Παρασκευή και 13: Οι ταινίες τρόμου που οφείλεις να δεις απόψε… ολομόναχη

Σήμερα η μέρα δεν είναι ούτε απλή ούτε και εύκολη. Είναι μία μέρα σκοτεινή και ζοφερή, την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία, ειδικά αν είσαι προληπτικός. Κακά τα ψέματα, είναι συμπαντικά προκαθορισμένο να πάνε όλα χάλια, μιας και το γενικότερο feeling είναι τρόμος και γρουσουζιά! Με λίγα λόγια, ακόμα και προληπτικός να μην είσαι, οφείλεις να προσέχεις, γιατί ό, τι είναι να πάει στραβά, θα πάει. Από την άλλη, επειδή πάντα μας αρέσει να πρωτοτυπούμε και να ρίχνουμε γροθιά στο κατεστημένο, είμαστε της άποψης ότι η μέρα αυτή δε θέλει φόβο αλλά… θάρρος. Ήρθε η ώρα λοιπόν να ξορκίσεις την κακοτυχία, να κλειστείς στο σπίτι σου και να δεις τις παρακάτω ταινίες ολομόναχη. Το χουμε;

Poltergeist (1982)

Το φοβερό και σκιαχτικό με την ταινία αυτή, δεν είναι το θέμα ή η σκηνοθεσία, αλλά το γεγονός ότι η νεαρή πρωταγωνίστρια πέθανε έπειτα από λίγα χρόνια, λόγω επιπλοκών στην υγεία της. Στο συγκεκριμένο θάνατο, προστέθηκαν ακόμη 3 –ο Χριστός και η Παναγία-κάνοντας την κατάρα αυτής της ταινίας διάσημη-είχες σχέση με το Poltergeist; Λυπάμαι θα πεθάνεις-. Ωστόσο, και να μην επικεντρωθώ στα ανατριχιαστικά αληθινά γεγονότα, έχω να πω ότι και σαν ταινία δεν είναι αυτό που λες… ευχάριστη. Φαντάσματα, και μία οικογένεια στο στόχαστρο. Πραγματικά, αν έχεις τα κότσια δες τη. Δε θα την ξεχάσεις ποτέ.

The Blair Witch Project (1999)

Η αλήθεια είναι ότι σαν υπόθεση δεν προκαλεί ρίγη πανικού. Αλλά αυτό είναι και το μυστικό της συγκεκριμένης ταινίας. Σε ταράζει εκεί που δεν το περιμένεις. Γενικά κάτι υπάρχει εκεί στο δάσος στην ερημιά, που δεν το καταλαβαίνεις αλλά το νιώθεις. Και γενικά όλο αυτό είναι κάτι παραπάνω από τρομακτικό. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι η ταινία είναι γυρισμένη σε μονοκάμερο που κάνει ακόμα πιο αληθοφανές το σκηνικό. Μπρρρ.

Dracula (1931)

Ο αγαπημένος και μη εξαιρετέος κόμης ο οποίος τρελαινόταν να πίνει αίμα. Ίσως μία από τις πιο διάσημες φιγούρες παγκοσμίως έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες ταινίες υποδυόμενος πότε τον αιμοσταγή δολοφόνο και πότε τον ρομαντικό και φυσικά creepy ερωτίλο. Εσύ επειδή είσαι σκληρή, δες το αυθεντικό του 1931, ασπρόμαυρο με τον Bela Lugosi. Κι αν κλείσεις μάτι όλη νύχτα σφύρα μου.

Τhe Ring (2002)

Δες το αυθεντικό ιαπωνικό γιατί είναι πιο τρομακτικό και πιο ατμοσφαιρικό. Αν και έχω την εντύπωση ότι το έχεις δει, διότι είναι από τα πρώτα θρίλερ που βλέπουμε έφηβοι σε πιτζάμα πάρτυ (τα θυμάσαι έτσι;). Το κλασικό κοριτσάκι με την μαλούμπα-που θα τάραζε κάθε κομμωτή που σέβεται τον εαυτό του- που βγαίνει με… έρπινγκ (όρος Survivor αν θυμάσαι) από την τηλεόραση και κατασπαράζει τον εκάστοτε τηλεθεατή. Το λες και αλληγορικό έτσι;

Τhe Shining (1980)

Πάρε βαθιά ανάσα και δες το ΌΛΟ γιατί έχει καλό τέλος. Κατά τ’ άλλα, έχουμε το μυθιστόρημα του Stephen King και τη σκηνοθεσία του Stanley Kubrick- ΟΜG- τον Jack Nicholson πρωταγωνιστή, να τρελαίνεται και να κυνηγάει την οικογένειά του με ένα τσεκούρι και φαντάσματα παντού. Αλήθεια, η καρδούλα σου θα χτυπάει δυνατά, αλλά στο τέλος επέρχεται η λύτρωση.

Psycho (1960)

Ό, τι πιο κλασικό σε ταινία τρόμου είναι η συγκεκριμένη. Σίγουρα έχεις δει τη σκηνή στην μπανιέρα και σίγουρα έχεις ακουστά τον… ιδιαίτερο Norman Bates!!! Aσπρόμαυρη, ατμοσφαιρική και σίγουρα μυστηριώδης οφείλεις να τη δεις γιατί πρέπει!

The Exorcist (1973)

Μόλις αρχίσει το soundtrack ένα σφίξιμο στο στομάχι το νιώθεις. Είναι η ταινία του 1973, με τα φτωχά εφέ, η οποία όμως συνεχίζει να σε τρομοκρατεί ακόμα και σήμερα. Ναι το ξέρω, φοβάσαι μέχρι θανάτου την μικρή Regan η οποία παραμορφώνεται, περιστρέφει το γλυκό της κεφαλάκι 360 μοίρες, περπατάει ανάποδα στο ταβάνι και μιλάει με τη φωνή του Βελζεβούλη. Μη κάνεις πίσω όμως. Ήρθε η ώρα να την ξαναδείς και να μη σκιαχτείς. Αν τα καταφέρεις…

Η Γωγώ τρόμαξε με την «Προφητεία (Omen)

Τα θρίλερ εγώ τα βλέπω και τα τιμώ παρά το γεγονός ότι πολλοί θεωρούν σαδιστική την τάση να σκιάζεσαι με τη θέλησή σου. Έχοντας δει πολλά από δαύτα στη σύντομα ζωούλα μου, έχω να παραθέσω ότι αυτό που με τάραξε περισσότερο από όλα είναι η Προφητεία. Είμαι κλασική όσο να πεις, και για μένα η ατμόσφαιρα τον παίζει τον ρόλο της. Εκτός βέβαια από την ατμόσφαιρα, έχουμε να κάνουμε με το γιο του εωσφόρου ο οποίος ξεπαστρέφει οποιονδήποτε βρεθεί στο διάβα του. Το όνομά του… Demian. Η όψη του σκοτεινή. Μακράν το πιο αποκρουστικό παιδάκι στην ιστορία του σινεμά. Μα τι… σατανάκος ήταν αυτός; 2 μέρες έκανα να κοιμηθώ και περίπου 2 χρόνια για να εμπιστευτώ ξανά 6χρονο. Τι θέλουν από μας τελοσπάντων;

H Νάνσυ δεν έκλεισε μάτι με το «Boogeyman» το 2 παρακαλώ

Θρίλερ δεν βλέπω πολύ συχνά, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου αρέσουν. Προτιμώ να τα βλέπω με παρέα –για ευνόητους λόγους- για να υπάρχει και ο κατάλληλος σχολιασμός. Πριν από μερικούς μήνες όμως ένα βράδυ που ήμουν μόνη στο σπίτι και έκανα zapping έπεσα πάνω σε μία ταινία, η οποία μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Αρχικά δεν κατάλαβα πως ήταν θρίλερ, η συνέχεια ωστόσο δεν με άφησε παραπονεμένη. Το Boogeyman 2 (δεν ήξερα καν πως υπήρχε και πρώτη) με άφησε ξάγρυπνη για τα επόμενα δύο βράδια, ίσως και παραπάνω. Ο εφιάλτης -όπως λέει και ο τίτλος της- ήταν πάρα πολύ άσχημος και κακός, με κράτησε προσηλωμένη στην οθόνη μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Κάποια αίματα, κάποιοι φόνοι αρκετά ανατριχιαστικοί και αηδιαστικοί θα προσθέσω, ε δεν χρειάζεται να σου πω πως μετά δεν σηκώθηκα ούτε για τουαλέτα και κοιμήθηκα με το φως ανοιχτό.

Η Διονυσία έχει να σου πει πολλά για την «Ομίχλη» (The Mist)

Δεν είναι το πιο γνωστό βιβλίο του King, δεν είναι σπλάτερ, δεν έχει ιλιγγιώδεις εναλλαγές πλάνων, ανθρωποκυνηγητά και δολοφόνους με μάσκες, τσεκούρια και λοιπά αξεσουάρ. Είναι όμως ό,τι πιο τρομακτικό έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και σε αυτό συμπεριλαμβάνω και την πρώτη φορά που είδα τον Mumm-Ra να πετάει τις γάζες και να κυνηγάει τον Lion-O. Κοντά στο Μέιν, βρίσκεται το Κέντρο Ερευνών "Αιχμή του Βέλους". Κανείς από τους κατοίκους δεν ξέρει τι είδους έρευνες και πειράματα διεξάγονται εκεί. Μετά από μία καταιγίδα, μία λευκή ομίχλη αρχίζει να τυλίγει την περιοχή την ώρα που ο Ντέιβιντ Ντρέιτον ψωνίζει μαζί με τον μικρό του γιο σε ένα σουπερμάρκετ. Κλειστοφοβικό σκηνικό, δεικτική διάθεση απέναντι στον θάνατο που παραμονεύει μέσα στον ναό του καταναλωτισμού και ξαφνικά το έργο μετατρέπεται σε γροθιά στο μαλακό υπογάστριο της σύγχρονης υπερκαταναλωτικής κοινωνίας. Όποιος βγαίνει από το κατάστημα πεθαίνει, όποιος προσπαθεί να σώσει του άλλους πεθαίνει. Κάτι το αόρατα σκοτεινό και αλλόκοσμο κρύβεται στην ομίχλη και είναι ικανό να ξυπνήσει τον χειρότερο εαυτό συνηθισμένων ανθρώπων, φιλήσυχων οικογενειαρχών που βρίσκονται μέσα στο σουπερμάρκετ. Δεν σε τρομάζει τόσο ο ξαφνικός θάνατος πολλών από των πρωταγωνιστών, όσο η πιθανότητα κάτι τέτοιο να μπορεί να προέλθει από τον γείτονά σου και όχι από τον Τζακ τον Μαχαιροβγάλτη. Το φινάλε δε, όπου ο πατέρας βρίσκεται στο οριακό σημείο να πρέπει να σκοτώσει ο ίδιος τον γιο του για να τον σώσει από έναν πιο βίαιο και βασανιστικό θάνατο, είναι ισάξιο με την «Εκλογή της Σόφη» και την κλασική σκηνή που η Μaryl Streep πρέπει να διαλέξει ποιο παιδί της θα ζήσει. Ο τρόμος δεν βρίσκεται σε αυτό που βλέπεις καθαρά, αλλά σε ό,τι υπονοείται και ζει «μέσα στην ομίχλη». «Τι φοβόμαστε, όμως οι άνθρωποι; Το χάος. Το αουτσάιντερ ... Είμαστε τρομοκρατημένοι από ό,τι μας διαταράσσει τη τάξη μας. Φοβόμαστε ότι κάποιος πρόκειται να κλέψει τα μανιτάρια μας στη σειρά του σουπερμάρκετ και αυτό δεν το έχουμε προβλέψει»…δεν το λέμε μόνο εμείς, το λέει και ο Stephen.