Φιλία είναι να είσαι εκεί

Καλοκαίρι ήταν, θυμάμαι αμυδρά. Άσχετα που πρόκειται για τη μόνη λογική εξήγηση που περνούσα τόσες ώρες έξω από το σπίτι σε τόσο μικρή ηλικία. Δεν ήξερα καν τι ήταν το νήπιο και το μόνο που γέμιζε την ημέρα ήταν το ατελείωτο τρέξιμο μέσα στο σπίτι και ο ενθουσιασμό για το κάθε μικρό πράγμα που μπορούσε έστω και λίγο να σχηματίσει ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Ένα τέτοιο απόγευμα ήταν που βγήκα στην ταράτσα του σπιτιού που έβλεπε δύο σπίτια μπροστά της και εντόπισα ένα αντίστοιχης σωματοδομής κοριτσάκι να παίζει στα δικά του σύνορα. Μία γνωριμία που κανονικά δε θα έπρεπε να θυμάμαι και αυτό θα γινόταν αν δεν είχε σκάσει μπρούμυτα στο έδαφος και δεν είχε βάλει τα κλάματα τόσο δυνατά που να κάνει εμένα από την τρομάρα μου να αρχίζω να φωνάζω σε κατάσταση πανικού τους δικούς μου για κάτι που στο μυαλό μου έμοιαζε με κάτι σαν αντίστροφη μέτρηση αυτοκαταστροφής. Βγήκαμε, λοιπόν, σωματείο έξω να βοηθήσουμε το άγνωστης -μέχρι τότε- ταυτότητας κοριτσάκι, μέχρι να φτάσουμε στον «τόπο του εγκλήματος» ήταν δίπλα της στο πλακόστρωτο και το δικό της οικογενειακό σωματείο. Και, κάπως έτσι, μέσα σε αυτό το σουρεάλ σκηνικό, εγώ απέκτησα την πρώτη μου φίλη (σ.σ. Για το trivia της υπόθεσης, και λογικά προς καθόλου έκπληξή σου, τίποτα δεν είχε πάθει).

Ακριβώς τι σήμαινε η φιλία σε καμία περίπτωση δεν ήξερα. Ίσως αυτό να ήταν και το όμορφο της υπόθεσης. Ότι το ανακάλυπτα μόνη μου από την αρχή και το έβρισκα στα πιο απλά πράγματα. Τα απογεύματα ξέραμε ότι όταν πήγαινε 6 η ώρα θα βγαίναμε έξω για το καθιερωμένο ραντεβού. Βγάζαμε τα παιχνίδια μας, στήναμε αυτοσχέδια σπίτια οριοθετώντας περιμετρικά τον χώρο της κάθε μίας, διοργανώναμε σουαρέ με κάποιες ευγενικές χορηγίες aka τοστάκια των γονιών. Αλλά δεν ήταν μόνο τα καλά, ήταν και τα άσχημα. Εμείς ήμασταν εκεί και για τα άσχημα. Αν κάποια έπεφτε, η άλλη γιατροπόρευε. Αν κάποια ανέβαινε κλαμένη επειδή μάλωσε με τους δικούς της, η άλλη ήταν εκεί για να της φτιάξει τη διάθεση. Αν στη μία το χαρτζιλίκι δεν έφτανε για το καθιερωμένο παγωτό από το περίπτερο στη γωνία, υπήρχε κοινό ταμείο. Κοινώς, πολύ φίλες, που λέμε και σήμερα.

Η βασική σημασία της φιλίας ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια. Η φροντίδα, η αγάπη, η στήριξη. Περισσότερο συγκεκριμένες εκφάνσεις της που εκ των πραγμάτων και λόγω καθημερινότητας προστίθενται στο πρόγραμμα. Η φιλία βρίσκεται στα απλά. Σε αυτά που μέχρι και παιδάκια μπορούν να κατανοήσουν. Δε χρειάζονται επιτηδεύσεις και φαμφάρες. Μόνο δύο άνθρωποι που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον κι επιλέγουν να γίνουν τα αδέρφια που δεν τους έδωσε η ζωή.

Πρόσφατα, η μικρή μου ξαδέρφη με ρώτησε τι είναι φιλία και δεν μπορούσα να την ορίσω ακριβώς με τρόπο που να περιλαμβάνει όλα όσα σχετίζονται με εκείνη, οπότε αποφάσισα να κάνω αυτό που μπορούσα: Να της πω την παραπάνω ιστορία και να της αναφέρω τα παραδείγματα που έχουν κάνει εμένα να ονομάζω φίλες τα κορίτσια που βρίσκονται δίπλα μου.

Φιλία είναι…

να χαίρεσαι με τη χαρά της φίλης σου σαν να ήταν δική σου.

να στενοχωριέσαι όταν στενοχωριέται.

να είσαι δίπλα της όταν πέφτει για να τη βοηθήσεις να σηκωθεί.

να την αποδέχεσαι για αυτό που είναι, χωρίς να προσπαθείς να την αλλάξεις.

να την ωθείς, όμως, να εξελίσσεται και να γίνεται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της.

να στηρίζεις τις επιλογές της, ακόμα κι αν δε συμφωνείς με αυτές.

να κρατάς τα μυστικά της σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ.

να σέβεσαι τα όριά της.

να γελάς τόσο δυνατά όταν είστε μαζί που να μαζεύεις τα δάκρυα από το πρόσωπό σου.

να δίνεις τον ώμο σου να κλάψει όταν δεν είναι καλά.

να μη βρίσκεις δικαιολογίες όταν σε χρειάζεται, αλλά να δημιουργείς χρόνο για εκείνη.

Φιλία είναι να είσαι εκεί.

01

04