Πότε και πώς να πεις «αντίο» σε έναν μεγάλο έρωτα
Ανανεώθηκε:
Τζάμπα καίει η λάμπα, τζάμπα σε θυμάμαι (;)
Αλήθεια, πόσες φορές θα συναντήσεις το «μεγάλο έρωτα»; Κάποιοι θα απαντήσουν «μία», κάποιοι «δύο», άλλοι «τρεις», κάποιοι «κάθε μέρα». Ας δούμε αναλυτικά πόσοι είναι, τέλος πάντων, αυτοί οι έρωτες, πόσο μεγάλοι και δυνατοί είναι και πότε πρέπει να πεις «αντίο» και να φύγεις με το κεφάλι ψηλά.
Ο πρώτος σου έρωτας και παντοτινός
Ξεκινά κάπου στο Λύκειο. Έρωτας σφοδρός. Από εκεί που έλυνες εξισώσεις και πιθανότητες, αγοράζεις σοκολάτες και γράφεις μηνύματα αγάπης με μαρκαδόρο. Κουκλάκια και άλλα τέτοια δωράκια αρχίζουν να στολίζουν το δωμάτιο. Μηνύματα και ξανά μηνύματα, ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο, ζήλιες (γιατί δεν ξέρεις να διαχειριστείς το «κακό» που σε έχει βρει) και νεύρα. Πολλά νεύρα. Με τους γονείς. Που δεν σε αφήνουν να βγεις όσο θέλεις, που δεν καταλαβαίνουν γιατί διαβάζεις λιγότερο, που ελέγχουν τη χρήση του κινητού. Κάπως έτσι κι εγώ ερωτεύτηκα, στη Β’ Λυκείου. Η ιστορία εκτυλίχθηκε ακριβώς όπως την περιέγραψα στις παραπάνω σειρές. Εφηβικός έρωτας, μα δυνατός. Τελείωσε για μένα όταν πέρασα φοιτήτρια στην επαρχία. Το «αντίο» δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Αλλαγή φάσης. Νέα δεδομένα. «Είμαστε μακριά πια» είχα πει, θυμάμαι. Ερχόταν μέχρι το Βόλο με το τρένο και χτυπούσε τα κουδούνια στη σκέψη ότι θα χωρίσουμε. Αποφάσισε να κάνει μεταπτυχιακό για να έχει με κάτι να απασχολείται. Γνώρισε μία συμφοιτήτριά του. Σήμερα ζούνε παντρεμένοι. Ο πρώτος σου έρωτας, η πρώτη σου αγάπη, είναι παντοτινή. Στην καρδιά και το μυαλό. Έως εκεί. Μετά ο καθένας βρίσκει το δρόμο του.
Ο δεύτερός σου έρωτας είναι ο χαρακτήρας σου ο ίδιος
Όταν αποφασίζεις να ερωτευτείς και να αγαπήσεις για δεύτερη φορά, θα έρθει η άλωση. Απόλυτη καταστροφή. Μέσα από αυτόν τον έρωτα θα βρεις τον εαυτό σου, θα διαμορφώσεις ολοκληρωτικά το χαρακτήρα σου και θα ορίσεις τη συμπεριφορά σου απέναντι στο αντίθετο φύλο. Αυτός ο έρωτας έρχεται στη δεκαετία των ’20. Συνήθως είναι «κεραυνοβόλος», γιατί αν δεν μας παρασύρει, τότε δεν μιλάμε για έρωτα. Και ακριβώς εκεί γίνεται το λάθος. Διότι μέσα σε αυτόν τον έρωτα μπορεί να υπάρξει συναισθηματική, ψυχική ή ακόμα και φυσική κακοποίηση. Και αυτό ακριβώς είναι που μας «δένει». Οι μεγάλες διακυμάνσεις χαράς και λύπης, που ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς. Το νεανικό της ηλικίας, η ορμή των νιάτων, η έξαψη της φιλοδοξίας. Με αυτόν τον έρωτα ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι ζεις τα πάντα. Τις πρώτες «κανονικές» διακοπές, τις πρώτες «κανονικές» εξόδους, τα πρώτα «κανονικά» βράδια στο σπίτι. Είναι ένας έρωτας που ευχόμαστε να ήταν ο μοναδικός. Και τότε πρέπει να πεις το «αντίο». Γιατί; Γιατί ζήσατε ήδη αρκετά και ήταν έντονα. Και η ισορροπία δεν θα έρθει ποτέ. Το βλέπεις. Μένει να το πεις. «Ας μείνουμε φίλοι». Αυτή είναι η σωστή ατάκα. Κάποιος από τους δύο δεν θα το αντέχει (στην αρχή). Ούτε κλάματα, ούτε υστερίες. Μεγάλωσες. Ωρίμασες. Δώσε στον εαυτό σου τη συμπεριφορά που του αξίζει. Κλείσου στον εαυτό σου και πάρε απόφαση πως θα γυρίσεις σελίδα. Μετά από έναν χρόνο (ναι, παίρνει πολύ καιρό) θα είστε αγαπημένοι. Φίλοι όχι. Αλλά δύο άνθρωποι που θα έχουν ξεχάσει τις κακές στιγμές και θα έχει μείνει μία αγνή σκέψη αγάπης και ενδιαφέροντος. Και αυτό είναι κάτι. Κάτι πολύ σημαντικό.
Ο τρίτος έρωτας άργησε μία μέρα
Έρχεται στη δεκαετία των ’30. Η αλήθεια είναι μία: Διαφορετικά ερωτευόμαστε στα 15, διαφορετικά στα 25 και αλλιώς στα 35. Έχει να κάνει τόσο με την πορεία της εσωτερικής μας ωριμότητας, όσο και με το σύντροφο που έχουμε απέναντί μας. Ωστόσο, υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι τείνουμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους που έχουν λίγο έως πολύ τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έτσι, συνειδητοποιημένα πια και ώριμα, επιλέγεις τον άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να συγχρωτιστείς. Για να κάνεις οικογένεια; Μπορεί. Σε αυτή την περίπτωση ερωτεύεσαι τον άνθρωπο, όσα πιστεύει, όσα κατάφερε, όλα όσα είναι, όπως είναι. Και τελικά τον παίρνεις σπίτι σου. Φρόντισε να τον κρατήσεις. Φρόντισε να φροντίσει να σε κρατήσει.
Ο έρωτας στα χρόνια της μεσήλικης ζωής
«Την πρώτη αγάπη πού ‘ζησα παντοτινή την είπα, η δεύτερη μου κόστισε λιγότερα φιλιά. Η τρίτη ήρθε με χαρά, διπλή χαρά που φεύγει. Στην τέταρτη να θυμηθώ να σβήσω τη φωτιά». Έρχεται για να χωρίσει οικογένειες, να γκρεμίσει σπίτια. Πόσα δεν έχουμε ακούσει και πόσα δεν έχουν συμβεί στο ίδιο μας το σπίτι; Είσαι άνθρωπος, ζήσε λεύτερος και ανάλαβε το βάρος των πράξεών σου, θα πω και θα κρατήσω μια «πισινή» σαν «λευκή επιταγή» για μετά από 20 χρόνια. Πού ξέρεις. Το θέμα είναι πώς θα πεις «αντίο» στον προηγούμενο μεγάλο έρωτα της ζωής σου. Τον παραπάνω. Διάβασε παρακάτω:
Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός στους ανθρώπους που έχουμε ερωτευτεί ή που θα ερωτευτούμε. Έρευνες θέλουν να συναντάμε έναν μεγάλο έρωτα κάθε δεκαετία της ζωής μας. Και μπορεί να συμφωνώ. Μόνο που πρέπει κάθε μέρα να σκεφτόμαστε το εξής: Ότι δεν πρέπει να είμαστε με ανθρώπους που πιστεύουμε ότι δεν είναι ο έρωτας της ζωής μας -«Η ζωή είναι μικρή, για να είναι θλιβερή. Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι».
