O Δημήτρης μου έκανε πάντα το πιο γλυκό (και νόστιμο) Δ-ώρο

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω υπάρξει ιδιαίτερα γλυκατζού στη ζωή μου και όχι φυσικά επειδή είμαι υστερική με δίαιτες και αθλητισμό. Τόσο όσο... Ωστόσο, από πιτσιρίκα που ήμουν, δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ στα παγωτά. Δώσε μου παγωτό και πάρε μου την ψυχή με λίγα λόγια.

Ο άνθρωπος που πάντα στήριζε τη λατρεία μου αυτή και πάντα με συνόδευε μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς για να επιλέξω την αγαπημένη μου λιχουδιά-κάθε φορά και διαφορετική για να μη βαριέμαι-είναι ο παππούς μου ο Δ-ημήτρης.

Ο Δημήτρης, εγώ και ο αδερφός μου ο Βασίλης

Είναι ο παππούς που με μεγάλωσε, με πήγαινε στην παιδική χαρά και με έκρυβε πάντα πίσω από την πόρτα όταν έκανα σκανταλιά-συνήθως κάτι σε σπάσιμο-και κρυβόμουν από τους γονείς μου. Είναι ο παππούς που μου συγχωρούσε οτιδήποτε κι αν έκανα, ήταν πάντα χαμογελαστός και φυσικά μου έκανε πάντα Δ-ωράκι ένα παγωτάκι στο τέλος της μέρας.

Και για να λέω και του στραβού το δίκιο, ο παππούς Δ-ημήτρης-για την οικογένεια Μήτσος-περνούσε δύσκολα μαζί μου, διότι λόγω ισχυρού ανοσοποιητικού, η κατανάλωση παγωτών για μένα τελείωνε γύρω στο... Νοέμβριο!
Και πάντα με βοηθούσε να φτάσω στο ψυγείο της Δ-έλτα (ναι ήταν τα αγαπημένα μου) για να πάρω το ξυλάκι Boss με τη σοκολάτα απ’ έξω και την υπέροχη βανίλια στο εσωτερικό. Και οφείλω να μου αναγνωρίσω, ότι παρόλο που τα υπόλοιπα παιδάκια λέρωναν μέχρι και τα... παπούτσια τους τρώγοντας με λαιμαργία το παγωτό τους, εμένα έβγαινε πάντα ο Παρθένος από μέσα μου και σχεδόν ιεροτελεστικά έτρωγα πρώτα τη σοκολάτα-λεπτομερώς και σχολαστικά παρακαλώ πολύ-και στη συνέχεια περνούσα στο λαχταριστό εσωτερικό-που ήταν και το αγαπημένο μου μέρος!

Ακόμα και σήμερα, δε λέω όχι σε ένα παγωτάκι-στην προκειμένη είναι σπασμένο λόγω της μανίας μου να το βγάλω από τη συσκευασία του-και πάντα φέρνω στο νου μου τον παππού Δ-ημήτρη και τις βόλτες μας στο πάρκο που κατέληγαν πάντα στο ψυγείο της Δ-έλτα.

Γιατί αν δεν καταλήγαμε εκεί, εκτός από σχολαστική Παρθένος είμαι και... γκρινιάρα!