Οι fun του ρουμάνικου σινεμά, μας έλειπαν!

Είναι άξιον φόβου, πως στα εγχώρια ΜΜΕ, άνοιξε η θάλασσα στη μέση και απ' την μια είναι πάνω στα κύματα οι υμνητές του εμπορικού, κάποτε του φτηνιάρικου, της ξεπέτας, του μιμητισμού, της αντιγραφής, ίσως της χυδαιότητας ή της παρακμής και απ' την άλλη επιπλέουν ημιμαθείς, μικρονοϊκοί και σοβαροφανείς ηλίθιοι έτοιμοι να υμνήσουν οτιδήποτε ακαταλαβίστικο, αδιάφορο, θολό, ασχημάτιστο, τιποτολογικό, σκοτεινό ως υψηλή τέχνη.

Ανάμεσά τους καμία νησίδα να συναντηθούν, πουθενά το στέρεο χώμα ανάμεσα στην ανοιγμένη θάλασσα για να πατήσει τόσο το κοινό και να προσχωρήσει στην επικοινωνία με τους καλλιτέχνες, αλλά και οι καλλιτέχνες να οδηγηθούν μέσα από την καθοδήγηση ενός τρίτου βλέμματος, σε λύσεις εσωτερικές πρώτα και μορφής έπειτα. Η προσπάθεια που γίνεται από κάποιους άλλους –ελαχίστους- να διατηρηθεί μια ψυχραιμία πνίγεται στο θόρυβο των υπολοίπων. Λες και πρέπει ακόμα και στην τέχνη να εκφραζόμαστε με αφορισμούς, με έχθρες, αδιαφορία για την άποψη του άλλου και να ποδοσφαιροποιούμε ακόμα και την έκφραση και την δημιουργία με οπαδισμό στα όρια του χουλιγκανισμού.

Γιατί ρε φίλε, αμέτι μου, χαμέτι μου να μ'αρέσει το ρουμάνικο σινεμά και να ξέρω το νέο κύμα που το σαρώνει την τελευταία πενταετία; Όταν το «κακό» Hollywood για σένα, έχει σ' αυτή την πενταετία φτάσει σε πολύ πιο προχωρημένο επίπεδο αφήγησης με την τεχνολογία, τις κάμερές του, τους ρομποτικούς φωτισμούς του, τη χρήση οτιδήποτε νέου και μέσα από μια τεράστια παραγωγή ανιχνεύει και νέες φόρμες και ανασκαλεύει μυαλά και ψυχές δημιουργών συγκεντρώνοντας στη σύγχρονη γη της Επαγγελίας του Los Angeles ότι πιο δυναμικό απ όλο το κόσμο, γιατί να κάτσω να δω ρουμάνικο σινεμά που περνάει την παιδική του ηλικία του, γιατί είναι σκοτεινό και περιγράφει ένα περιθώριο; Τιμωρία με βάζεις; Και ΟΚ! Να το δω και ρουμάνικο σινεμά, για να μη με στείλεις στην κόλαση της διανόησής σου, να καίγομαι στις φωτιές της κακοφωνίας των μπουζουκιών μη ικανή για τίποτα άλλο, διότι συνεχίζει να μου αρέσει ο Μπάρτον, ο Ολτμαν, ή ο Σκορτσεζε. Μη βιάζεσαι να μου πεις να πάω θέατρο να δω έναν άνθρωπο να λέει για τα σώψυχά του –όλα μαύρα- χωρίς σκηνικά, φωτισμούς και κοστούμια. Αυτό δεν είναι θέατρο, είναι επίσκεψη στο σπίτι ενός τρελού που μιλάει μόνος του και δε κερνάει και κάνα καφέ 'η ουίσκι να στανιάρουμε και να αντέξουμε.

Απ την άλλη μεριά, οι αποθεωτές του κιτς που αρκεί να ακούνε τον τσιγαρόβηχα της κάθε μπουζουκοντίβας και να τον αποθεώνουν ερμηνευτικά σαν ένθεη αποκάλυψη φωτός, να τρέχουν σ' άδεια θέατρα, γιατί παίζουν γκομενάκια από παλιές, τώρα πια, σειρές της τηλεόρασης και να μπερδεύουν τα βιβλία με τα περιοδικά.

Όχι, δεν είμαι εγώ η εμπνευσμένη που μετεωρίζομαι πάνω από τα δυο ρεύματα ως άγιο πνεύμα. Όμως, λέω πως έτσι προκοπή δεν κάνουμε, ούτε το νέο θα γεννηθεί και αν γεννηθεί εμείς δε θα είμαστε σε θέση να το διακρίνουμε, αν δεν σπάσουμε το μπετόν αρμέ μας και δεν αναθεωρήσουμε το δόγμα μας.

Και όλα αυτά γιατί; Διότι μου την έσπασε μια άποψη ενός σπουδαίου για το ρουμάνικο σινεμά και για ταινία που είχα δει και έκοψα τον κινηματόγραφο κάνα χρόνο απ την κατατονία. Να το δει μόνος του το ρουμανικό σινεμά ο σπουδαίος. Αλλωστε και οι Ρουμάνοι οι ίδιοι δεν τον βλέπουν και προτιμούν τον Σπίλμπεργκ που χει πιο ωραία πλάνα. Άσε μας μεσιέ...