Spencer: Η ταινία που δεν περιμένεις να δεις για την πριγκίπισσα Diana
Ανανεώθηκε:
Μία ταινία για τη Lady D. καμία σχέση με τα συνηθισμένα, όχι πάντα με την καλή έννοια.
Η ταινία Spencer ανήκει σε αυτές που καλούμε «πολυαναμενόμενες». Γιατί κάθε παραγωγή σχετική την πριγκίπισσα Diana τραβάει το ενδιαφέρον του κοινού. Η ζωή της, άλλωστε, είχε συνδεθεί με ποικίλες εξελίξεις και σκάνδαλα και σίγουρα για το παλάτι αποτελούσε «κόκκινο πανί», αφού πήγαινε κόντρα σε όλα όσα πρέσβευε και στήριζε στις βασικές δομές του.
Μέσα στην πληθώρα concept που έχουν κυκλοφορήσει ανά διαστήματα για την «πριγκίπισσα του λαού», ο Pablo Larraín (The Club, Jackie, Tony Manero) οραματίστηκε μία διαφορετική παρουσίασή της και όλων όσων την περιτριγυρίζουν. Γι’ αυτό και στο Spencer, μην περιμένεις να δεις μία βιογραφική ταινία για την Diana. Γιατί δε θα δεις.
Η πριγκίπισσα Diana σε ψυχολογικό θρίλερ
Ο Larraín και ο σεναριογράφος Steven Knight (Serenity, Peaky Blinders, Taboo) ήθελαν να ξεφύγουν από τις τετριμμένες παρουσιάσεις της πριγκίπισσας Diana και να παρουσιάσουν στο κοινό ένα ψυχολογικό θρίλερ που εξελίσσεται σε μία περίοδο τριών ημερών στο Sandringham τα Χριστούγεννα. Εκεί ουσιαστικά βλέπουμε με έναν πολύ έντονο τρόπο την υπερβολή στην τυπικότητα της βασιλικής οικογένειας σε κάθε τι που περιλαμβάνεται στην καθημερινότητα των παρευρισκομένων, από την ώρα που έπρεπε να αρχίσουν να ετοιμάζονται για το κάθε γεύμα μέχρι το περιβόητο ζύγισμα των καλεσμένων με το που φτάνουν (Η βασίλισσα Ελισάβετ λέγεται πως θεωρούσε επιτυχία του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού και των εορτών όταν οι καλεσμένοι έπαιρναν 1,5 κιλό κατά την παραμονή τους).
Ο καμβάς του ψυχολογικού θρίλερ αρχικά έχει μία λογική, από την άποψη ότι μπορείς να κάνεις μία σύνδεση με την ψυχολογική κατάσταση της ίδιας της πριγκίπισσας. Πολλές φορές είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε ένα συγχυσμένο μυαλό που παλεύει να αντιμετωπίσει μία πραγματικότητα στην οποία αισθάνεται ξένο σώμα. Όμως, από ένα σημείο και μετά, η ταινία μοιάζει μονότονη και μονοδιάστατη.
Το γεγονός ότι πιάνει μόλις τρεις μέρες της ζωής της Diana από μόνο του έχει τα ρίσκα του, ωστόσο, αισθάνεσαι πως το τελικό αποτέλεσμα είναι ελλιπές. Σίγουρα αναφορικά με τα κομμάτια της ιστορίας που οδήγησαν στη δεδομένη της κατάσταση, που ναι μεν είναι γνωστά σε όσους έχουν ασχοληθεί, αλλά απουσιάζουν κινηματογραφικά.
Το στοιχείο της υπερβολής σε… όλα
Πολύ κατανοητή η θέληση να δοθεί έμφαση στην κακή ψυχολογία της πριγκίπισσας, όμως, δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό, με αποτέλεσμα κινηματογραφικά να κουράζει, ακριβώς γιατί συνδυάζεται με το παραπάνω, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν ουσιαστικές πληροφορίες για τίποτα περαιτέρω.
Τα μέλη της βασιλικής οικογένειας παρουσιάζονται ως καρικατούρες, έχοντας απειροελάχιστη στιχομυθία. Το προσωπικό της κατοικίας μοιάζει οριακά περίεργα να «πετάγεται» και να ανοίγει θέματα, τα οποία δεν αναλύονται όπως θα έπρεπε. Η υπερβολή «τρώει» χρόνο από την ιστορία.
Το, δε, στοιχείο της Anne Boleyn (η δεύτερη σύζυγος του βασιλιά Ερρίκου VIII που αποκεφαλίστηκε με τις κατηγορίες της μοιχείας, της αιμομιξίας και της συνωμοσίας ενάντια στον βασιλιά) ήταν εντελώς περιττό, ειδικά στις δύο σκηνές που εμφανίστηκε, σε μία προσπάθεια συσχέτισης των δύο περιπτώσεων.
H Kristen Stewart έβγαλε σε εις πέρας αυτό που της ανατέθηκε
Η υποκριτική επίδοση της Kristen Stewart δεν είναι αμφισβητήσιμη. Άσχετα με το αν σε κάποιους αρέσει αυτή η παρουσίαση της Diana ή όχι, η ηθοποιός εκτέλεσε άρτια αυτό που της έδωσαν να κάνει. Το βλέμμα σύγχυσης, η μοναξιά, η βαθιά στενοχώρια, η αίσθηση του χαμένου ανθρώπου, όλα ήταν συναισθήματα που η Stewart παρέδωσε στην ταινία. Απέδειξε, παράλληλα, στα 32 της χρόνια ότι μπορεί να αναλάβει project αισθητά μεγαλύτερης δυσκολίας από το franchise του Twilight.
Στο τέλος, η ταινία Spencer χάνει τον τίτλο της «βιογραφίας» και μετατρέπεται περισσότερο σε μία βασιλική σαπουνόπερα με μία ικανή πρωταγωνίστρια αλλά γεμάτη κενά στην ιστορία και ένα πολύ παράταιρο, καμία σχέση με τον σκοτεινό χαρακτήρα του κορμού τέλος.
The Gray Man: Καλός ο Ryan Gosling, αλλά σαν τον Chris Evans σε ρόλο κακού δεν είναι
Bloggers
