Σου σφυρίζω, για να βγεις σου σφυρίζω
Δέκα τραγούδια που οι μουσικοί προτίμησαν να σφυρίξουν αδιάφορα απ' το να τραγουδήσουν.
Peter Bjorn and John: Young Folks
Επιτυχία πρόσφατης εσοδείας με το σφύριγμα να δίνει τον ρυθμό στην αρχή, ακολουθώντας την βασική μελωδία. Τραγούδι που έγινε αμέτρητα ρεμιξ έκτοτε.
Guns N’ Roses: Patience
Ο δεύτερος δίσκος των Guns («Lies») δεν είχε την πρωτοφανή επιτυχία του πρώτου, αλλά τουλάχιστον είχε αυτό εδώ το κομμάτι, μια μπαλάντα γραμμένη απο τον Axl στην τότε κοπέλα του.
Scorpions: Wind Of Change
Το 1990 ένα μόνο κομμάτι ακουγόταν στα ραδιοκύματα: αυτό εδώ που, λόγω της ιστορικής συγκυρίας της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατ. Ευρώπη, απέκτησε αυτοστιγμεί μια διττή σημασία.
Monty Python: Αlways look on the bright side of life
Το τέλος της καλύτερης κωμωδίας όλων των εποχών βρίσκει τους σταυρωμένους σε θάνατο να τραγουδάνε σφυρίζοντας μια μελωδία που έκτοτε αποτελεί μουσικό μνημείο αισιοδοξίας.
John Lennon: Jealous Guy
Όταν κάποια στιγμή ο Λένον χώρισε με τη Γιόκο Ονο, έγραψε ένα τραγούδι για να της ζητήσει συγγνώμη για τη συμπεριφορά του: ναι, είχε ζηλέψει που την είχε δει μαζί με κάποιον άλλον.
Peter Gabriel: Games Without Frontiers
Ίσως το καλύτερο τραγούδι της δισκογραφίας του πρώην τραγουδιστή των Genesis, ένα κομμάτι που ξεκινάει σαν προσκοπικός ύμνος και καταλήγει να εξυμνεί την συμφιλίωση των ανθρώπων.
Small Faces: Lazy Sunday
Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε ένα απο τα σημαντικότερα μουσικά σήματα-κατατεθέντα του “Καλοκαιριού της Αγάπης” του 1967-‘68 και του Swinging London των τελών της δεκαετίας του ’60.
Otis Redding: Dock of the Bay
Μια απο τις σημαντικότερες μαύρες φωνές του περασμένου αιώνα ερμηνεύει απαράμιλλα ένα τραγούδι που ταυτίστηκε όσο λίγα με την μουσική του προσωπικότητα κι ιδιοφυΐα.
J. Geils Band: Centrefold
Σχετικά άγνωστη στην Ευρώπη, αλλά πασίγνωστη στις ΗΠΑ, αμερικανική μπάντα με σημαντικές soft rock επιτυχίες, σαν κι αυτή εδώ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές των Eighties.
Billy Joel: The Stranger
Κάποτε χαρακτηρίστηκε, εντελώς άδικα, ως «η αμερικανική απάντηση στον Elton John», αλλά ο Billy αξίζει σαφώς καλύτερου χαρακτηρισμού, κυρίως γι’ αυτό εδώ το κομμάτι.
