Sadahzinia, τι χρώμα φορούσες όταν κάνατε τραγούδι «δήλωση» τη βία κατά των γυναικών; Τα μαύρα ρούχα

Μπορεί η τέχνη να σώσει ό, τι σώζεται; Τουλάχιστον προσπαθεί. «Κάποιος σοφός μπεκρής είπε είναι καλό να τραγουδάς. Ή θα σε πούνε τρελό ή θα τους δώσεις μια στιγμή καλής καρδιάς», έλεγε πολύ εύστοχα στο κομμάτι «Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα» ο αξέχαστος στη hip hop ελληνική σκηνή, Οδυσσέας Τσιαμπόκαλος. Ο Οδυσσέας των Razastarr. Ο αδερφός της. 2024 και στη μάχη της έμφυλης βίας τα πιο όμορφα όνειρα που αφορούν το βάρος της βίας που διαπράττεται συστηματικά κατά των γυναικών έχουν όνομα και είναι πάρα πολύ καλό να τα τραγουδάς για να τα εξαλείψεις.

«Αν θες να πνίξεις το φίδι, πες το με τ’ όνομά του»

Γνωστή εδώ και τρεις δεκαετίες για το γεγονός πως υπερασπίζεται και θα υπερασπίζεται για πάντα τον λόγο με τις πράξεις της, η Sadahzinia δεν κάνει απλώς δηλώσεις μέσα από τη μουσική και τους στίχους της. Ή κατά κόσμον Γιολάντα Τσιαμπόκαλου δημιουργεί χωροχρόνο, έναν καμβά όπου ο πόνος και η οργή παίρνουν μορφή. Εκεί όπου οι περισσότεροι επιλέγουν την ασφάλεια της σιωπής, εκείνη σηκώνει τη φωνή της, ραπάρει, λέει αλήθειες.

«Τα μαύρα ρούχα» και η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Με τη στήριξη του Κέντρου Διοτίμα και με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, που τιμάται σήμερα 25 Νοεμβρίου, εννέα ερμηνεύτριες συναντιούνται στο κομμάτι δήλωση «Τα μαύρα ρούχα» που δεν είναι απλώς ένα τραγούδι αλλά ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο στο οποίο ο πόνος δεν εξιδανικεύεται και αποτυπώνεται στη γλώσσα της καθημερινότητας, συνδυάζοντας την παραδοσιακή φόρμα του μοιρολογιού με τη σύγχρονη δυναμική της hip hop αφήγησης.

Αυτή η μέρα δεν είναι αφορμή για ρηχές διακηρύξεις ή εύκολα λόγια. Είναι υπενθύμιση και ένας ουσιαστικός λόγος συζήτησης με τη Γιολάντα. Γιατί η τέχνη, όταν είναι αληθινή, έχει ευθύνη. Και εκείνη, με τη μουσική της, εκπληρώνει αυτή την ευθύνη. Με κάθε ρίμα, δείχνει πως η τέχνη μπορεί να γίνει οργή, παρηγοριά, και τελικά, ελπίδα. Γιατί οι λέξεις, όταν χρησιμοποιηθούν σωστά, δεν είναι ποτέ απλώς λέξεις. Είναι πράξη. Πολιτική, ηθική, κοινωνική, ανθρώπινη.

Κυρία Τσιαμπόκαλου, θα θέλατε να μας αφηγηθείτε μια ιστορία για να περιγράψετε τον εαυτόν σας σε κάποιον που δεν έχει ιδέα ποια είστε αλλά παράλληλα και σε κάποιον που σας γνωρίζει πολύ καλά -αλλά θα ήθελε μια τρίτη και τέταρτη ανάγνωσή σας; Ποια είστε και ποια βαθύτερη ανάγκη σας σάς έστρεψε στη hip hop σκηνή;

Κάποιες ερωτήσεις γυρεύουν απαντήσεις – σα να σου παίρνει ο γιατρός το βιογραφικό σου! Ας πω ότι είμαι μια γυναίκα που ακόμα θυμάται να είναι παιδί. Έχω περάσει πολλά σε προσωπικό επίπεδο ενώ και στη μουσική γνώρισα, μίλησα και συνεργάστηκα με κόσμο από διάφορους χώρους της τέχνης, έσκαψα μέσα μου πολύ μα έχω να σκάψω πολύ περισσότερο. Στο hip hop έμεινα λόγω της αμεσότητάς του, του ρυθμού, του ότι έχεις την πολυτέλεια να παίξεις με περισσότερες λέξεις και να πεις πιο πλούσιες ιστορίες. Πιο πολύ όμως στη hip hop σκηνή με έφεραν οι άνθρωποι που αγάπησα, οι σχέσεις με τους ανθρώπους. Ποια άλλη βαθύτερη ανάγκη να με έφερνε σ’ αυτό τον τρόπο μουσικής; Ή γεννιέσαι στις γειτονιές του Μπρονξ και πέφτεις στη μαρμίτα του χιπ χοπ από μωρό ή όντας γεννημένη στην Ελλάδα σε οδηγούν στις επιλογές σου οι αισθήσεις σου και οι σχέσεις. Το σώμα μου και το μυαλό μου είπε ναι. Ακολούθησε η καρδιά μου.

Sadahzinia, η μουσική σας έχει έντονο ποιητικό στοιχείο και το ψευδώνυμό σας έχει μια πολύ βαθιά σημασία. Πιστεύετε ότι -όντως- οι άνθρωποι μπορούν να «ανθίσουν» ακούγοντας μουσική;

Πιστεύω ότι η μουσική όπως όλες οι τέχνες έχουν τη δύναμη να διαμορφώσουν συνειδήσεις, να σμιλέψουν προσωπικότητες. Γι’ αυτό και θέλει κρίση και νου η επαφή, θέλει ένστικτο αλλά και θέλει και δασκάλους, ανθρώπους που εμπιστεύεσαι.

Η εμπλοκή σας με τη μουσική μετρά πλέον τρεις δεκαετίες και απεδείχθη πανηγυρικά πως υπερασπίζεστε καθόλη τη διαδρομή σας εντός και εκτός μουσικής, τον λόγο με τις πράξεις σας. Ως καλλιτέχνης και ακτιβίστρια, πού σας έκανε καλύτερη και πού σας κόστισε περισσότερο αυτή η εμπλοκή;

Κάθε μου βήμα ήταν συνειδητό και με πολλή προσπάθεια και αγώνα. Πολλά πράγματα θα μπορούσα να έχω κάνει αλλιώς. Αλλά αυτό θα ήταν μια άλλη ιστορία. Τη δική μου μικρή ιστορία τη γράφω ακόμα και δεν έχω ακόμα διάθεση για απολογισμό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα και γιατί;

Μ’ αρέσει το μοβ γιατί είναι και λυπημένο και χαρούμενο. Αλλά το απατώ διαρκώς με το μαύρο.

Το νέο τραγούδι που συμμετέχετε «Τα μαύρα ρούχα» αποτελεί πολύ ηχηρό μήνυμα και είναι η φωνή μας μέσα από τη δική σας. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος του κομματιού και σε ποιο σημείο των στίχων κρύβεται όλο το νόημα;

Ο στόχος του είναι να αφυπνίσει τους ακροατές για την επείγουσα ανάγκη της νομικής πλαισίωσης της γυναικοκτονίας, ενός όρου που ακόμα χλευάζεται και παρεξηγείται. Η ποινικοποίησή της είναι αναγκαία, καθώς αποτελεί την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας. Οι στίχοι στο ραπ είναι του Παντελή Κυραμαργιού. Γίνεται ένα συγκλονιστικό και ευφυέστατο πάντρεμα από τον Κώστα Ανετάκη του παραδοσιακού Κρητικού τραγουδιού «όσο βαρούν τα σίδερα» με τους στίχους του Παντελή. Το αποτέλεσμα χτίζεται μουσικά στη διάρκεια του τραγουδιού και όντως εκρήγνυται στο τέλος με το γρήγορο ραπ και την επιταγή «Πες το με τ’ όνομα του!». Είναι μια πανέξυπνη έμπνευση του Ανετάκη, και μια υπέροχη συλλογική δουλειά πολλών καλλιτεχνών που συμπράξαμε για έναν σκοπό. Τα έσοδα του τραγουδιού θα δοθούν στο κέντρο στήριξης γυναικών που βιώνουν έμφυλη βία, στη «Διοτίμα».

Με αφορμή αυτό το κομμάτι, αλλά και κάθε κομμάτι σας, πόσο «λυτρωτικό» είναι να εκφράζετε τέτοια βαθιά θέματα μέσω της μουσικής; Η μουσική μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο αλλά και εμάς τους ίδιους;

Είναι λυτρωτικό, και βοηθητικό να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Να ταυτίζονται οι πιο ευαίσθητες και ευάλωτες στιγμές μας με ενός άλλου ανθρώπου. Κατά τ’ άλλα, όχι, η μουσική δε μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο ούτε φτάνει για να μας κάνει λίγο καλύτερους. Βοηθάει. Αλλά λίγο. Η αγάπη είναι το μόνο που μπορεί.

Η ελληνική hip hop σκηνή δεν απαριθμεί και πολλές γυναίκες. Ως γυναίκα καλλιτέχνης που έχει ζήσει την ελληνική ραπ σκηνή από την αρχή, πώς μπορεί η μουσική να συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και ισότιμου κόσμου;

Όπως προανέφερα δε φτάνει η μουσική. Ούτε οι στίχοι. Χρειάζεται ν ακούσουμε την μουσική των βουνών, των δέντρων, των λουλουδιών… η φύση όλη εξεγείρεται με τη μουσική της, ν’ ακούσουμε τη «μουσική» των πολέμων και της προσφυγιάς, του κλάματος, του οδυρμού και να μας συγκλονίσει όμως – όχι να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε – χρειάζεται ν’ ακούσουμε ο ένας τον άλλο και να νοιαστούμε πραγματικά. Αν δεν έχουμε αναφορά στον άλλο δεν υπάρχουμε. Αν δεν ακούμε τη «μουσική» του άλλου δεν υπάρχει μέλλον. Τα υπόλοιπα είναι τραγούδια, είναι στιγμές, μας αλλάζουν όσο μπορεί ο καθένας, μας πορώνουν, μας μεγαλώνουν ή μας μικραίνουν. Κι ύστερα μπορεί να γίνουν εύκολα σκόνη. Τον Σεπτέμβριο που πέρασε ανέλαβα κι έφερα εις πέρας έναν οργανωτικό άθλο που ακουμπούσε πάνω στο χιπ χοπ, και στις γυναίκες που κάνουν χιπ χοπ και ταυτόχρονα κατήγγειλε τον μισογυνισμό… στόχος το ερώτημά σου για έναν πιο δίκαιο και ισότιμο κόσμο… Ε, δε θα σου κρύψω τα ανάμεικτα συναισθήματά μου κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της οργάνωσης. Πετύχαμε χτύπημα. Αλλά ο πόλεμος είναι ανοιχτός και χάνουμε διαρκώς έδαφος.

Ως δημιουργός σαφώς και σέβεστε κάθε λέξη με την οποία ραπάρετε ή γράφετε σε άρθρα ή βιβλία. Γνωρίζουμε -πλέον- πολύ καλά όλοι, πως η βία εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Αναρωτιέμαι, πώς μετατρέπεται αυτή η πολυδιάστατη πραγματικότητα σε λέξεις και ήχους που μπορούν να αγγίξουν και να διαμορφώσουν συνειδήσεις.

Παρασέρνει η μουσική τις λέξεις και ξεπηδάνε στο χαρτί. Απλή είναι η διαδικασία. Πηγαία. Προσωπικά χρειάζομαι χρόνο και ηρεμία από τα χιλιάδες άλλα πράγματα που τρέχουν. Χρόνο, ηρεμία και απόφαση.

Σε έναν κόσμο που φαίνεται να γίνεται όλο και πιο σκληρός, πιστεύετε ότι το να μιλάει κανείς ανοιχτά για τη βία, ακόμα και μέσα από τη ραπ, βοηθά στο να αντιμετωπίζουμε τη βία χωρίς φόβο και με θάρρος; Θεωρείτε ότι η μουσική προσφέρει έναν ασφαλή χώρο για να αναδεικνύονται αυτά τα ζητήματα;

Όσο να ‘ναι σου δίνει μερικά πολύ ωραία συνθήματα. Για την αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος είπαμε. Ναι, όντως, το πετυχαίνει κι αυτό, αλλά θα χρειαστεί να την έχεις σε ακουστικά όλη την ώρα! Πρέπει να ποτίσει μέσα σου ο στίχος και ν´ακουμπήσει την εσωτερική σου φωνή, το εσωτερικό σου τραγούδι αλλιώς τίποτα δεν είναι αρκετά βοηθητικό. Δύσκολα πραγματα. Θέλει δουλειά. Τρόπο. Αλλιώς είναι ένα χάπι για την πίεση. Απλές ασκήσεις θάρρους! Και μένα η δουλειά μου μια απλή δουλειά γραφείου… Αν δεν καταλάβουμε ότι η μουσική είναι σχέση ενός προσώπου με το άλλο τίποτα δεν κάνουμε. Ρίχνουμε άσφαιρα ενώ κινούνται οι στόχοι. Και ως δημιουργοί και ως ακροατές.

Υπήρξαν στιγμές όπου οι στίχοι σας λειτούργησαν σαν κάθαρση ή σαν μια εσωτερική «αντίσταση» απέναντι σε κάποια προσωπική πρόκληση ή αδικία που βιώσατε;

Όλοι οι στίχοι μου λειτουργούν σε μένα ως κάθαρση. Γι’ αυτό και τους γράφω. Το χιπ χοπ είναι και έντονα «δημοσιογραφικό» βέβαια αλλά πάντα ράβω και κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε όσα γράφω. Τα βρίσκω αργότερα και συχνά μου γιατρεύουν άλλες πληγές, καινούριες, από εκείνες που υποτίθεται ότι προορίζονταν να μου γιατρέψουν. Δεν συνοδεύονται βέβαια από οδηγίες χρήσης ή παρενέργειες οπότε εύχομαι να ήταν καλοτάξιδα και να βοήθησαν κάπου και όσους τα τραγούδια μου τα βρήκαν.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ακούν και φαίνεται ότι όντως η τέχνη μπορεί να γίνει «καταφύγιο» για κάποιον που υποφέρει από βία ή τραύμα. Πώς πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να ενδυναμώσει τις γυναίκες και να τις βοηθήσει να βρουν τη φωνή τους -την ώρα που η τραπ φαίνεται να τις υποβιβάζει και μάλιστα πολλές φορές σε ακραίο βαθμό;

Για την ενδυνάμωση μέσω της μουσικής και της τέχνης βοηθάει η συμμετοχή με όποιο τρόπο, η προσπάθεια να δημιουργήσεις κι εσύ ο ίδιος κάτι και να το μοιραστείς. Η ενδυνάμωση έρχεται και στηρίζοντας άλλους ανάλογα και το απόθεμα των δυνάμεών σου βέβαια. Υπάρχουν τόσο διαφορετικές περιπτώσεις και γίνονται τόσο φρικτά περιστατικά γύρω μας και κάτω απ’ τη μύτη μας που όλοι μας βρισκόμαστε κάποιες στιγμές σε μια θέση ανίκανοι να αντιδράσουμε στη φρίκη και να το χωρέσουμε στο κεφάλι μας. Βοηθάνε πολύ κάποιες οργανώσεις και κυρίως κάποιοι άνθρωποι όπως η Ασπασία Θεοφίλου, του Strong Me ενός κινήματος κατά της έμφυλης βίας, μια ακέραια προσωπικότητα, θύμα κακοπόιησης, που έχει σηκώσει στους ώμους της αμέτρητες ιστορίες και προσπαθεί να στηρίξει εμπράκτως σε τέτοια ζητήματα.

Όσον αφορά στην τραπ, ή μάλλον στους τράπερς που υποβιβάζουν σε αυτό το βαθμό τη γυναίκα σαφώς υποκινούμενοι από τις δισκογραφικές καθώς η σεξουαλικοποίηση της γυναίκας πουλάει, υπάρχει γλυτωμός μόνο αν τους γυρίσουμε την πλάτη. Αυτό το καρκίνωμα τρέφεται από τις προβολές και μόνο. Μέχρι να επινοήσουν οι δισκογραφικές εταιρείες και η βιομηχανία της μουσικής κάτι καινούριο για να υποβιβάσουν τις γυναίκες, ας μη τους χαρίζουμε την προσοχή μας. Ούτε για πλάκα. Δεν είναι πλάκα. Τους ακούει τεράστιο μέρος της νεολαίας και με αυτή τη γλώσσα διαμορφώνουν την καθημερινότητα και τις σχέσεις τους. Έλεος των ελέων.

Ποια είναι τελικά η σημασία των λέξεων μέσα από τη μουσική για την καταπολέμηση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων;

Όπως προανέφερα, η σημασία των λέξεων είναι τεράστια. Αλλά θέλει προσοχή κι όταν οι λέξεις χρησιμοποιούνται απλώς σα κρότου λάμψης… Δεν αναφέρομαι σε αυτή την περίπτωση του δήθεν και τους εντυπωσιασμού. Οι λέξεις που βάζω στα τραγούδια μου θέλουν να δημιουργήσουν μια σχέση. Το θέμα είναι πώς θα ερμηνευτούν στα αυτιά του ακροατή. Δε μπορείς να κάνεις κάτι: τις σταυρώνεις κι αφήνεις να φύγουν! Ωστόσο, αξίζει να αναφέρω ότι υπάρχουν παιδιά, παρέες μεγάλες ή μικρές, σε όλα τα μέρη της Ελλάδας που σκαρώνουν λέξεις και ρίμες με αυτή την αγωνία κολλημένη σαν τσίχλα, να σπάσουν τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Αξίζουν την προσοχή μας. Και τα ίδια αξίζει να μείνουν αληθινά.

Πέρα από το πώς η μουσική και η τέχνη θα σώσουν τον κόσμο -και πόσω μάλλον στην AI εποχή, ποια είναι τα βήματα που μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία αλλά και ο κάθε ένας μας ξεχωριστά για να εξαλείψουμε κάθε είδους βία που εξακολουθούν οι γυναίκες να υφίστανται;

Να κοιταχτούμε στα μάτια γι’ αρχή. Να συμμετέχουμε στα κοινά. Να μην απαξιώνουμε τους θεσμούς, τα θαύματα και τα μυστήρια… και η γυναίκα είναι ένα τέτοιο θαύμα. Άρα και οι γυναίκες θα πρέπει να το αναγνωρίσουν αυτό στον εαυτό τους. Έχουμε πολλά χιλιόμετρα ακόμα να περπατήσουμε για την εξάλειψη της βίας, σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε με βία. Ή μήπως με αγάπη κι ακόμα δεν τολμάμε να το αναγνωρίσουμε; Αυτά. Κατά τ’ άλλα τα πρακτικά τα ξέρετε: Stories στο Instagram, social media, καμπάνιες, καταγγελίες, μουσικές. (Ώσπου να μας εξαντλήσουν).

Ποιος είναι ο βασικότερος λόγος που εξακολουθούμε να χάνουμε τη μπάλα ως κοινωνία και τι μέλλον θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Είστε αισιόδοξη;

Είναι πολύ εφήμερα συναισθήματα η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία, τόσο που δεν τ’ αφήνω να με επηρεάζουν τόσο. Μόνο όσο χρειάζεται για να κρατώ τις ενδορφίνες ψηλά. Ωστόσο, θα χάνουμε τη μπάλα γιατί σκρολάρουμε τα γήπεδα.

Πώς βλέπετε τον ρόλο σας απέναντι στις νεότερες γενιές γυναικών που σας ακούν; Και στο «αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί», ποιες ευθύνες χρεώνει η Γιολάντα στην ίδια -και όχι στη φωτιά;

Δεν ξερω τι ρόλο μπορώ να παίξω στις νέες γενιές γυναικών και κοριτσιών που με ακούν. Το σίγουρο είναι ότι με αφορμή και το νέο μου αλμπουμ που έχω ξεκινήσει να δουλεύω θα σπάσω το κεφάλι μου να βρω κάποιους τρόπους. Θα χρειαστεί να σπάσω κωδικούς και να χακάρω κοσμοθεωρίες για να τα καταφέρω και αν, αλλά αξίζει να συνεχίσω να προσπαθώ. Στον εαυτό μου χρεώνω την ευθύνη ότι δεν έκανα νωρίτερα ένα άνοιγμα στα κορίτσια που κάνουν χιπ χοπ στην Ελλάδα, το έκανα με αφορμή το Stop Misogyny in (t)rap που οργάνωσα τον Σεπτέμβριο στην Τεχνόπολη και ίσως και λίγο νωρίτερα αλλά θα έπρεπε να το έχω πράξει πολλά πολλά χρόνια πριν. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά και επιπλέον τα βλέπω όλα αυτά τα κορίτσια που κάνουν ραπ, έχοντας πολλά ακούσματα, μουσικές γνώσεις, πτυχία, ξεχωριστά ταλέντα και ενδιαφέροντα και ειλικρινά αισθάνομαι μεγάλη περηφάνεια για εκείνες.

Η εξάλειψη της βίας μέσα από την τέχνη είναι κομβικής σημασίας και δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε όλες τις γυναίκες που τη βιώνουν;

Να βιώσουν περισσότερη τέχνη από μικρές ηλικίες, να μιλήσουν για τέχνη στις κόρες τους και μαζέψουν όλα τα κουράγια εκείνα που χρειάζονται για να καταγγείλουν την βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.

Ποιο είναι το κομμάτι μέσα από το οποίο πήρατε τη μεγαλύτερη εκδίκησή σας χωρίς να κάνετε τίποτα εκτός από το να ραπάρετε;

Δεν πιστεύω στην εκδίκηση. Ούτε στο μίσος.

Τι τίτλο θα μπορούσε να έχει ένα παιδικό βιβλίο που αφορά τη Γιολάντα μικρή -το οποίο θα είστε σαφώς έτοιμη να γράψετε όταν μεγαλώσετε πολύ πολύ.

«Η συγνώμη είναι μόνο για μια φορά».

Ποιοι είναι όλοι εκείνοι οι συγγραφείς, καλλιτέχνες, μουσικοί, οικογένεια, που σας διαμόρφωσαν και πώς συνδέονται αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους;

Η οικογένειά μου και η κοντινή και η ευρύτερη κι όσα μοιραστήκαμε, σίγουρα ένα κεφάλαιο μεγάλο και οι Active Member από το 1992 ως το 2022, άπειρα ελληνικά τραγούδια της παράδοσης, δημοτικά αλλά και νεώτερα των μεγάλων μας συνθετών Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Πλέσσα, Σπανό, Χατζή, Ζαμπέτα… Παραδοσιακά από λατινόφωνες χώρες …Tο hip hop του ’90 της ανατολικής ακτής, fugees, lauryn hill, de la soul, nas... Από συγγραφείς… ανακαλύπτω τον Χρήστο Γιανναρά, αλλά και παλιότερα τον Χρόνη Μίσσιο, Τον Λουντέμη, τη Διδώ Σωτηρίου, Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρή, Roald Dahl…

Συνδέονται όλοι γιατί τους συνέδεσα εγώ στο δικό μου το μυαλό και στην καρδιά μου.

Άνθρωποι που σας γνωρίζουν θα πουν πως συχνά κωλυσιεργείτε όταν πρόκειται για πράγματα που επείγουν, πως χάνετε τη συγκέντρωσή σας εκεί που τη χρειάζεστε περισσότερο πως δεν ξεκουράζεστε όσο πρέπει.Τι άλλο θα πει ένας άνθρωπος που ξέρει τη Γιολάντα «ανοιχτό βιβλίο»;

Πως ποτέ δεν έκανα και ούτε πρόκειται να κάνω έκπτωση στην αξιοπρέπειά μου. Ποτέ δεν θεώρησα τίποτα και κανέναν δεδομένο και πάντα αγωνίζομαι να κρατώ τις σχέσεις μου με σεβασμό, έχοντας την αξιοπρέπεια ως όριο. Δεν συγχωρώ την υποκρισία του «δύο μέτρα και δύο σταθμά» ούτε το να εκμεταλλεύεται κάποιος την εμπιστοσύνη μου. το πρόγραμμα ύπνου μου είναι άτακτο, και πολλές φορές δείχνω υπερβολική υπομονή, ακόμα κι όταν δεν πρέπει. Φοβάμαι περισσότερο για τους ανθρώπους μου. Στην αδικία δεν αντιδρώ πάντα το ίδιο, αλλά ένα είναι σίγουρο: δεν σιωπώ πια.

Σε ποιο τραγούδι επιστρέφεται όταν όλα πάνε χάλια;

«Το φως του ήλιου», Razastarr.

Ποια συμβουλή του Οδυσσέα ακούγεται στο repeat μέσα σας;

«… κι αν είναι τώρα η ευκαιρία ας την αρπάξουμε γιατί έχουμε χρέος να συνυπάρξουμε…» (Παρευρίσκομαι από Οδυσσέας Razastarr).

Γιολάντα, πείτε μας μια λέξη που σας έρχεται στο μυαλό.

«Ταξίδι».

^{*Μετά από ένα συναρπαστικό αφιέρωμα στις γυναίκες της παγκόσμιας Rap η Γιολάντα συνεχίζει το ταξίδι με τα θεματικά dj set της με "κάτι" που ονομάζει eθnic hip hop. Άγνωστες πτυχές της παγκόσμιας hiphop δισκογραφίας όπου τα εγχώρια patterns δίνουν έμπνευση σε δυνατές ρίμες των MCs ανά τον κόσμο κι αντίστροφα παραδοσιακοί ρυθμοί και τρόποι που ενσωματώνουν στη groova τους το hiphop αβίαστα και μοναδικά. «Ένα ηχητικό ταξίδι με κομμάτια από όλο το κόσμο αλλά και την Ελλάδα που έχουν δουλευτεί με παραδοσιακά και λαϊκά samples γεμάτα αρώματα και θύμισες από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι τα τωρινά! Παντρέματα αλλόκοτα γεμάτα ακουστικές εκπλήξεις τόσο γνώριμες μιξαρισμένες απρόσμενα πίσω από τα ρυθμικά beats και τους δυνατούς στίχους του hip hop!! Γυρνάω την Ελλάδα με αυτό και ταυτόχρονα ετοιμάζω νέο άλμπουμ».}