Μια ημέρα με τον μπαμπά μου...

Αυτή η Κυριακή είναι λίγο διαφορετική από τις άλλες. Γιατί άραγε; Σήμερα γιορτάζει ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο, ο μπαμπάς μου. Για την ακρίβεια γιορτάζουν όλοι οι μπαμπάδες (μαμάδες, μην ζηλεύετε!) αφού η 20η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η Ημέρα του Πατέρα.

Γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, με τον πρώτο επίσημο εορτασμό να γίνεται πριν από περίπου 110 χρόνια σε μία μικρή πόλη της Αμερικής. Αργά ή γρήγορα έφτασε στην χώρα μας όπου τιμάται ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη τιμούν τον πατρικό δεσμό προσφέροντας δώρα σε μπαμπάδες, παππούδες και κάθε πατρική φιγούρα.

Μια ημέρα όπως παλιά μπαμπά...

Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι μία τρέλα. Αν δουλεύεις full time είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ. Το αποτέλεσμα; Oι ημέρες κυλούν κι εγώ βλέπω τους γονείς μου ελάχιστα λεπτά, αν τύχει και συναντηθούμε στο σαλόνι ή την ώρα του βραδινού. Ο μπαμπάς μου εργάζεται πολύ σκληρά, με πάθος για αυτό που κάνει κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, επέστρεφε αργά στο σπίτι, είτε φέρνοντας πίτσες και σουβλάκια είτε με όρεξη για συζήτηση όπου λέγαμε όλοι τα νέα της ημέρας μας.

Πλέον αυτή η μικρή αλλά τόσο σημαντική οικογενειακή στιγμή έχει χαθεί και συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος μας είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Σίγουρα ένα δώρο είναι ένας τρόπος για να δείξεις τα αισθήματά σου ωστόσο τίποτα δεν συγκρίνεται με απλές, μικρές, ξέγνοιαστες στιγμές μπαμπά και κόρης. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να ακυρώσω ό,τι είχα κανονίσει την Κυριακή και να απολαύσω μια ημέρα με τον #daddy όπως συνηθίζαμε παλιά να κάνουμε.

Κυριακή για δύο μετά από καιρό

Όχι δεν πήγαμε στο γήπεδο (πολύ θα το ήθελες μπαμπά το ξέρω..) αλλά ξεκινήσαμε την ημέρα μας όπως ακριβώς της άρμοζε: με ένα τέλειο brunch σε ένα από τα αγαπημένα μας στέκια στην πρωτεύουσα. Κάπου εδώ να πω ότι μεσολάβησαν 3-4 τηλεφωνήματα της μαμάς η οποία σίγουρα ζήλεψε λιγάκι αλλά είμαι σίγουρη πως χάρηκε ενδόμυχα για εμάς. Στη συνέχεια πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι το μετρό, όπου το αφήσαμε και πήραμε τον συρμό για το κέντρο.

Καφές στο χέρι και βόλτα στον Εθνικό Κήπο. Επιτέλους θα πούμε όλα όσα είχαμε αμελήσει αυτό το διάστημα. Όσα μας πόνεσαν, όσα μας έκαναν να γελάσουμε τόσο καιρό που είμασταν χώρια και όλα όσα ξεχάσαμε να πούμε από το τηλέφωνο. Μετά από 1 περίπου ώρα με χαλαρό περπάτημα και gossip ήρθε η ατάκα από το στόμα του μπαμπά Γιάννη: «Μα καλά δεν θα φάμε γύρο σήμερα;». Κάπου εδώ να αναφέρω ότι ο daddys (όπως εγώ τον αποκαλώ) είναι ο μεγαλύτερος food lover σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η επιθυμία του έγινε διαταγή και αφού απολαύσαμε τα τυλιχτά μας στο λατρεμένο ψητοπωλείο και των δύο, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι. Ή μήπως όχι; Mα και βέβαια όχι! Ο μπαμπάς είχε την απόλυτη ιδέα: να πάμε μέχρι το αυτοκίνητο, να το πάρουμε, να κλέψουμε στο ενδιάμεσο τη μαμά και να βγούμε στην πλατεία για κοκτέιλς. Αργά πια όταν γυρίσαμε κατάκοποι στο σπίτι, πήρα την μεγαλύτερη επιβράβευση των τελευταίων ημερών: το πλατύ χαμόγελο που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του μπαμπά ο οποίος κοιμόταν ήδη στον καναπέ...

ΥΓ. Μπαμπά μου εύχομαι να γιορτάζουμε πολλά χρόνια ακόμα αυτή την ημέρα έτσι και καλύτερα <3