Ένας «ύμνος» στις δυνατές φιλίες που μας συγκίνησαν

«Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι, αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας, χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας…».

Προσπαθώ να μετρήσω τις βραδιές που έχω «πιάσει» τον εαυτό μου να διασχίζει το κέντρο της Αθήνας, τραγουδώντας τους παραπάνω στίχους όμως, η αλήθεια είναι πως αδυνατώ να το κάνω. Ήμουν φοιτήτρια και μόλις είχα φτάσει στην Αθήνα από την επαρχία. Ήταν τότε που γνώρισα την Εύα, τη Σοφία και τον Νίκο. Ήταν μία βραδιά που αράξαμε όλο το βράδυ στην Πλάκα, πίνοντας μπίρες, παίζοντας κιθάρα και κοιτώντας τις γάτες να περνούν. Ήταν και εκείνο το απόγευμα μετά τη σχολή στο καφέ της Ιπποκράτους αλλά και εκείνο το πρωινό που βοήθησα τη Μαρία να μετακομίσει στο νέο της σπίτι στο Παγκράτι μετά τον χωρισμό της με τον Γιάννη. Πρέπει να ήταν και εκείνο το καλοκαίρι που κάθε βράδυ μας έβρισκε σε ταβερνάκια στον Πειραιά να γκρινιάζουμε για τις δουλειές μας, να αναλύουμε τις φοβίες μας, να παρεξηγούμαστε και να αγκαλιαζόμαστε, να τα «χαλάμε» και να τα βρίσκουμε πάλι. Θυμάμαι τότε είχαμε ταυτιστεί με το «Λόγω Τιμής»! Νιώθαμε ότι είμαστε πως ο Μάνος, η Ηρώ, η Μάνια, ο Άρης και ο Μιχάλης.

Από τις δειλές γνωριμίες στα έδρανα του πανεπιστημίου και τα πρώτα φοιτητικά πάρτι, στις δύσκολες εκείνες εξεταστικές και από τις πρώτες συγκατοικήσεις στους πρώτους χωρισμούς (φιλικούς ή ερωτικούς), στις ορκωμοσίες, τα ξενύχτια, τα κλάματα, τις απογοητεύσεις, στην πρώτη μας δουλειά, στην άδικη εκείνη απόλυση, σε κάθε τέλος και σε κάθε νέα αρχή. Πάντα μαζί, πάντα ενωμένοι, πάντα με μία FIX Hellas στο χέρι, να συντροφεύει κάθε στιγμή μας.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, φαινόταν πως δεν υπήρχε κάτι ικανό να μας «χωρίσει». Με κάποιον παράξενο τρόπο όμως, οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν όλο και πιο αραιά τα τελευταία χρόνια. «Θα τα πούμε το Σαββατοκύριακο», «Συγγνώμη, δεν θα μπορέσω, έχει γιορτή ο Πέτρος…», «Φιλενάδα, είμαι κομμάτια. Να πιούμε εκείνη τη μπίρα που λέγαμε την άλλη εβδομάδα;». Τα απολογητικά μηνύματα στο Messenger και το Viber… έδιναν και έπαιρναν.

Aκόμα κι αν αλλάξει η εμφάνιση, η καρδιά μένει πάντα ίδια

Την περασμένη Τρίτη, λοιπόν, έπειτα από μία δύσκολη ημέρα στο γραφείο και ενώ σκρόλαρα ασυναίσθητα στο «έξυπνο» κινητό μου, πατώντας «καρδούλες» και «λάικ» στις αναρτήσεις των κολλητών μου -τους οποίους παρεμπιπτόντως είχα να συναντήσω πέντε περίπου μήνες- έπεσα πάνω σε ένα βίντεο το οποίο έμελλε να κάνει να αναλογιστώ πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια. Κυρίως όμως, με έκανε να διαπιστώσω πως οι δυνατές φιλίες είναι FIX και ότι όσα χρόνια κι εάν περάσουν, κάποιες αξίες δεν αλλάζουν ποτέ. Διότι γνωρίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί, «στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους, παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε, ονόματα και βλέμματα και δρόμους…».

Έτσι ένιωσα μόλις είδα το βίντεο της FIX Hellas με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Άλκι Κούρκουλο να βρίσκονται και να «τα λένε» σε ένα ταβερνάκι και να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως ακόμα κι αν αλλάξει η εμφάνιση, η καρδιά μένει πάντα ίδια. Οι ίδιοι αποτελούν το «σύμβολο» της δυνατής φιλίας καθώς για τουλάχιστον 20 χρόνια είναι φίλοι και στο σανίδι αλλά και στη πραγματική ζωή. Αισθάνθηκα αμέσως μία γλυκιά νοσταλγία του παρελθόντος και δίχως να χάσω χρόνο, σήκωσα το τηλέφωνο (και δη το σταθερό, όπως παλιά) και μίλησα με κάθε μέλος της παλιοπαρέας προκειμένου να κανονίσω το επόμενο ραντεβού μας!

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, λοιπόν, βρεθήκαμε ξανά σε ένα ταβερνάκι λίγο έξω από την Αθήνα και νιώσαμε σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε! Γελάσαμε με την καρδιά μας, αγκαλιαστήκαμε, είπαμε τα νέα μας και στο τέλος νιώσαμε πώς είχαμε μεταφερθεί με κάποιο μαγικό τρόπο στο «τότε».

Mπορεί πολλά να έχουν αλλάξει από τότε που σπουδάζαμε και ανακαλύπταμε τη ζωή ως νέοι ενήλικες, όμως, η ουσία μένει ίδια στο πέρασμα του χρόνου. Τελικά, αρκεί μία και μόνο αφορμή για να συναντηθούν οι πραγματικοί φίλοι. Στη δική μου περίπτωση, η αφορμή αυτή ήταν ένα βίντεο της FIX Hellas που μου θύμισε πως η διαχρονική φιλία μένει σταθερή και αναλλοίωτη στο χρόνο, όπως η αγαπημένη μας μπύρα με την αυθεντική γεύση την οποία μπορούμε να απολαμβάνουμε όπως παλιά, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει.

Μπορεί, λοιπόν, να μεγαλώσαμε και να μην ανταμώνουμε συχνά αλλά είναι σημαντικό να προσπαθούμε να βρίσκουμε πάντα αφορμές για να τσουγκρίζουμε μία FIX με τους φίλους μας και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επικοινωνούμε πιο συχνά! Όσο επιβαρυμμένο και αν είναι το πρόγραμμά μας και όσα χιλιόμετρα και αν μας χωρίζουν, όταν οι δυνατές φιλίες είναι FIX, τότε «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…»!

Δες το βίντεο της FIX Hellas που μας συγκίνησε και βρες μια αφορμή να δεις τους φίλους σου