Είδα 134 επεισόδια Suits στην καραντίνα και πήρα δύο μαθήματα ζωής από τη Meghan & τους φίλους της
Εννιά σεζόν που έφυγαν σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις.
Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά μέχρι να μπει το 2020 δεν είχα δει ούτε ένα επεισόδιο Suits. Όλοι μιλούσαν για αυτό και τους πρωταγωνιστές του. Και, όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Είχα βαρεθεί να βλέπω αυτό το γούρλωμα στο μάτι και, κυρίως, να ακούω την εκνευριστική από ένα σημείο και μετά ερώτηση: «Τι εννοείς δεν έχεις δει Suits;» «Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να εννοώ, θαρρείτε;», ήθελα να απαντήσω, αλλά έλεγα άστο να πάει στο καλό, απλώς έχουν κολλήσει με τη σειρά -και τη Meghan Markle. Μήπως καλύτερη ήμουν εγώ με το Game of Thrones; *nodding no*
Εν πάση περιπτώσει, λέω ή θα τσακωθείς ή θα το ξεκινήσεις. Το πολύ – πολύ να μη σ’ αρέσει, αλλά θα έχεις άποψη για να μπορείς να το αιτιολογήσεις. Και, κάπως έτσι, μπήκε ο πιλότος με το διπλό επεισόδιο, δε σταμάτησα να βάζω το κάθε επόμενο και φτάσαμε στο σήμερα, όπου μέσα σε δύο μήνες και μετά από 134 επεισόδια μπορώ να σου εκθέσω τα δύο σημαντικότερα τηλεοπτικά μου ευρήματα και μαθήματα ζωής συνάμα από τη Meghan και τους φίλους της. Υ.Γ. Θα μπορούσα να το έχω δει και πιο γρήγορα αλλά ένεκεν ο ύπνος.
Οι γυναίκες σε μία ανδροκρατούμενη επιχείρηση είναι τα πραγματικά bosses.
Καλώς ή κακώς, το Suits είναι μία ανδροκρατούμενη σειρά. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που περνούν από μπροστά σου είναι άντρες κι οι γυναίκες μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών σου -Μην πω χεριού. Αυτό είναι κάτι που σου χτυπάει άσχημα. Ειδικά στην αρχή. Για την ακρίβεια, η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι έβαλα να δω μία σειρά, στην οποία άντρες τσακώνονταν υπό τον εκλεπτυσμένο αέρα των κοστουμιών τους για το ποιος θα ανέβει πιο ψηλά στην ιεραρχία -Το λες και λίγο GoT btw. Και δεν έπεσα έξω. Ωστόσο, το Suits δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και μία σειρά που δείχνει πως όλους αυτούς τους διοικεί μία γυναίκα. Γιατί μπορεί. Γιατί αποδεικνύεται καλύτερη. Γιατί είναι πιο ψύχραιμη ή πιο συγκροτημένη; Γιατί έχει βρει τρόπο να εξισορροπήσει το δυναμικό με το συναισθηματικό. Ας πούμε γιατί είναι η Jessica Pearson και κλείσαμε.
Υπάρχει τρόπος. Πάντα και για όλα.
Όσο και να το θέλουμε, όλα εύκολα δε θα μας έρχονται στη ζωή. Πολλές φορές, για την ακρίβεια, μπορεί όλα να πηγαίνουν χάλια. Να σε φτάνουν σε σημείο να κάνεις επικλήσεις στα Θεία και να αναρωτιέσαι γιατί όλα τα στραβά να συμβαίνουν σε σένα. Ναι, δεν είναι καθόλου ωραίο κι εκείνη την ώρα χρειάζεσαι όσο περισσότερη ψυχική δύναμη μπορείς για να τα αντιμετωπίσεις. Αλλά, μπορείς να το κάνεις. Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι έχεις ψάξει το πρόβλημα από όλες τις πλευρές του. Δε θα είναι στις νομικές -ακόμα και τις φαινομενικά χαμένες- υποθέσεις του Suits, αλλά κατάλαβες. Πάντα, κάτι θα υπάρχει που δεν έχεις πιάσει. Κι αν αυτό δεν επιφέρει τη λύση του, τουλάχιστον θα σε κάνει να πάψεις να ασχολείσαι με αυτό. Τι νόημα έχει να ταλαιπωρείσαι με ένα πράγμα που δεν περνάει από το χέρι σου; Μόνο κακό στον εαυτό σου κάνεις και καμία αλλαγή στην κατάσταση. Εδώ, φυσικά, κολλάει μία από τις πιο epic ατάκες του λατρεμένου Harvey Specter:
