Keanu Reeves: Ο μη ηθελημένα γόης του Hollywood μέσα από τέσσερις ταινίες

«Τα χρήματα δε σημαίνουν τίποτα για εμένα. Έχω βγάλει πολλά χρήματα, αλλά θέλω να απολαμβάνω τη ζωή και να μην αγχώνομαι για να χτίσω τον τραπεζικό μου λογαριασμό. Δίνω πολλά αλλού και ζω απλά, κυρίως με βαλίτσες σε ξενοδοχεία. Όλοι ξέρουμε ότι η καλή υγειά είναι πολύ πιο σημαντική» - Keanu Reeves. Ό,τι και να ξεκινήσεις να λες για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, όσο και να εκθειάσεις την ποιότητα, το ταλέντο και την ήρεμη δύναμη που βγάζει στους ρόλους του, αυτό που σε κάνει να τον θαυμάζεις είναι η ίδια του η προσωπικότητα, η ζωή του και η λογική με την οποία τη βιώνει.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει περάσει πολλά και, παρά τις όποιες δυσκολίες, συνεχίζει να προσπαθεί να κάνει τα βάρη του ψυχικού του κόσμου τέχνη. Ένας ζεν πρεμιέ που ποτέ δεν τον ενδιέφερε ο τίτλος, αλλά τον έλαβε ούτως ή άλλως. Στην πορεία του στην υποκριτική, πολλές είναι οι ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει, ωστόσο, εμείς είπαμε να ξεχωρίσουμε μερικές από αυτές που ανέδειξαν κάτι από κάθε πλευρά της προσωπικότητάς του.

The Matrix (1999, 2003) - Neo

Η πρώτη και πιο κλισέ ταινία που σου έρχεται στο μυαλό σκεπτόμενη Keanu Reeves, όμως, υπάρχει πολύ καλός λόγος πίσω από αυτό. Δεν είναι μόνο ότι οι Wachowskis δημιούργησαν ένα πρωτότυπο concept μακριά από τα παρωχημένα της εποχής. Εξαιρετικό, αλλά χωρίς το κατάλληλο cast να το πραγματώσει και να το απογειώσει θα έμενε στην προσπάθεια. Όλοι γύρω από τον Keanu που έγινε ο Μεσσίας και έδειξε τη δυναμική που μπορεί να αποπνεύσει το πιο ψυχρό βλέμμα.

John Wick (2014, 2017, 2019)

«You wanted me back… I’m back!», λέει ο John Wick στο sequel της ταινίας, αλλά ίσως αυτό δεν αφορούσε μόνο στην κινηματογραφική του περσόνα. Ο Keanu είχε χρόνια να κάνει μία καλή ταινία, μία παραγωγή που να μείνει στο κοινό αλλά και να ξεχωρίζει ανατρέχοντας στο δικό του βιογραφικό. Έπρεπε να εμφανιστεί ο ex hit-man που αποφάσισε να ξαναφορέσει τα παπούτσια του για να πάρει εκδίκηση, για να δούμε τον ηθοποιό στον ρόλο ενός -κατά βούληση- στυγνού δολοφόνου που δε χρειαζόταν τίποτα παραπάνω παρά ένα βλέμμα του για να καταλάβεις τον πανικό που επρόκειτο να βομβαρδίσει την οθόνη.

The Devil’s Advocate (1997) – Kevin Lomax

Αν και δύσκολο να ξεχωρίσεις όταν ο Al Pacino βρίσκεται δίπλα σου και έχει κέφια, ο Keanu Reeves πήρε τον Kevin Lomax και κόντραρε επάξια τον John Milton aka Διάβολο. Ένα παιχνίδι αποπλάνησης με σαφή θρησκευτικά στοιχεία που έδειξε ότι ο Καναδός, μη ηθελημένα γόης του Hollywood μπορεί να πάρει το δράμα, να το συνδυάσει με τον ψυχολογικό τρόμο και να δείξει την εσωτερική πάλη μεταξύ του καλού και της δίψας για εξουσία.

The Lake House (2006) – Alex Wyler

Μέσα σε όλες τις γερές δόσεις περιπέτειας και μαχών, ο Reeves δεν είχε πολλές ευκαιρίες να μοιραστεί την ευαίσθητη και πιο ρομαντική πλευρά του σε ταινίες που να είναι συνολικά αξιόλογες. Το Lake House ήταν από τις φωτεινές εξαιρέσεις και για τον ίδιο και για το είδος αυτών των ταινιών. O Alejandro Agresti δεν έφτιαξε άλλη μία γλυκανάλατη ρομαντική ιστορία, αλλά ένα υπέροχο love story με βαθιά συναισθήματα και πραγματικές δυσκολίες.