Barbie: Μια ροζ & spot on κωμωδία του σήμερα με όλα τα ψεγάδια που περιμέναμε

Η Barbie κυκλοφορεί από 13 Ιουλίου στους κινηματογράφους και έχει να πει πολλά. Τα λέει, λίγο επιδερμικά, λίγο βεβιασμένα, αλλά τα λέει. Και τα λέει επίσης μέσα στο ροζ. Δεν θέλουμε τίποτε άλλο. Για την ώρα τουλάχιστον.

Τι γίνεται όταν μια τέλεια Barbie παύει να είναι τέλεια επειδή αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά;

Η Barbie της Margot Robbie ζει στην Barbieland, μια χώρα γεμάτη πανέμορφες γυναίκες και άντρες, που όλα είναι τέλεια και όταν δεν είναι, υπάρχει πρόβλημα. Όλες οι Barbie και οι Ken που κατοικούν, έχουν την εντύπωση ότι η ύπαρξή τους έχει "φτιάξει" τον κόσμο, τον έχει κάνει καλύτερο, τον έχει κάνει "τέλειο": για παράδειγμα, θεωρούν ότι αφού υπάρχει η Μπάρμπι, όλα τα προβλήματα των γυναικών έχουν λυθεί.

Barbie: "Δεν γίνεται να έχω κυτταρίτιδα (ή πλατυποδία)."

Ο Ken του Ryan Gosling είναι ένας κούκλος που παίρνει αξία μόνο αν τον κοιτάξει η Μπάρμπι. Δεν έχει καν συγκεκριμένο επάγγελμα, είναι ένα πλάσμα που ο κόσμος που τον έπλασε, δεν του έδωσε κανέναν άλλον ρόλο πέρα από αυτόν. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να τα βρει όλα μόνος του και από την αρχή. Πόσο καλά μπορεί να πάει μια ιστορία όταν ένα πλάσμα που μπορεί μόνο να ετεροπροσδιοριστεί, γυρνάει σε έναν κόσμο που ξαφνικά έχει αξία και μόνο η πατριαρχία του τη δίνει;

Ken: "Μήπως να ξανακάνουμε την πατριαρχία από την αρχή;"

Στην Barbieland όλα είναι τέλεια. Είναι τόσο τέλεια, που είναι γελοία και είναι τοξικά. Είναι επίσης όλα πλαστικά και ειλικρινή. Τόσο ειλικρινή, που σχεδόν ξεχνάς την πλαστικότητά τους. Γι' αυτό και η ιστορία της Barbie ξεκινάει όταν για πρώτη φορά λέει συνειδητά ψέματα, ότι δεν έχει αρχίσει να σκέφτεται τον θάνατο.

Σκέψεις που δεν έκανε ποτέ αρχίζουν να την κατακλύζουν και καταλαβαίνει ότι πρώτον, είναι σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να τις αντέξει και δεύτερον, ότι δεν γίνεται να είναι δικές της, γιατί απλά είναι μια στερεοτυπική κούκλα. Θα πάει λοιπόν στον πραγματικό κόσμο για να βρει τις απαντήσεις. Μαζί της θα ακολουθήσει και ο Ken, γιατί όπως είπαμε, δεν υφίσταται χωρίς αυτήν.

Η ταλαντούχα σκηνοθέτης Greta Gerwig προσπαθεί να χωρέσει όλα όσα πάνε λάθος με την κοινωνία του σήμερα. Πατριαρχία, φεμινισμός, ταυτότητα, τελειομανία, πλαστικότητα, θυματοποίηση.

Το προσπαθεί γιατί η Greta Gerwig έχει όντως πολλά να πει και πάντα θα θέλουμε να την ακούμε. Τα χωράει λοιπόν με μια ελαφρότητα (που μπορεί να ενοχλήσει) και με μια διδασκαλία (που επίσης μπορεί να ενοχλήσει).

Αλλά έχει μια σημαντική διαφορά από κάθε τι δήθεν που φιλοδοξεί να μας “διδάξει”. Ξέρει ακριβώς πόσο ρηχή είναι. Η Gerwig γνωρίζει πολύ καλά ότι η ταινία της δεν μπορεί να είναι τίποτε παραπάνω από μια ταινία καπιταλιστική, που ο στόχος της εταιρείας που τη χρηματοδότησε και την αδειοδότησε, δεν είναι για να πει ένας δημιουργός την άποψή του για τη σημερινή κοινωνία, να καυτηριάσει ή να αφυπνίσει. Είναι για να μπορεί η εταιρεία να την εμπορευματοποιήσει. Και την ταινία και την ίδια την Μπάρμπι.

Μέσα σε αυτήν την ειλικρίνεια, υπάρχει μια διαφάνεια μεταξύ δημιουργού και κοινού. Τη θέλουμε αυτή τη διαφάνεια.

Οπότε μη γελιέσαι. Η Barbie δεν θα αλλάξει τον κόσμο, δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός της. Θα ενοχλήσει, θα χλευάσει, θα αυτοσαρκαστεί και θα το κάνει μες στο ροζ και την ελαφρότητα. Θα έχει όμως αλήθειες κρυμμένες ή ενοχλητικά φωναχτές, και θα τις δείξει με ώριμο χιούμορ, απλά επικαλυμμένο με γκλίτερ, κούκλους και κούκλες.

Οπότε ναι, είναι μια επίκαιρη κωμωδία για το σήμερα, είναι για το τώρα και για να πούμε και την αλήθεια, είναι και για τη μανιώδη ωραιοπάθεια, ένα από τα βασικά σημεία των καιρών.

Ποτέ δεν θα είχε τόση επίδραση αυτή η ταινία, τόσο μεγάλη προώθηση και ποτέ δεν θα ακουγόταν αν οτιδήποτε αφορούσε την ταινία -σκηνικά, ηθοποιοί, μουσική, props- δεν ήταν τόσο όμορφο. Γιατί ξέρει ότι μιλάει σε μια κοινωνία που για να ακουστείς και να φανείς, πρέπει να είσαι φανταχτερός, πρέπει να είσαι πεντάμορφος, πρέπει να είσαι φαινομενικά αψεγάδιαστος.

Όλα αυτά τα αντιπροσώπευε η Barbie. Ακόμα το κάνει και πάντα θα το κάνει. Δεν θα αλλάξει η ταυτότητά της επειδή βγήκε αυτή η ταινία, ούτε θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Θα συνεχίζουν να εμπορευματοποιούνται όλα, ακόμα και η ψυχική υγεία (δεν θα πέσουμε από τα σύννεφα αν βγει όντως Barbie με κατάθλιψη).

Μπορεί όμως να πει μια ιστορία που σε κάποιον θα μιλήσει. Μπορεί να ξεκινήσει έναν διάλογο. Αυτοί οι διάλογοι είναι καλό να ξεκινούν και ας ξεκινούν και άτσαλα. Το θέμα είναι να ξεκινούν.