Εννιά «Επικηρυγμένα» Τραγούδια

Queen: “Another One Bites The Dust”

Εδώ έπαιξε μεγάλη έριδα και μέγας σαματάς, καθότι το συγκρότημα χωρίστηκε στα δυο: οι μεν Deacon (ο συνθέτης του) και ο κιθαρίστας May σύντομα το αποκήρυξαν, θεωρώντας το ως ένα φθηνό δείγμα κακής ποπ-φανκ μουσικης, ενώ οι κ.κ. Mercury και Taylor (πάντα στην εμπροσθοφυλακή της προόδου) το αγάπησαν αυτοστιγμεί και έθεταν βέτο να το παίζουν σε κάθε τους live.

Beastie Boys: “Fight for Your Right (to Party)”

Στο ένθετο βιβλίο που συνοδεύει το cd “The Sounds of Science” αναφέρει πως το συγκεκριμένο τραγούδι “sucks”, κάτι που ναι μεν υποπτευόσουν (επειδή δεν το παίζουν ποτέ στα live τους), αλλά πλέον είσαι σίγουρος πως ο Mike D. και οι άλλοι δυο το θεωρούν ήδη ως μια «παιδική ασθένεια» της στιγμής που πέρασε –ευτυχώς, ανεπιστρεπτί, όπως μας έδειξαν οι κατοπινές τους μουσικές επιλογές.


R.E.M.: “Shiny Happy People”

Από τότε που βγήκε, το 1991, ο Michael Stipe δεν έχει σταματήσει να λέει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, πως το τραγούδι αυτό αποτέλεσε μια άσχημη παρένθεση στην, ένδοξη κατά τ' άλλα, καριέρα του συγκροτήματος: “δεν θα έλεγα πως ντρέπομαι γι' αυτό, αλλά θα έλεγα πως έχει απειροελάχιστη συναισθηματική αξία για μένα”, είχε πει ο τραγουδιστής, συμπυκνώνοντας στα λόγια του το γενικότερο συναίσθημα που επικρατεί στις τάξεις της μπάντας γι' αυτό.


Radiohead: “Creep”

“Αυτό είναι το νέο μας τραγούδι / ένα ολοκληρωτικό χάσιμο χρόνου”, διακηρύττουν οι στίχοι του “My Iron Lung”, ενός τραγουδιού που βγήκε δυο ακριβώς χρόνια μετά την επιτυχία του “Creep”, το 1995, ως μια έμμεση «απάντηση» στην καθολική (αλλά επώδυνη συναισθηματικά) επιτυχία του «Καθάρματος». Μέχρι το 2001 οι πέντε μουσικοί αρνούνταν να το παίξουν στις συναυλίες τους, αλλά από τότε έχουν ρίξει (ελάχιστο) νερό στο κρασί τους, παίζοντας το σε επιλεγμένα live.


Pink Floyd: “Another Brick In The Wall Part 2”

Οι δυο (Wright, Gilmour) το μίσησαν, ο ένας (Mason) ήταν αδιάφορος απέναντι του (ανέκαθεν, το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να παίζει απλώς ντραμς) και ο ίδιος του ο συνθέτης, ο Waters, ακόμη και σήμερα, δεν μιλάει με τα πλέον κολακευτικά λόγια για αυτό, βαρυγκωμώντας όταν χρειαστεί να το παίξει ζωντανά σε μια συναυλία. Έτσι είναι αυτά: ο,τι βγαίνει από μέσα σου χωρίς να το «έχεις» 1000%, σε καταδιώκει για όλη σου τη ζωή.


Robert Plant: “Stairway to Heaven”

“Αυτό το καταραμένο τραγούδι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να ακούγεται”, είπε ο πρώην τραγουδιστής των Led Zeppelin σχετικά με το, κατά πολλούς, καλύτερο (και δυσκολότερο συνθετικά) ροκ κομμάτι όλων των εποχών. “Θα είχα καταστραφεί συναισθηματικά αν ήμουν υποχρεωμένος να το τραγουδάω μέχρι σήμερα στις συναυλίες μου”, καταλήγει ο Plant, με μια σαφή εμπάθεια απέναντι στο πιο γνωστό κομμάτι της πρώην μπάντας του.


Nirvana: “Smells Like Teen Spirit”

“Το τραγούδι αυτό είναι ένα ξεπούλημα. Ντρέπομαι να το παίζω στις συναυλίες μας γιατί όλοι περιμένουν να ακούσουν μόνο αυτό”, είχε πει ο μακαρίτης ο Kurt Cobain σε μια συνέντευξη του λίγο πριν αυτοκτονήσει, τον Απρίλιο του 1994. Αποκήρυξε το ίδιο το κομμάτι που, εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1991, τους έβαλε στο μουσικό χάρτη και τους μετέτρεψε από ένα σχετικά άσημο συγκρότημα σε μπάντα εκατομμυρίων πωλήσεων.


Sinead O'Connor: “Nothing Compares 2 U”

Η O'Connor και ο συνθέτης του τραγουδιού, ο κοντοπίθαρος Prince, δεν είχαν συναντηθεί ποτέ, πριν η μικρόσωμη ιρλανδή μετατρέψει το κομμάτι αυτό στην πιο εμπορική μπαλάντα του 1990. Νευριασμένη απ' την τελική της ερμηνεία και πεπεισμένη πως είχε κάνει κακή επιλογή τραγουδιού, όταν τον συνάντησε, κατέληξε να τον φτύσει στο πρόσωπο φεύγοντας: “ναι ρε, τον έφτυσα. Αρκετές φορές μάλιστα!”, είχε δηλώσει κατόπιν, ξεδιάντροπα, η ίδια.


France Gall: “Les Sucettes”

Το τραγούδι αναφέρεται σε κορίτσια που τους αρέσει να γλείφουν γλειφιτζούρια, αλλά φυσικά ο πρωτοεμφανιζόμενος, τότε συνθέτης Serge Gainsbourg, άλλο πράγμα είχε κατά νου, κατά τι πιο σεξουαλικό. Όταν η νεαρότατη, τότε, Gall έπιασε τα έμμεσα πλην σαφή υπονοούμενα του, αρνήθηκε να το ξανατραγουδήσει ζωντανά.