Οι Γόηδες του Πάσχα

Μπορεί να είναι Ρωμαίοι, Χριστιανοί ή Εβραίοι. Μπορεί να είναι καλοί, κακοί ή γιοι Θεών. Μπορεί να είναι απλώς διάσημοι ηθοποιοί της χρυσής εποχής του Hollywood που φόρεσαν φούστα, μανδύα και δάφνινο στεφάνι έναντι αρκετών μηδενικών στον λογαριασμό τους. Μπορεί, στην τελική, να μην έχουν καμία άμεση σχέση ούτε με την ελληνική παράδοση, ούτε με τον Χριστιανισμό, ούτε με το Πάσχα όπως το ξέρουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως, ήταν, είναι και θα είναι οι άντρες που περιμένουμε να δούμε κάθε χρόνο, αυτή τη περίοδο της Άνοιξης, για να μπούμε στο άγιο κλίμα των ημερών και της κατάνυξης και, ταυτόχρονα, να χαζέψουμε λίγο με τους ηρωισμούς, τον συναισθηματισμό και, κυρίως, την τρομακτική τεστοστερόνη τους. Γιατί, δυστυχώς κυρίες μου, δεν τους φτιάχνουν πια όπως παλιά.

Kirk Douglas (Σπάρτακος / «Spartacus», 1960)
Ο αρχηγός. Ο πρώτος των πρώτων. Ο Kirk Douglas έδειξε πως φοριέται σωστά το κοντό φουστάνι του σκλάβου παύλα μονομάχου, μαζί με τα κατάλληλα δερμάτινα αξεσουάρ, ενώ η εμφάνιση του με το μεταλλικό χέρι-πανωπλία και το απολύτως απαραίτητο ύφασμα γύρω από την επίμαχη περιοχή καθώς ταυτόχρονα κράδαινε το σπαθί του ενάντια στις στρατιές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι αυτή που κανένας άντρας σε ταινία ανάλογου περιεχομένου, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει. Ακόμα και τα πασχαλινά αυγά κοκκίνισαν.

Peter O' Toole (Λόρενς της Αραβίας / «Lawrence οf Arabia», 1962)
Ο πρωτοεμφανιζόμενος, τότε, Peter O' Toole, μάλλον δεν είχε ιδέα για τον σχεδόν μυθικό χαρακτήρα που θα δημιουργούσε όταν δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει ως Λόρενς της Αραβίας στην εκπληκτική αυτή παραγωγή της Χρυσής Εποχής του Hollywood. Η λευκή κελεμπία που περιβάλει το παγωμένο γαλάζιο βλέμμα και τα κατάξανθα κυματιστά μαλλιά του βρετανού αξιωματικού Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, είναι το λιγότερο απαραίτητη κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ώστε να κυλίσει ομαλά και χωρίς στερητικά σύνδρομα η περίοδος της κατάνυξης.

Charlton Heston (Μπεν Χουρ / «Ben Hur», 1959)
Πολύ καιρό πριν ξεκινήσει η παθιασμένη σχέση αγάπης του Heston με τα ημιαυτόματα, τις επαναληπτικές καραμπίνες, τα τουφέκια και οποιουδήποτε άλλου είδους όπλο και σχετική παράνοια, υπήρξε μια άλλη σχέση αγάπης, μεταξύ αυτού και των γυναικών ανά τον κόσμο. Η σχέση αυτή ξεκίνησε το 1959, όταν ο πλούσιος Εβραίος Ben Hur προδόθηκε από τον καλύτερο του φίλο –Ρωμαίος αξιωματούχος, βλέπεις- έχασε την περιουσία του και στάλθηκε στα κάτεργα. Επειδή όμως ο Ben ήταν άντρας τίμιος, σωστός και μαχητής, κατάφερε να ελευθερωθεί και να πάρει την εκδίκησή του. Άρματα, μαστίγια, εξαντλητική κωπηλασία σε ρωμαϊκές γαλέρες, γυμνόστηθα κοντινά, αγριεμένο βλέμμα και ένα ζευγάρι ηρωικά σανδάλια, και οι Εβραίοι δεν έδειχναν ποτέ καλύτεροι.

Richard Burton (Μάρκος Αντώνιος / «Cleopatra», 1963)
Δεν είσαι άνθρωπος που ζει όπως πρέπει το Άγιο Πάσχα, αν δεν βλέπεις κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας την πιο επική παραγωγή όλων των εποχών. Μιλάμε φυσικά για την «Cleopatra» με την Elizabeth Taylor, μια ταινία που φαινομενικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού, έχει όμως συνδεθεί άρρητα με αυτές τις μέρες. Τόσο για την «μεγάλη» Liz και τα ατελείωτα κοστούμια και χτενίσματά της, όσο όμως και για τον Richard Burton που έδειξε πως οι άντρες, όσο βαρβάτοι, σκληροί και αδυσώπητοι κι αν είναι, ακόμα κι αν φοράνε πανοπλίες και διοικούν ολόκληρες στρατιές μαχητών, πάντα θα είναι αδύναμοι μπροστά στην αφοπλιστική ματιά μιας γυναίκας που μπορεί, αν θέλει, να τους υποτάξει. Και, μεταξύ μας, ποια γυναίκα δεν θέλει να το βλέπει και να το ξαναβλέπει αυτό; Ο Burton επίσης ήταν το original αρσενικό της εποχής, κάτι που περνά ακόμα μέσα από το γυαλί, παρά το ανησυχητικά κοντό ρωμαϊκό φουστάκι που φορά στις περισσότερες σκηνές –ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι σκεφτόταν ο ενδυματολόγος.

Anthony Quinn (Βαραββάς / «Barabbas», 1961)
Ζορμπάς; Ποιος Ζορμπάς; Ο Anthony Quinn δεν χρειάστηκε ούτε λεφτά, ούτε καράβια, ούτε σκάνδαλα για να μείνει στη μνήμη μας. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένας χιτώνας, μια άρνηση κατά του Θεανθρώπου, μερικά χρόνια σκλαβιάς, μια σταύρωση και μια μετάνοια, καθώς και αρκετή κακία, για να μείνει για πάντα στο μυαλό μας ως ο εγκληματίας Βαραββάς. Το σήμα κατατεθέν γκριζαρισμένο μαλλί και το κοφτερό βλέμμα είναι αρκετά για να κάνουν την αμαρτία απαραίτητο συστατικό στις μέρες κατάνυξης και αγιοσύνης, έστω και μέσα από το γυαλί. Μια ταινία που πρέπει να παίζεται από κάθε κανάλι που σέβεται το Πάσχα και τον εαυτό του.

Robert Taylor (Marcus Vinicius / «Quo Vadis», 1951)
Μια ταινία για το Πάσχα που τα έχει όλα. Τον ημίτρελο Νέρωνα και την πυρκαγιά του, την διαβολική Πομπηία, κατατρεγμένους Χριστιανούς, «κακούς» Ρωμαίους και, φυσικά, ένα από τα σημαντικότερα twists των ταινιών εποχής σχετικά με τον Χριστό, τον Ρωμαίο που ερωτεύεται την Χριστιανή και πείθεται να ασπαστεί τον Χριστιανισμό και να αλλάξει τη ζωή του. Στον επίμαχο ρόλο αυτή τη φορά βρίσκεται ο Robert Taylor ως Marcus Vinicius, ίσως ο πιο σπαραχτικός, μελό και γραφικός χαρακτήρας από όσους άφησαν εποχή σε ανάλογες ταινίες, ο οποίος όμως κατάφερε να υποδυθεί έναν καρδιοκατακτητή Ρωμαίο, ατίθασο, θρασύ και αλαζόνα, που χάρη στην αγάπη μιας αγνής, όμορφης Χριστιανής ανακαλύπτει την καλή πλευρά του και την αλήθεια του λόγου του Κυρίου. Μπορεί να μην μας αφορά τόσο το συγκεκριμένο κόσνεπτ στην εποχή μας, πάντα όμως θα πιάνει το στόρι της γυναίκας που κατάφερε να κερδίσει και να αλλάξει ένα «κακό» παιδί σε καλό. Η αρχαιότερη ιστορία του κόσμου.

Robert Powell (Ιησούς Χριστός / «Jesus of Nazareth», 1977)
Αυτή η λίστα δεν θα μπορούσε να κλείσει με κανέναν άλλο παρά από τον Απόλυτο. Τον άντρα που, θέλουμε δεν θέλουμε, έχει καρφωθεί στο υποσυνείδητό μας ως το χαρακτηριστικότερο κομμάτι των ημερών του Πάσχα, η «μασκότ» των άγιων ημερών της Χριστιανοσύνης, ο άνθρωπος που χωρίς αυτόν δεν νοείται Μεγάλη Παρασκευή και Ανάσταση. Ο Robert Powell μπορεί να κατέστρεψε την καριέρα του παίζοντας τον πιο διάσημο Ιησού όλων των εποχών στην καταπληκτική σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι, μιας και ποτέ δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το στίγμα του Θεανθρώπου, κατάφερε όμως να ταυτίσει καλύτερα από κάθε άλλον το πρόσωπο του Υιού του Θεού με το δικό του. Πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο, αν θυμηθούμε τα τεράστια καταγάλανα μάτια του, το πράο του πρόσωπο και τα κυματιστά μακριά μαλλιά, καθώς και την ήρεμη και γαλήνια φωνή του και την ιδιαίτερη φιγούρα του. Πάσχα χωρίς Powell, Χριστούγεννα χωρίς δέντρο, αυτή είναι η ακριβής αναλογία που περιγράφει τη σημασία του μεγαλύτερου γόη των άγιων τούτων ημερών. Και τώρα μπορεί να πέσει φωτιά να μας κάψει.