Για τον Κώστα Τριανταφυλλίδη η πραγματική αξία του καλλιτέχνη δεν καθορίζεται από την επιτυχία

Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης μπορεί να έγινε ευρύτερα γνωστός στο κοινό με τα τραγούδια του, Όνειρο Απατηλό (ακούστηκε στην ταινία για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου) και Ιστορία (το τραγούδι στη σειρά Πανθέοι), έχει ωστόσο μακρά πορεία στο τραγούδι και έχει συνεργαστεί σχεδόν όλους τους κορυφαίους καλλιτέχνες του ελληνικού πενταγράμμου.

Λίγο πριν την προγραμματισμένη εμφάνισή του στο Θέατρο Άλσος στις 11 Απριλίου, ο ίδιος μίλησε στο Queen.gr και αποκάλυψε αν το λαϊκό τραγούδι ήταν αυτό που τον «διάλεξε», θυμήθηκε τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Μητροπάνο και τόνισε πως ο δρόμος του καλλιτέχνη είναι μοναχικός.

"Πάμε λοιπόν να γράψουμε ιστορία" είναι ο τίτλος της παράστασης που θα παρουσιάσετε στο Θέατρο Άλσος. Τι σημαίνει για εσάς γράφω ιστορία στη μουσική;

Σημαίνει πολλά πράγματα (το "γράφω ιστορία"). Πιστεύω ξεκινάει από το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ και καθένας που ασχολείται με τη μουσική τη θέση του μέσα σε μια κοινωνία. Σαν μέλος της κοινωνίας και με ένα πρόσημο πέραν του καλλιτεχνικού. Αυτό περιλαμβάνει και την πολιτική του θέση και την κοινωνική του αντίληψη. Όλα αυτά που θα χαρακτήριζαν κάθε άνθρωπο.

Από εκεί και πέρα αυτό που καθορίζει τον καλλιτέχνη είναι οι επιλογές που κάνει σύμφωνα με τις αξίες και τις αρχές του. Αυτό ξεκινάει καθαρά από αυτό που πραγματικά θέλει να προσφέρει και να καταθέσει, ώστε να είναι ξεκάθαρος απέναντι σε αυτόν που τον ακούει.

Η διασκευή που κάνατε στο Όνειρο Απατηλό της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου αγαπήθηκε πολύ, ωστόσο όπως έχετε πει σε συνεντεύξεις σας πολλοί δεν ήξεραν ποιος το ερμηνεύει. Η Ιστορία, το τραγούδι που ακούγεται στους Πανθέους, έχει αγαπηθεί εξίσου πολύ και πλέον όλοι γνωρίζουν το πρόσωπο που τραγουδάει. Ειναι μια καταξίωση έπειτα από τόσα χρόνια πορείας;

Για αρχή, τη διασκευή δεν την έκανα εγώ, την έκανε ο Μίνως Μάτσας. Με το Όνειρο Απατηλό είχε συμβεί το ατυχές συμβάν του Covid -19. Δεν προλάβαμε να το επικοινωνήσουμε (το τραγούδι) στον κόσμο, γιατί μόλις ξεκίνησαν οι εμφανίσεις μας στο Γυάλινο θέατρο κλείσαμε λόγω του Covid -19. Μετά από 2-3 χρόνια λοιπόν, και μετά κι από άλλα τραγούδια που κυκλοφόρησα στο μεσοδιάστημα και με τον Μίνω Μάτσα και με τον Νίκο Ζούδιαρη, κάναμε την Ιστορία για τους Πανθέους. Εντάξει ναι, είναι καταξίωση πια.

Το Όνειρο Απατηλό, παρότι είναι ενα τελείως διαφορετικό τραγούδι από το αρχικό, δεν παύει να είναι ένα διασκευασμένο τραγούδι. Εκεί δοκιμάστηκα σε ένα "έργο" που ήταν ήδη δοκιμασμένο και πετυχημένο, βέβαια με διαφορετική συνταγή, το οποίο έχει ένα βαθμό δυσκολίας. Ενώ η Ιστορία είναι πρωτότυπο τραγούδι. Εκεί τα πράγματα έίναι διαφορετικά, γιατί ήμουν εγώ και οι δημιουργοί. Ήταν περισσότερο δικό μου.

Έχετε συνεργαστεί με πολλά σπουδαία ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, από τη Μαρινέλλα και τη Βίκυ Μοσχολιού μέχρι τον Μητροπάνο και τον Νταλάρα. Ποια ήταν η πιο σημαντική συμβουλή που έχετε λάβει και από ποιον;

Αναφέρθηκες σε τέσσερα πρόσωπα που είναι κομβικά για μένα. Αυτοί όλοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Και οι τέσσερις μου έχουν πει το ίδιο πράγμα. Πόσο σημαντικό δηλαδή είναι να σέβεσαι και να τιμάς τους δημιουργούς των τραγουδιών. Είναι πολύ σημαντικό και το κρατάω πάντα. Το οποίο σου δίνει και μια δύναμη χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μελετώντας κάθε τραγούδι μπαίνεις στον κόσμο των δημιουργών και δεν ξέρεις πού μπορεί να σε οδηγήσει. Μπορεί να σου ανοίξει τεράστια μονοπάτια. Είμαστε μια χώρα που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η χώρα των συνθετών και των ποιητών.

Με τον Δημήτρη Μητροπάνο είχατε τη μεγαλύτερη σε διάρκεια συνεργασία. Έπαιξε ρόλο αυτή η συνεργασία στο πώς εξελίχθηκε η καριέρα σας; Σας «έδειξε» τον δρόμο;

Αν θα έβαζε έναν χρονικό προσδιορισμό θα έλεγα ότι είναι η περίοδος «πριν τον Μητροπάνο» και «μετά τον Μητροπάνο», γιατί είχα μεγάλη εκτίμηση κι αγάπη στον καλλιτέχνη, αλλά πιο πολύ στον άνθρωπο. Η συμπεριφορά και ο τρόπος που λειτουργούσε ο Μητροπάνος ήταν πολύ ξεχωριστός, κάτι πολύ σπάνιο.

Είναι και η χρονική στιγμή που συμβαίνει κάτι. Στη συνεργασία μου με τον Μητροπάνο είχα άλλη ωριμότητα, ώστε να μπορέσω να αντιληφθώ όλα αυτά που έχει να μου προσφέρει συγκριτικά για παράδειγμα με τη συνεργασία μου με την Μαρινέλλα στο ξεκίνημά μου. Δεν καταλάβαινα τι μου συμβαίνει εκεί γιατί ήμουν 20 χρονών.

Το λαϊκό τραγούδι σας διάλεξε ή το διαλέξατε;

Νομίζω πως με διάλεξε και εγώ το αγκάλιασα με πολύ αγάπη. Εγώ προέρχομαι από μια λαϊκή οικογένεια, μια προσφυγική οικογένεια και το λαϊκό τραγούδι ήταν η συντροφιά μας. Με άγγιζε και με «προκαλούσε» συναισθηματικά, παρότι ακούγαμε τα πάντα στην οικογένειά μου. Κακά τα ψέματα αυτό το είδος μουσικής είναι πανίσχυρο, έχει τρομερή δύναμη και τρομερή επιρροή στον άνθρωπο απ' όποια τάξη κι αν προέρχεται.

Αν κυκλοφορούσαν το 2024 για πρώτη φορά τα τραγούδια των ερμηνευτών που έχετε συνεργαστεί ή αν ζούσε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου θα είχαν την ίδια επιτυχία ή οι εποχές - και το λαϊκό τραγούδι - έχουν αλλάξει εντελώς;

Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα σίγουρα. Έχει αλλάξει ο τρόπος που το εκφράζουμε. Δεν είναι ότι δεν μπορεί να γραφτεί ένα τραγούδι σαν της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, μπορεί να γραφτεί αλλά πρέπει να γραφτεί και να εκφραστεί με τον τρόπο που η εποχή μας ορίζει. Βέβαια, μην ξεχνάμε ότι τα προβλήματα και τα ζητήματα της ανθρωπότητας δεν έχουν αλλάξει. Τα ίδια είναι ακόμα. Πάλι γίνονται πόλεμοι, πάλι πνίγονται άνθρωποι στις θάλασσες...Όλα αυτά συνέβαιναν και τότε και αυτά ήταν που πυροδότησαν την πένα της Παπαγιαννοπούλου και τη φωνή του Μπιθικώτση και του Καζαντζίδη και της Μοσχολιού στα τραγούδια του Θοδωράκη, του Ξαρχάκου και όλων όσων έγραψαν το πόνημα του λαού.

Έχετε πει σε συνέντευξή σας πως κάποιες φορές προτιμάτε περισσότερο να λέτε τραγούδια που έχουν πει άλλοι καλλιτέχνες πάρα τα δικά σας. Τι είναι αυτό που σας «κερδίζει» στην πρώτη περίπτωση και την ξεχωρίζετε;

Καταρχάς, τα αγαπάω πάρα πολύ. Με έχουν «χαράξει». Ρεπερτοριακά βέβαια, δεν έχω πολλά τραγούδια αλλά ακόμα κι αν είχα θα συνέχιζα να λέω τα τραγούδια άλλων, γιατί με βάζουν σε έναν άλλο κόσμο και ξυπνούν τις αναμνήσεις μου.

Όταν αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το τραγούδι οι γονείς σας σας είπαν πως πρέπει να το σπουδασετε και αυτό κάνατε. Πόσο σημαντικό είναι για κάποιον τραγουδιστή η θεωρητική αυτή εκπαίδευση; Μπορεί κάποιος να πετύχει στο τραγούδι μόνο με το ταλέντο;

Το ταλέντο από μόνο του έχει «κοντά ποδάρια». Το ταλέντο πρέπει να συνοδεύται από γνώση και από μελέτη. Αλλά «σκληρή» μελέτη. Εγώ κάνω ακόμα κάθε βδομάδα μαθήματα φωνητικής και δεν θα σταματήσω να κάνω, γιατί έχει τεράστια σημασία. Ξέρεις πώς είναι; Ένας αθλητής όταν βγαίνει στον στίβο να τρέξει, δεν έχει προπονηθεί πριν; Πώς θα τρέξει; Tόσο απλό είναι.

Η τέχνη τα παλιότερα χρόνια έπαιρνε θέση στα όσα γίνονταν στον κόσμο με τον τρόπο της. Στη φτώχεια, την αδικία, στις επαναστασης, στα πολιτικά. Αυτό μπορεί να γίνει/ γίνεται σήμερα ή προτιμάται το να μένεις εκτός σχολιασμού των πραγμάτων και τα τραγούδια να μιλούν μόνο για έρωτα και χωρισμους;

Δεν γίνεται αλλά μπορεί να γίνει. Είμαστε σε μια περίοδο δυσκολίας στον τρόπο που εκφραζόμαστε. Υπάρχουν δείγματα δημιουργών που κάνουν μικρά βήματα (σχολιασμού της κοινωνίας). Αργά ή γρήγορα θα συμβεί όμως. Πρέπει το λαϊκό τραγούδι να ξανασυστηθεί με κάποιον τρόπο.

Στα τραγούδια παλιότερα ναι μεν υπήρχε ο έρωτας σαν θέμα - που είναι η πιο επαναστατική πράξη - αλλά μέσα σε αυτό υπήρχε και το ανάστημα του ανθρώπου που στεκόταν και το τραγουδούσε και έλεγε παράλληλα, και γι' αυτό που τον «έτρωγε» στην κοινωνία.

Μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που χαρακτηρίζουν «εμπορικό», όσον αφορά τα τραγούδια και να κάνει επιτυχία «υπηρετώντας» τα θέλω του ή όχι;

Αν μπεις στο «μπλέντερ» την «έβαψες» κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη το δεδομένο στη δουλειά που κάνουμε είναι η αποτυχία, όχι η επιτυχία. Η επιτυχία είναι η εξαίρεση. Πόσοι τραγουδιστές, πόσοι συνθέτες, δημιουργοί και τραγούδια υπάρχουν και τελικά ξεχωρίζουν τα μισά. Η πραγματική αξία του καλλιτέχνη δεν καθορίζεται από την επιτυχία. Αν είναι να έρθει η επιτυχία θα ερθει. Αρκεί να έχει πίστη και υπομονή και να αγαπάει αυτό που κάνει, να μην το κάνει για να γίνει πλούσιος ή διάσημος. Ο δάσκαλός μου ο Κώστας Κλάββας μου είχε πει: «Εγώ θα σε βοηθήσω να γίνεις μουσικός και εσύ θα μου υποσχεθείς ότι για πάντα θα είσαι υπηρέτης της Τέχνης κι όταν η Τέχνη αποφασίσει να σου προσφέρει, τότε να το δεχτείς». Είναι μοναχικός ο δρόμος, δύσκολος, τραχύς και στενάχωρος.

Μετά τις τόσο σπουδαίες συνεργασίες υπάρχει κάποιο "καλλιτεχνικό απωθημένο";

Έχω ένα καλλιτεχνικό απωθημένο, την Χαρούλα Αλεξίου. Την αγαπώ πολύ και θα ήθελα να βρεθώ δίπλα της κάποια στιγμή. Είχα άλλο ένα αλλά το εκπλήρωσα, αφού το καλοκαίρι θα είμαι μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Σιγά σιγά ολοκληρώνω αυτά που φανταζόμουν. Αλλά τα όνειρα και η πίστη σε αυτά και η επιμονή και ο αγώνας, ο καθημερινός που χρειάζεται για να τα εκπληρώσεις και να γίνουν πραγματικότητα, δεν τελειώνουν ποτέ.

Πέρα από τραγουδιστής γίνατε και τραγουδοποιός και για πρακτικούς λόγους και λόγω καλλιτεχνικής αναζήτησης. Υπάρχει περίπτωση σε βάθος χρόνου να "κερδίσει" ο τραγουδοποιός τον τραγουδιστή;

Μαζί «κοιμούνται». Δεν έχει αφήσει ο ένας τον άλλο. Απλά, ο ένας έχει «γυρίσει» λίγο την πλάτη στον άλλο επειδή, έχει πάρει παραπάνω φόρα. Αυτή τη στιγμή έχω αρκετά τραγούδια που έχω γράψει. Από την περίοδο που ξεκίνησα να γράφω τραγούδια αλλά τα έχω σαν σχέδια. Δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ σοβαρά μαζί τους γιατί με πρόλαβαν τα γεγονότα, η Ιστορία (το τραγούδι τίτλων των Πανθέων) με πρόλαβε και μετά τη συνεργασία με τον Μίνω, τα πράγματα πήραν μια διαφορετική τροχιά. Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω, το έχω ανάγκη και θα το κάνω σίγουρα ξανά, όπως και το να γράψω τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες.

Η συνεργασία σας με τον Μίνω Μάτσα πρέπει να έχει επίσης μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας. Θα συνεχιστεί; Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Θα συνεχιστεί η συνεργασία μου με τον Μίνω Μάτσα, δεν έχει σταματήσει καθόλου. Είναι προγραμματισμένο να κάνουμε έναν ολοκληρωμένο δίσκο μαζί κάποια στιγμή.