Γιατί το Hollywood πάντα ωραιοποιούσε τον αλκοολισμό;
Δεν είναι λίγες οι ταινίες που ενσωμάτωσαν με κάποιον τρόπο το ποτό σε σκηνή τους. Αντιθέτως.
Δεν είναι λίγες οι φορές που το Hollywood έχει βρεθεί στο προσκήνιο για τον τρόπο που χειρίζεται συγκεκριμένες καταστάσεις στις ταινίες που παράγει και στη λογική πίσω από αυτές. Η προώθηση των ανδρικών ηρώων, η ανάληψη από πλευράς τους περισσότερων πρωταγωνιστικών ρόλων αλλά και το μεγάλο χάσμα στις απολαβές των δύο φύλων είναι μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα, για τα οποία έχει κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια.
Η ανδροκρατούμενη μερίδα του Hollywood, ωστόσο, δεν αποτελεί το μοναδικό ζήτημα που τίθεται υπό διερεύνηση. Η ωραιοποίηση κι ο χειρισμός «με το γάντι» σοβαρών πτυχών της ανθρώπινης ζωής συναντώνται σε ποικίλες ταινίες και, μάλιστα, με παραδείγματα που πολλές φορές σε κάνουν να απορείς. Σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτει κι ο αλκοολισμός.
Δύσκολα θα σου έρθει στο μυαλό κάποια παραγωγή που δε θα έχει ενσωματώσει με κάποιον τρόπο το ποτό στο script της. Ειδικά στις πιο παλιές.
Σύμφωνα με το Punch Drink, ο Heywood Gould, γνωστός για τις σεναριογραφικές του δουλειές σε ταινίες, όπως το Cocktail (1988) με τον Tom Cruise και το One Good Cop (1991) με τον Michael Keaton, μίλησε σχετικά με την έντονη παρουσία του αλκοολισμού στις πιο παλιές παραγωγές:
«Οι περισσότερες ταινίες που έγιναν εκείνη την περίοδο φτιάχτηκαν από πότες. Ο John Ford ήταν πότης. Κάθε ταινία που έκανε ο Ford έχει πολύ ποτό μέσα»
Μπορεί να είναι μία απλή σκηνή που ο πρωταγωνιστής απολαμβάνει το ποτό του. Μπορεί να είναι και εμφανές ότι δε μιλάμε για ένα ποτό, αλλά για αλκοολισμό. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, η γραμμή μεταξύ τους δε διαχωρίζεται.
Από παλιά, ο αντίκτυπος του αλκοολισμού όπως συμβαίνει στην πραγματική ζωή αποτύγχανε να αποτυπωθεί στον κινηματογράφο. Συνήθως, οι δημιουργοί επέλεγαν μία πιο ραφιναρισμένη προσέγγιση. Το κοινό θα έβλεπε την επίσκεψη στο μπαρ, το μπουκάλι, τον πρωταγωνιστή να πίνει, αλλά σπάνια την ωμή αλήθεια των επακόλουθων, όπως τους εμετούς. Για την ακρίβεια, η συναισθηματική κατάσταση των ηρώων συνήθιζε να βγαίνει μπροστά, χωρίς, όμως, να παρουσιάζεται κι η αυτοκαταστροφική τάση πίσω από αυτήν. Πιο εύκολα θα έφτανε στη μεγάλη οθόνη μία διακωμώδηση του θέματος, παρά η πραγματικότητα ενός αλκοολικού.
Παλιά, βέβαια, το ποτό ήταν και κατά κάποιον τρόπο μόδα. Γι’ αυτό κι η ωραιοποίησή του βλέποντάς τη σήμερα δεν είναι ένα γεγονός που εκπλήσσει.
«Αν πας στη Χρυσή εποχή (1910 – 1960), το ποτό ήταν διασκέδαση και το ποτό ήταν υγιές. Οι άνθρωποι έπιναν το καταπέτασμα. Πήγαινες σπίτι κι η γυναίκα σου είχε Martini. Αν λιποθυμούσες, σου έδιναν Brandy», αναφέρει χαρακτηριστικά ο δημιουργός του Bartender (2013), Douglas Tirola.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ωστόσο, το αλκοόλ άρχισε σιγά-σιγά να απομακρύνεται από την εικόνα της δημοφιλούς έως κι επιβαλλόμενης δραστηριότητας, η οποία έδωσε τη θέση της στην αναγνώρισή του ως προβλήματος. Οι άνθρωποι άρχισαν να στρέφονται σε πιο υγιή πρότυπα, μέσα στα οποία δεν περιλαμβάνεται το ποτό. Κι αυτό φαίνεται ότι αποτυπώνεται στις ταινίες όλο και περισσότερο, εφαρμόζοντας τη νέα προσέγγιση της εποχής.
Bloggers
