Νιόνιος και Μάνος, αυτόν τον Ιούλιο...

«Ακούς ένα τραγούδι του Χατζιδάκι· τελειώνει και νιώθεις μέσα σου ευγενέστερος. Γιατί ξεπλένει από μέσα μας κάθε ευτέλεια, ανελευθερία και λαϊκισμό, δικό μας ή των άλλων, αδιάφορο. Υπάρχει κάτι σαν κορυφαία πράξη αντίστασής μέσα σ' αυτά τα αγαπημένα κομμάτια. Σαν γλυκό φως στο σκοτάδι, που μας κάνει πιο ταπεινούς, δηλαδή πιο ικανούς για την αμοιβαία, επιτέλους, συγχώρεση. Έζησε και εργάστηκε σκληρά, με συνείδηση καταγωγής, ελεύθερο φρόνιμα, γενναιοδωρία και αυστηρότητα αληθινού μάγκα κι ανατολίτη. Έτσι και μόνον έτσι κατέκτησε κάποτε την οικουμένη και εξασφάλισε τη θέση του στην Ευρώπη, με χαρακτηριστική άνεση, σαν παιδί. Σαν Έλληνας. Μου λείπει φριχτά μέσα στη κρίση. Έχω βέβαια τις ηχογραφήσεις του αλλά, τόσα χρόνια συνεχώς, δε μου αρκεί πια μόνον να τις ακούω, θέλω να τα πω κι εγώ αυτά τα τραγούδια, ιδίως τώρα κι ας μη διαθέτω την φωνή που θα προτιμούσε ο Μάνος. Συμμερίζεστε άραγε κι εσείς αυτό το συναίσθημα»;

Αυτά σημειώνει ο Διονύσης Σαββόπουλος για την συναυλία που θα δώσει στις 26 του μήνα στο θέατρο Πέτρας, με κείμενα και ερμηνεία δικιά του και 27 τραγούδια και μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι. Συμμετέχει η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων Δήμου Πατρέων και η Νεανική πολυφωνική χορωδία Πατρέων. Διευθύνει ο Θανάσης Τσιπινάκης. Πριν ενάμιση περίπου χρόνο σε μια συνέντευξη μου είχε πει μη κρύβοντας τον θαυμασμό του πως «το κορυφαίο κατόρθωμα του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού είναι «Ο Μεγάλος Ερωτικός» του Μάνου Χατζιδάκι».

Και δεν το πήρε πίσω...