#Womanism: Το κίνημα που οφείλεις να συμμετέχεις ως γυναίκα

Σβήνεις τα κεράκια στην τούρτα, ανοίγεις τα μάτια και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, «ξυπνάς» και είσαι σχεδόν 30. Μένεις στο σπίτι που από μικρή ονειρευόσουν να μένεις, οδηγείς ένα αυτοκίνητο που πάει «ασορτί» με την προσωπικότητά σου και φυσικά τη… γκαρνταρόμπα σου, η οποία «αγκαλιάζει» κομψά τις ατέλειες στο σώμα σου. Σε αγαπάς, για αυτό σε προσέχεις και ξεκλέβεις τακτικά χρόνο για ένα χορταστικό τρέξιμο με την κολλητή σου ή κάποιο δίωρο session Pilates. Μπαίνεις νωρίς το πρωί και φεύγεις αργά το βράδυ από το γραφείο, με αήττητο ύφος, το οποίο επιβεβαιώνει πως σήμερα, πάλι ήταν μία ανέλπιστα δημιουργική ημέρα για εσένα. Προσπαθείς να μην ξεστομίζεις υπερβολές αλλά η ζωή σου, μετά από αρκετά «σκοτεινά» αδιέξοδα και απότομα σκαμπανεβάσματα, κατάφερε να σε φέρει (ή έστω να έρθει) στο σημείο που εσύ πάντα ήθελες.

Μπορεί το ασταμάτητο multitasking να σου ανέβαζε κάθε τόσο τον πήχη, οι δεκάδες ρόλοι που κλήθηκες να υποστηρίξεις, να αυξήθηκαν και να σε έκαναν να «χάσεις» προσωρινά τη μπάλα, όμως, σαν άλλη επιδέξια ακροβάτισσα, κατάφερες να «ισορροπήσεις» στο σκοινί και να περάσεις στην άλλη πλευρά της… ενηλικίωσης. Εκεί όπου έχεις τον απόλυτο έλεγχο και είσαι η κυρίαρχος του εαυτού σου!

Τέτοιες βαθυστόχαστες σκέψεις έκανα το βράδυ στο μεταίχμιο των γενεθλίων μου. Κοιτώντας πίσω, προσπαθούσα να καταλάβω πως τελικά κατάφερα να φτάσω μέχρι εδώ. «Εδώ» που κάποτε δεν με είχα ικανή πως θα έφτανα. Και για να είμαι ειλικρινής, ίσως όντως μερικές φορές να μην φάνηκα ικανή, ευτυχώς όμως, ήταν πάντα κάποια άλλη εκεί για εμένα. Πάντα, από όταν ήμουν πολύ μικρή ακόμη, σε κάθε δύσβατο ανηφορικό μονοπάτι, θυμάμαι μία γυναίκα δίπλα μου, να μου δίνει με τον τρόπο της δύναμη, να με «σπρώχνει» να συνεχίσω, να αντιμετωπίζω την κάθε πρόκληση όπως οφείλει μία «αθλήτρια» της ζωής.

Αν κάτσω να αναλογιστώ τα κορίτσια που εν γνώση ή και ερήμην τους μου άλλαξαν τη ζωή, όταν εγώ έβλεπα τα πάντα γύρω μου να κατεδαφίζονται, φοβάμαι πως θα γεμίσω τη σελίδα με ονόματα. Ειλικρινά όμως, δεν ξέρω ποια να πρωτοθυμηθώ. Τη δασκάλα μου στο Γυμνάσιο, που μου σκούπισε τα μάτια λέγοντας «Εγώ πιστεύω σε σένα» και μου έδωσε θάρρος να αντιμετωπίσω τους κακούς βαθμούς και τους γονείς μου το απόγευμα που θα ακολουθούσε; Τη φίλη της μαμάς μου, η οποία με μία βαλίτσα, το γιο της στο ένα χέρι και την κόρη της στο άλλο, έφυγε μακριά από τον κακοποιητικό σύζυγο της και έκανε μία νέα αρχή στην Αλεξανδρούπολη; Τη Νατάσα που όταν «έχασε» το στήθος και στη συνέχεια τα μαλλιά της, είπε πως ακόμη και χωρίς αυτά, νιώθει η ομορφότερη γυναίκα στο κόσμο; Και ήτανε όντως. Την Κατερίνα που όταν ήμασταν 21, αποφάσισε να κρατήσει το παιδί που ο τότε φίλος της δεν ήθελε και μεγάλωσε μόνη της τη Ραφαέλα, η οποία είναι σήμερα ένα πανέξυπνο πλάσμα οκτώ χρονών;

Τη μυώδη Ντένια με τα κοντά μαλλιά, που με βολτάρει πάνω σε πανύψηλες μηχανές, είναι πρωταθλήτρια στη σκοποβολή και καταρρίπτει με όποιον τρόπο μπορεί κάθε στερεότυπο γύρω από τη λέξη «γυναίκα»; Την 74χρονη συμφοιτήτριά μου, η οποία από όσο μαθαίνω φέτος τελειώνει το μεταπτυχιακό της στην Ψυχολογία; Τη νέα συνάδελφο την πρώτη μέρα στην καινούργια μου θέση, που με καθησύχασε πως ό,τι χρειαστώ εκείνη θα είναι εδώ; Τη μελωδία του «Little Girl Blue» της Janis Joplin στα αυτιά μου, τη σκισμένη αφίσα της δεκαοχτάχρονης τότε Avril Lavigne τα εφηβικά βράδια που «πάλευα» με τις ορμόνες, τον εαυτό μου και χάρης εκείνη ένιωθα λιγότερο μόνη μέσα στο παιδικό μου δωμάτιο; Τον ανεξάντλητο θαυμασμό στα μάτια της μικρής μου αδερφής ακόμη και σήμερα. Την επιμονή της μαμάς μου να πιστεύει ακράδαντα σε μένα, όταν εγώ δεν έβρισκα κανέναν λόγο για να το κάνω.

Νομίζω πως αν χρωστάω κάπου ό,τι μικρό ή μεγάλο έχω καταφέρει, είναι σε όλες εκείνες τις γυναίκες που προανέφερα. Όλες αυτές οι σούπερ ηρωίδες στην ταινία της ζωή μου, οι οποίες μου υπενθύμισαν πόσο δυνατή είμαι, τις φορές που εγώ το είχα ξεχάσει. Πώς μπορώ να κάνω όντως τα πάντα, αρκεί να το θέλω πραγματικά και ό,τι άλλο υποστηρίζει το κίνημα #Womanism, στο οποίο κάθε γυναίκα οφείλει να συμμετέχει.

Αν έχεις και εσύ μία εξίσου υπέροχη γυναίκα, την οποία για κάποιο δικό σου λόγο θαυμάζεις, τώρα έχεις την ευκαιρία να της δώσεις τον χώρο, την αναφορά και το «ευχαριστώ» που ίσως της χρωστάς. «Ανέβασε» μία φωτογραφία της στο Instagram και στο Facebook σου συνοδευόμενη από τα hashtags #Womanism και #Challenge με ένα σύντομο κείμενο που θα εξηγεί γιατί την επέλεξες τη συγκεκριμένη γυναίκα. Στη συνέχεια, κάλεσε κι άλλες γυναίκες να συμμετέχουν σε αυτόν τον δυνατό «κύκλο». Έτσι, μέσω του νέου κινήματος #Womanism, θα δώσεις την ευκαιρία και σε άλλες γυναίκες να μάθουν πως οι ιστορίες τους, μπορούν να γίνουν ή να έχουν ήδη υπάρξει πηγή έμπνευσης και ενδυνάμωσης για άλλες γυναίκες.

H INTERSPORT στηρίζει το κίνημα για τις γυναίκες #Womanism