Με μια θρυλική γυναίκα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ξεκινάει το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Αυτή είναι μία από τις μαγείες του ντοκιμαντέρ. Δεν αφήνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν και το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κατανοώντας πλήρως τη δύναμη του είδους, ξέρει ακριβώς τι πρέπει να θυμόμαστε. Γι' αυτό και στην αφετηρία του φέρνει μία από τις πιο θρυλικές περσόνες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Σε μια πρώτη μέρα που φέρνει ιστορίες μεγάλων ονομάτων όπως η σκηνοθέτης Τζέιν Καμπιόν και η Σεζάρια Εβόρα, από το πλούσιο πρόγραμμά της δεν μπορούσαμε να μην ξεχωρίσουμε για την πρώτη μέρα την εναρκτήρια ταινία του "La Singla".

Τα 14 ελληνικά ντοκιμαντέρ που ανυπομονούμε να δούμε στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

La Singla - Γιατί δεν μιλάει ο κόσμος όλος για την Αντόνια Σίνγκλα;

Γιατί δεν ακούμε συνέχεια για την Αντόνια Σίνγκλα, ίσως την πιο θρυλική φιγούρα του φλαμένκο που χόρευε κωφή νιώθοντας μόνο τις δονήσεις, κοιτάζοντας τα χέρια που χτυπάνε τις χορδές της κιθάρας και βουτώντας στο φλογερό εγώ της;

Αυτό ακριβώς αναρωτιέται και η αφηγήτρια του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ "La Singla" που άνοιξε το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και που μας μαγνήτισε με την γυναίκα που κοιτούσε την άβυσσο και η απάντησή της ήταν να χορεύει.

Η Αντόνια Σίνγκλα με τον χορό της ούρλιαζε σε έναν κόσμο που δεν καταλάβαινε

Την Antonia Singla που την ήξεραν κάποτε όλοι στη δεκαετία του '70, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και τελικά ξεχάστηκε από όλους. Παρά την επιτυχημένη καριέρα της ως χορεύτρια σε όλη την Ευρώπη και τη συμμετοχή της ως παιδί ακόμα στη διάσημη ταινία "Los Tarantos" (1963, υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης τότε που κέρδισε το 8½ του Φελίνι), η ιστορία την άφησε απ' έξω. Η κληρονομιά της ζει στις εκατοντάδες φωτογραφίες που τράβηξαν διάσημοι φωτογράφοι (Colita και Xavier Miserachs), που εκτίθενται σε μουσεία σε όλο τον κόσμο. Παρ' όλα αυτά, το όνομα και τα επιτεύγματά της δεν ακούγονται και δεν μαθαίνονται.

Ποια ήταν η La Singla;

"Η Αντόνια Σίνγκλα γεννήθηκε στα προάστια της Βαρκελώνης και έχασε την ακοή της λίγο μετά τη γέννησή της. Έτσι, έμαθε να χορεύει φλαμένκο χωρίς να ακούει τη μουσική. Σε ηλικία 17 ετών άλλαξε τα δεδομένα του κόσμου του φλαμένκο, όμως προτού να κλείσει τα 30 αποσύρθηκε οριστικά από τη χορευτική σκηνή. Πενήντα χρόνια αργότερα, μια νεαρή γυναίκα ανακαλύπτει υλικό αρχείου από τα πιο ένδοξα χρόνια της Αντόνια και μαγεύεται από τη μορφή της. Η μία και μοναδική «La Singla» έκρυβε στο βλέμμα της ένα τραγικό στοιχείο και ακτινοβολούσε ένα πάθος που ξεπερνά τον χορό. Γιατί δεν είχε ακούσει τίποτα για εκείνη ως τώρα; Αποφασίζει λοιπόν να διαλευκάνει το μυστήριο γύρω από αυτήν και ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης, με σκοπό να ακούσει από την ίδια την συγκινητική ιστορία της."

Για την ιστορία ενός ανθρώπου, φτάνει μόνο να ακούσει ένας. Μόνο ένας. Με τα ντοκιμαντέρ, ευτυχώς, ακούνε περισσότεροι.

Κάποτε μια εμβληματική φιγούρα πλέον ξεχασμένη, μέχρι που η Paloma Zapata, η σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ, ενδιαφέρθηκε γι' αυτήν. Η Ζαπάτα ενθουσιάστηκε με την τέχνη και την ιστορία της La Singla, γεγονός που την ώθησε να την αναζητήσει. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: γιατί κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε να την βρει μέχρι τώρα; Η Zapata εικάζει ότι η La Singla αντιμετώπισε σημαντικά εμπόδια λόγω του ότι ήταν τσιγγάνα και γυναίκα σε μια εποχή που ο ρατσισμός ήταν ακόμη πιο διαδεδομένος. Ως αποτέλεσμα, η φλογερή χορεύτρια είναι ένα ακόμη παράδειγμα γυναίκας που έχει διαγραφεί από την ιστορία.

La Singla - Single - Μόνος

Γιατί η La Singla χάθηκε από προσώπου γης; Μια ιστορία για την πάλη που κανείς δεν βλέπει ότι δίνεις. "Πώς χορεύεις χωρίς να ακούς τη μουσική" την ρωτήσαν κάποτε. "Με θυμό. Με τον θυμό" απαντάει το κορίτσι που δεν είχε κανέναν, παρά μόνο αυτήν, τον καθρέφτη της και το σώμα της.

Το φλογερό και άγριο duende δίνει τον ρυθμό της έναρξης σε ένα φεστιβάλ που υπόσχεται πολλά και απ' ό,τι φαίνεται, θα τα παραδώσει.

Κυρίως όμως υπόσχεται να μας φωτίσει λίγο παραπάνω σε μια στιγμή που η θλίψη, το πένθος, η οργή, το κενό, είναι συναισθήματα και καταστάσεις που κυριαρχούν αυτές τις μέρες και ίσως το σινεμά να είναι το μόνο που μπορεί να μας θυμίσει την ανθρωπιά μας, κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλά: να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.

Το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι εδώ να μας εκπαιδεύσει, να μας εμπνεύσει και να θέσει τον πήχη ψηλά. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια.