Σταμάτης Κραουνάκης, for ever

Είναι η βόλτα μας, η μελωδία μας, τα τραγούδια μας, ο κόσμος μας, η γενιά μας, οι γενιές μας. Είναι η παρέα του, είναι η Σπείρα Σπείρα του, είναι το πνεύμα του και είναι το χιούμορ του.

Είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης και βλέπω ό,τι κάνει και ακούω ό,τι φτιάχνει και είναι μουσικός υπότιτλος στην ζωή μου. Και χαίρομαι που υπάρχει και τον παίρνω τηλέφωνα για να ακούσω τα γέλια και τις ανάσες του. Και τον χειροκροτώ και σας τον συνιστώ. Και αναπολώ συντήξεις, αφορμές για συνάντηση. Είσαι στο σύστημα; τον ρώτησα κάποτε. Με κοίταξε σαν Βάκχος που θύμωσε. «Αν είμαι στο σύστημα; Χέστηκα. Τα'χω φάει τα ψωμιά μου. Από δω και πέρα ό,τι κι αν κάνω το ίδιο είναι. Και να αποφασίσω να πουλήσω τα πνευματικά μου δικαιώματα μετά θάνατον, διότι έχω παιδιά – σκυλιά να με κληρονομήσουν και έτσι ζω. Δε θα ψοφολογήσω απ'την πείνα. Αυτό είναι μια ελευθερία. Επίσης από τις ύλες που έχω δώσει στον κόσμο παίρνω χαρά τεράστια. Δεν πετώ πράγματα. Ήμουν εντάξει με τον κόσμο και αυτό το ξέρουν οι Έλληνες. Έχω εμπιστοσύνη. Αν χτυπήσω αύριο πρωί μια οποιαδήποτε πόρτα, άφραγκος, θα με ταΐσουνε. Δε θα μου πούνε «άντε μωρέ μαλάκα, που έφαγες και εσύ τόσα». Ο κόσμος μες στην τρέλα του και την ανέχειά του, έχει φιλότιμο. Δεν είναι γαϊδούρι ο Έλληνας. Μαλάκας πιάνεται, γαϊδούρι δεν είναι».

Και θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή, ομιλάγαμε για την κρίση που χόντρυνε και θα γίνονταν κι άλλο υπέρβαρη να μη χωράει να διαβεί απ'τις πόρτες μας. «Ναι, η κρίση. Στην κρίση, στην φτώχεια, όμως, ο Έλληνας, διασκεδάζει καλύτερα, τραγουδάει καλύτερα, γαμάει καλύτερα. Και εγώ κάνω τραγούδια για τον έρωτα. Και ο έρωτας δε θέλει λεφτά –αν και αυτό πήγαν να μας το ξευτελίσουν και να μας πείσουν πως αγοράζεται. Τι θέλει ο έρωτας; Χαμηλό φωτισμό, μια μελωδία, δυο ποτά και ένα ντεκολτέ αφημένο, παραδομένο». Και είναι Παρασκευή βράδυ και να μου'στε έξαλλες διότι τι θέλει, αρχοντοπούλες μου, ο έρωτας;