The Woman In The House Across The Street From The Girl In The Window: Τελικά, αξίζει;

Μερικές μέρες πριν, συζητούσαμε με μία συνάδελφο από το γραφείο το «The Woman In The House Across The Street From The Girl In The Window». Περιττό να πω ότι προφανώς δε θυμόταν σωστά ολόκληρο τον τίτλο της νέας σειράς του Netflix. Τα αυτιά μου άκουσαν ανάμεσα στα άλλα «The Woman In The Window Across The House», «The Girl Across The House», «The House With The Woman» και, ok, δεν την αδικείς. Πρόκειται για έναν ασυνήθιστα μεγάλο τίτλο σειράς, ταινίας, γενικά παραγωγής. Μόλις ξεπεράσαμε το πρόβλημα -και συνάμα ατού- του τίτλου, ωστόσο, αυτό που εξιστορούσε ήταν πως άρχισε τη σειρά και της φαινόταν φοβερά μυστηριώδης και καθόλου βαρετή. Καθώς δε θέλω και πολύ ούτως ή άλλως, μόλις επέστρεψα σπίτι έβαλα το πρώτο επεισόδιο.

Η τετριμμένη αλλά μυστηριώδης πλοκή

Η πλοκή δεν έχει κάτι το πρωτοποριακό, που δεν έχεις ξαναδεί αλλού, αλλά το μυστήριο και το ενδιαφέρον που αυτό σου προκαλεί με έκαναν να βάζω το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Μόλις 30 λεπτά διάρκειας το καθένα, οπότε ευνοείται ακόμα και να δεις σε μία μέρα όλη τη σεζόν των 8 επεισοδίων. Επί του πρακτέου, η Anna (Kristen Bell) είναι μία χωρισμένη γυναίκα που έχασε το παιδί της με τραγικό τρόπο. Μένει μόνη της σε μία μεγάλη μονοκατοικία που βλέπει απέναντι στο σπίτι του Neil (Tom Riley), ενός χήρου μπαμπά που μένει με την κόρη του, Emma (Samsara Leela Yett) και συνεχίζει τη ζωή του με τη νέα του σύντροφο, Lisa (Shelley Hennig). Η Anna πιστεύει ότι βλέπει τη δολοφονία της γειτόνισσας, όμως, καθώς μετά τον χαμό της κόρης της, άρχισε να πίνει και να έχει ομβροφοβία -δηλαδή φόβο για τη βροχή- και λόγω αυτής και κρίσεις πανικού, κανείς δεν την πιστεύει. Ούτε κι εσύ.

Το pattern είναι γνωστό. Η αμφιβολία για το τι είναι πραγματικό και τι αποκύημα της φαντασίας του πρωταγωνιστή έχει συναντηθεί στο παρελθόν σε ποικίλες παραγωγές, όπως το χαρακτηριστικό παράδειγμα του «Changeling» του 2008 με την Angelina Jolie. Όμως και πάλι, το μυστήριο και οι περίεργες εξελίξεις που συμβαίνουν στη ζωή της πρωταγωνίστριας κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον σου σχεδόν μέχρι το τέλος της σειράς. Κάνεις σκέψεις για μικροπράγματα που μπορεί την επόμενη στιγμή να έχουν αναιρεθεί από μία άλλη σκηνή, οπότε από άποψη εξέλιξης, σίγουρα δε μιλάμε για μία αργή σειρά, κάτι που προστίθεται στα θετικά της.

Η εκπληκτική Kristen Bell

Άσχετα με το αν καταλήξεις να σου αρέσει η σειρά ή όχι, ένα πράγμα είναι σίγουρο και αυτό είναι η ερμηνεία της Kristen Bell. Για τη 41χρονη ηθοποιό, ίσως η Anna να γίνει το μέσο που θα τη βοηθήσει να αναλάβει αρκετά πιο απαιτητικούς ρόλους μελλοντικά, αφού κατάφερε, ακόμα και μέσα σε μία ταινία που δίχασε το κοινό, να δείξει πολλές πλευρές του υποκριτικού της ταλέντου στο κομμάτι της απόδοσης πληθώρας συναισθημάτων. Διαφορετικές από την Eleanor Shellstrop του «The Good Place» ή τη Sarah Marshall του «Forgetting Sarah Marshall». Όσο για την Veronica Mars, μετά από την Anna του «The Woman In The House Across The Street From The Girl In The Window», καθαιρέθηκε από την πρωτιά στους καλύτερους ρόλους της Bell που πολλοί της δίνουν.

P.S. Πολύ ευχάριστη η προσθήκη του Tom Riley για τον Neil. Τον είχα λατρέψει στη σειρά «Da Vinci’s Demons» στον ρόλο του Leonardo Da Vinci. Και πολύ ωραία σειρά!

Το απογοητευτικό τέλος

Έχοντας χτίσει όλη αυτήν την αγωνία σε 7 επεισόδια, περίμενα μία πιο «έξυπνη» εξήγηση του τι πραγματικά έχει συμβεί. Ναι, η απάντηση που δίνεται δεν είναι το πρώτο που μπορεί να φανταστείς, αφού το μυαλό σου έχει πάει ήδη σε τουλάχιστον τρία άλλα σενάρια, όμως, κάποια πράγματα που συμβαίνουν στο τέλος είναι απλά σουρεαλιστικά. Πολλοί αναφέρονται στην εξήγηση πως έχει γίνει επίτηδες για να κοροϊδέψει τις αστυνομικές ιστορίες, τους στημένους χαρακτήρες και τα εξωπραγματικές εξηγήσεις, ωστόσο, εφόσον μιλάμε για αυτήν την περίπτωση, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των επεισοδίων. Δηλαδή, στα πρώτα επεισόδια, το στοιχείο του σουρεαλισμού δεν είναι ιδιαίτερα αισθητό, αλλά στο τελευταίο συμβαίνουν τόσο εξωπραγματικά πράγματα που σου «χτυπάει», σαν ο στόχος των δημιουργών (Hugh Davidson, Larry Dorf, Rachel Ramras) ξαφνικά να άλλαξε. Αν εξαρχής τα στοιχεία της παρωδίας ήταν το ίδιο έντονα, θα ήταν και άλλη η προδιάθεση, άρα και οι απαιτήσεις για το πού και πώς περιμένεις να ολοκληρώσει η σειρά. Το τελευταίο επεισόδιο δε θα ήταν απογοήτευση αλλά μία φυσική συνέχεια του σουρεαλισμού που διακατείχε την παραγωγή από την αρχή.

Σε κάθε περίπτωση, η σειρά σίγουρα δεν είναι κακή ούτε και βαρετή. Ίσα ίσα, είναι ένας ευχάριστος τρόπος να περάσεις 4 ώρες από τη ζωή σου. Τώρα, το αν θα σου αρέσει το τέλος ή όχι, θα φανεί στην πορεία. Οι απόψεις διίστανται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

The Royal Treatment: Η ταινία που κοροϊδεύει τον καθωσπρεπισμό των royals όπως του αξίζει

Το «Valeria» του Netflix είναι ό,τι δεν κατάφερε να γίνει το «And Just Like That»

Oscars 2022 Σκηνοθεσία: Το «Dune» είναι το μεγαλύτερο σνομπάρισμα μετά το «Inception»