Fast X Review: Ακόμα και μια λατρεμένη υπερβολή θέλει ένα μέτρον άριστον

Fast X. 10η ταινία Fast and Furious. Έχουν περάσει 22 χρόνια (ναι, 22!) από την πρώτη ταινία. 9 φιλμ υπερβολικής δράσης και ένα spin-off μετά, ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, τι ζητάμε και τι προσμένουμε. Πλέον δεν έχουν μόνο εμπειρία οι δημιουργοί, έχουμε και εμείς που συνεχίζουμε να βλέπουμε. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, αρκεί να μην πλήττουμε.

Guardians of the Galaxy Vol. 3: Το πιο ταιριαστό τέλος για την πιο αγαπητή ομάδα της Marvel

Fast X: Εμείς ξέρουμε τι ζητάμε, οι Fast και οι Furious μάλλον λίγο μπερδεύονται

Η υπερβολή είναι μια μορφή τέχνης. Δεν θα σου πούμε ότι οι Μαχητές των Δρόμων είναι τέχνη, αλλά όντως, η υπερβολή στον κινηματογράφο θέλει μια κάποια μαεστρία. Εδικά αν θες να κρατήσεις το κοινό σου ζωντανό μετά από πάνω από 20 χρόνια και μετά από καμιά δεκαριά ταινίες. Πιστεύεις ότι δεν θέλει μια μαεστρία να δεις πάνω από 3.000 επεισόδια από την Λάμψη; Δεν θέλει μια μαεστρία να βλέπεις 15 χρόνια “Supernatural” ή 9 χρόνια "24"; Ε κάτι θέλει και μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά η μαγική λεξούλα είναι η ισορροπία. Κοινώς, όχι απόλυτα try-hard χαρακτήρες, όχι απανωτές cheesy στιγμές, όχι καταιγισμός από δήθεν ατάκες, όχι κάθε πλάνο και μια εξωφρενικότητα. Τα θέλουμε όλα αυτά, τον καταιγισμό δεν θέλουμε.

Αυτήν την ισορροπία της υπερβολής την κρατούσαν μια χαρά μέχρι τώρα οι ταινίες Fast and Furious και γι’ αυτό πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και κερδοφόρα franchise του Χόλιγουντ, το 8ο πιο εμπορικά επιτυχημένο και το μεγαλύτερο της Universal. Τι έγινε λοιπόν στο “Fast X”; Έφυγε ο Justin Lin, βετεράνος των Μαχητών που έχει σκηνοθετήσει τις πιο επιτυχημένες μέχρι τώρα ταινίες (3, 4, 5, 6, και 9) και η ισορροπία φαίνεται ότι άλλαξε. O Lin ήξερε πολύ καλά την ταυτότητα και ήξερε και πώς να κρατήσει την εξτραβαγκάντζα σε επίπεδα που να μην σε πνίγουν. Ξέρουμε όμως και εμείς τι είναι το FF. Είναι μια παράλογη σαπουνόπερα λουσμένη με νίτρο και εκρήξεις, και δεμένη ολόσφιχτα με οικογενειακούς δεσμούς. Ξέρουμε ακριβώς τι είναι και από ένα σημείο και μετά, το διαλέγουμε εν γνώσει μας.

Στη σκηνοθεσία, τα ηνία του Justin Lin παίρνει ο σκηνοθέτης των "Transporter", Louis Leterrier που αναμένεται να αναλάβει και την επόμενη.

Fast X: Fast μπορεί να το λες, ένα X όμως μπορεί και να το ρίξεις

Στην ταινία "Fast Five" του 2011, η ομάδα του Dom διέλυσε την εγκληματική αυτοκρατορία του αρχιεγκληματία Hernan Reyes, αλλά και τον ίδιο. Αυτό που αγνοούσε όμως είναι πως ο γιος του ήταν μάρτυρας σε αυτήν την αιματηρή αναμέτρηση και εδώ και 12 χρόνια ετοιμάζει την εκδίκησή του.

Η ταινία έχει ένα pre-generic για να μας εξηγήσει τι έγινε πριν από τόσα χρόνια, χρησιμοποιώντας ολόκληρες σκηνές από το “Fast 5” και προσθέτοντας έξτρα για να δέσουν την ιστορία. Μετά από αυτό, έχουμε το συναισθηματικό κομμάτι της ταινίας που πάντα έρχεται στην αρχή για να μας θυμίσει για τι παλεύουν οι ήρωές μας. (πάμε όλοι μαζί) Για την οικογένεια. Στη νέα προσθήκη έρχεται το θέμα της πατρότητας λίγο στο προσκήνιο, γιατί ο Dom πρέπει να αρχίσει να φοβάται. Πραγματικά να φοβάται.

Παραδόξως, το πιο φωτεινό σημείο της ταινίας είναι ο Jason Momoa. Όχι ότι είναι ένας χαρακτήρας που δεν έχουμε δει, αλλά γιατί η υπερβολή του ρόλου του και του παιξίματός του είναι ταιριαστή. Είναι ξεκάθαρα ο Joker του Fast X, ντύνεται και σαν κλόουν, είναι ένας παρανοϊκός που το ξέρει ότι του έχει λασκάρει κάποια βίδα, αλλά δεν ψάχνει να τη βρει. Προτιμάει να παίζει bowling με τεράστιες φλεγόμενες βόμβες που τρέχουν στους δρόμους της Ρώμης, σε μια σεκάνς που ίσως ήταν η μόνη που ταίριαζε περισσότερο στο υπερβολικό προφίλ που λέμε. Άσε που μαζί με την βόμβα, περνάς και από όλες τις ξακουστές piazza της ιταλικής πρωτεύουσας.

Το Fast X ξεκινάει την αρχή του τέλους

Η ταινία λέγεται ότι θα είναι και η πρώτη προσθήκη στην τριλογία που θα κλείσει το νιτρώδες, γκαζιάρικο, τεράστιο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτό franchise. Κανένα απολύτως πρόβλημα, αρκεί να φτάσουμε στο τέλος σαν να έχουμε τελειώσει ένα ride ενός παρανοϊκού rollercoster και για κάποιον λόγο βουρκώνουμε κιόλας.

Όλα όσα μας δίνει το Fast X θα τα θέλαμε. Αλλά αν δεν υπάρχει μια υποτυπώδη ισορροπία, θα βλέπουμε ένα αμάξι να κατεβαίνει μια φλεγόμενη πλαγιά και θα ξεψυχούμε “πλήττω” ενώ ρίχνουμε Evian σαν την Ντένι Μαρκορά. Αν δεν υπάρχει αυτή η υπερπροσπάθεια (και το cheesiness) σε κάθε κάδρο και σε κάθε σκηνή, θα καταλήξουμε να βλέπουμε δύο ελικόπτερα να προσπαθούν να σηκώσουν το αμάξι του Vin Diesel και να κοιτάμε με τόση απάθεια, σαν περιμένουμε στην ουρά του σούπερ μάρκετ ένα Σάββατο πρωί που δεν έχουμε άλλη επιλογή για να πάμε, έχουμε αφήσει ένα χάος στο σπίτι, ένα χάος βρίσκουμε και στο σούπερ και ξέρουμε ότι απλά πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει, να κάνουμε ένα ακόμα βήμα και μέχρι η ουρά να μικρύνει, να σκαλώσει το μάτι στο υπερπέραν, νιώθοντας το μυαλό να αδειάζει σιγά-σιγά μέχρι να φτάσουμε στο ταμείο.

Εντάξει, και αυτό cheesy υπερβολή είναι. Αλλά ήταν μόνο μία και στο φινάλε.