Retrospectiva στη δισκογραφία των White Stripes

The White Stripes (1999)
Το ντεμπούτο των White Stripes δεν είναι αριστούργημα. Βασικά, είναι τόσο μινιμάλ σε όλα του (ήχο, συνθέσεις, ακόμη και καλλιτεχνική φιλοδοξία) που το λες μέχρι και μέτριο, πάντα σε σχέση με τα μετέπειτα καλλιτεχνικά δεδομένα. Όμως το πάθος του ντουέτου να δημιουργήσει κάτι αυθεντικό, έστω και με παλιομοδίτικα υλικά, είναι τόσο μεγάλο, που τους βγάζεις το καπέλο. Ειδικά στις country-punk διασκευές τους στο «Stop Breakin' Down» του Robert Johnson και το «One More Cup of Coffee» του Bob Dylan. 6/10

De Stijl (2000)
Στιλάτοι με κάθε πιθανό τρόπο, αφιερώνουν το άλμπουμ στον Blind Willie McTell και τον ολλανδό ζωγράφο του ομώνυμου κινήματος, Gerrit Rietveld και ξεχύνονται στο δρόμο, με το κιβώτιο στην τέταρτη, μια ταχύτητα πιο πάνω απ’ το ντεμπούτο τους. Με προφανή ηχητική του προμετωπίδα το «You're Pretty Good Looking», λειαίνουν το ηχητικό χαλί πίσω τους και ταυτόχρονα προλειαίνουν το έδαφος για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Δηλαδή το «έμπα» τους στα μεγάλα σαλόνια της ροκ. 7/10

White Blood Cells (2001)
Το τρίτο άλμπουμ των Jack και Meg White αποδεικνύεται και το καλύτερο τους. Κουβαλώντας για τα καλά το άρμα του rock ‘n’ roll revival του 2001, βγάζουν μια ονειρεμένη συλλογή punk-blues τραγουδιών («Hotel Yorba», «Fell in Love With a Girl», «We're Going to Be Friends», «I Think I Smell a Rat», «Offend in Every Way», «Dead Leaves and the Dirty Ground» και «I'm Finding It Harder to Be a Gentleman») που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο ούτε τότε, αλλά πολύ περισσότερο ούτε τώρα, παρόλο που πέρασε κιόλας μια δεκαετία απ’ την κυκλοφορία του. 9/10

Elephant (2003)
Οργισμένο σαν ολότητα και συνάμα δωρικό στις μικρές του λεπτομέρειες, το «Elephant» αποτέλεσε, το 2003, το πλέον αναμενόμενο ροκ άλμπουμ. Δεν απογοήτευσε κανέναν, είναι η αλήθεια (και πως να το κάνει άλλωστε, με τραγούδια όπως τα «Seven Nation Army», «The Hardest Button to Button», «I Just Don't Know What to Do With Myself» και «Hypnotized»), αλλά, από την άλλη, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, αποθεώθηκε πολύ περισσότερο απ’ ότι του άξιζε, εντέλει. Σήμερα, με καθαρό πλέον μυαλό και κρίση, αποτελεί το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της μπάντας. 8/10

Get Behind Me Satan (2005)
Το άλμπουμ αυτό, σύμφωνα με τον Jack, ασχολείται με «την έννοια της αλήθειας». Είναι όμως το λιγότερο «αληθινό» άλμπουμ του συγκροτήματος κι αυτό που ήρθε μετά από μια μακρά περίοδο αναζήτησης του εμπνευστή του με όλα (το Θεό, το σεξ, τις σχέσεις, το γάμο, την ίδια τη μουσική). Το αποτέλεσμα μας πίκρανε: οι μαρίμπες δεν χωράνε στη μουσική και οι ακουστικές κιθάρες δεν θεωρούνται πλέον τεκμήριο μουσικής ω(ρι)μότητας. Αντιθέτως, το όλο αποτέλεσμα θυμίζει σαν να έχεις μόλις ξυπνήσει το πρωί δίπλα σε μια γυναίκα που δεν θυμάσαι καν. 6/10

Icky Thump (2007)
Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες και οι Raconteurs για να αποδείξουν πως τελικά η καρδιά του Jack ήταν η μισή εδώ κι η άλλη μισή στην Κίνα. Ακροβατώντας επικίνδυνα ανάμεσα στον έντεχνο πειραματισμό και την άτεχνη απόπειρα να σαμποτάρει το ίδιο του το συγκρότημα, ο White φτάνει στο σημείο να χρησιμοποιήσει μέχρι και... γκάιντες, ξενερώνοντας μας τελείως. Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεται και μαζί τον κλασικό ήχο των Stripes που ήξερες τόσα χρόνια. 7/10