«Η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί», θα υπάρχει πάντα ο Παύλος Παυλίδης να την τραγουδάει στον Λυκαβηττό

Η «Ρίτα» μεγάλωσε. Από το 1995 και από τις «Πόλεις της Ασφάλτου» αισθάνεσαι ότι έχει περάσει μία ζωή. Ότι έχει σταματήσει να ρίχνει πέτρες στα καράβια και το οργισμένο συναίσθημα που σε κατέκλυζε όταν την άκουγες για πρώτη φορά μετουσιώθηκε σε βεβαιότητα, όχι απαραίτητα με θετικό πρόσημο. Πήγαν όλα καλά στη ζωή που κύλησε ενδιάμεσα; Το να ακούς τον Παυλίδη να την τραγουδάει live σε κάνει ασυναίσθητα να απαντήσεις «ναι», γιατί σου φέρνει στο μυαλό και πάλι τη «Ρίτα» της νιότης σου.

Και τη «Μαίρη» και τη «Λευκή Καταιγίδα» και τη «Σιωπή» και το «Τόσο Κοντά» και το «Άσε με εδώ» και φυσικά τη «Φωτιά στο Λιμάνι» και το «Λιωμένο Παγωτό». Δεν γέμισε όμως μόνο εμάς νοσταλγία, απέδειξε σε ένα κατάμεστο θέατρο με τρεις διαφορετικές γενιές θεατών πως ο Παύλος Παυλίδης έχει ανανεώσει το κοινό του, δεν μένει προσκολλημένος στις μουσικές μας αναμνήσεις, δημιουργεί «ποίηση για όλους» που εξελίσσεται είτε διασκευάζει τα «Γκρεμισμένα Σπίτια» του Μαρκόπουλου είτε γράφει για «Αλλιώτικα Παιδάκια», για τον Ζακ και για το παρόν και το μέλλον μας, δυστοπικό ή μη.

Τίποτα (Όντως) «της Πλάκας»: Η συναυλία των Χατζηφραγκέτα στο Θέατρο Βράχων συνέχισε ένα τέλειο Σερί

Ο ίδιος συγκεντρωμένος στη μουσική, ένιωθες πως δεν παρεκκλίνει λεπτό από το τέμπο του, δεν χάνει νότα αλλά βυθίζεται στους στίχους του όπως και όλος το θέατρο που τους τραγουδούσε σαν να συμμετέχει και αυτό σε μία ομαδική διάδραση. Δεν κρατάει ο κόσμος νέο τον Παυλίδη, ο Παυλίδης κρατάει ζωντανή τη σκέψη και το συναίσθημά μας.

Το ένα encore δεν ήταν αρκετό για να το καταλάβουμε. Το δεύτερο, που το κοινό απαίτησε μένοντας αμετακίνητο στη θέση του, ήταν ο επίλογος που άξιζε στην πιο «δίκαια sold out» συναυλία του φετινού φθινοπώρου. Με αρκετά «Ξύλινα Σπαθιά» -«Σιωπή» και «Ό,τι θες εσύ»- και λίγο «Μπρανκαλεόνε» ο καλλιτέχνης μας έκανε να προσμένουμε ακόμα περισσότερο για την επόμενη φορά, το επόμενο live, τις επόμενες δύο ώρες που δεν θα ακούμε μηχανικά τους στίχους, αλλά θα τους τραγουδάμε και θα τους νιώθουμε.

Σε μία πρόσφατη συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ και στον Γιάννη Διαμαντή ο Παυλίδης είπε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για έναν καλλιτέχνη από το να βλέπει σε μία συναυλία του παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί καν όταν γράφονταν κάποια τραγούδια και τώρα είναι αυτά που τα τραγουδούν με πάθος. Οικουμενικότητα της τέχνης ή δημιουργική ευφυία που αναπτύσσεται και προσαρμόζεται σε κάθε εποχή; Mετά από αυτό το live στον Λυκαβηττό θα πούμε «και τα δύο». Και ας μην είπε τον «Μόχα» ήταν ξεκάθαρο ποιον «ξεχώρισε η μοίρα και ποιος είναι αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος». Και θα τραγουδάει για πολύ ακόμα.