουτήξουν να τη βάλουν κάτω να κάνει μια εκπομπή να αναθαρρήσουμε λίγο; Το χω ξαναγράψει και για το αυτονόητο και επιδιωκόμενο μου, τι άλλο να κάνω; Να μαζέψω υπογραφές;