Στο τέλος, το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον

Κουράστηκα. Σιχάθηκα. Βαρέθηκα. Οι αντοχές μου δεν είναι οι ίδιες πια σε τέτοια θεάματα. Ναι, είμαι λίγο πριν τα 30 και το λέω. Γιατί αυτό νιώθω. Αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες δε μαυρίζουν μόνο τα υπέροχα μέχρι πρότινος τοπία της Ελλάδας. Μαυρίζουν και τις ψυχές. Ραντίζουν με στάχτες τις σκέψεις και τα όνειρα. Σε γεμίζουν με ανασφάλεια και αμφιβολία.

Είμαι με ένα κινητό στο χέρι. Παρακολουθώ μία προς μία τις εικόνες που φτάνουν στη δημοσιότητα. Είναι οι στιγμές που προσεύχεσαι να βρέξει να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Να μπει πρώτα ένα τέλος σε αυτήν την τραγωδία και να δούμε μετά όλοι μαζί την «επόμενη μέρα».

Το κλίμα αλλάζει! Η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδια- Τι λένε οι ειδικοί

Με όλη αυτήν την κόλαση στα Βόρεια προάστια αλλά και στην υπόλοιπη χώρα και εκτάσεις πράσινου να παραδίδονται στις φλόγες, η σκέψη αρχίζει να λειτουργεί μηχανικά και -δυστυχώς ή ευτυχώς γιατί αρχίζεις να λειτουργείς προστατευτικά- απαισιόδοξα. «Ποια περιοχή θα είναι στη συνέχεια;»

Στα περίπολα πυρασφάλειας

Αν είσαι στην Αττική, δε γίνεται να μη σκεφτείς τα Ανατολικά και τα Νότια όταν φωτιές εμφανίζονται παντού. Πάρε, για παράδειγμα τον Υμηττό. Στα 23 χιλιόμετρα μήκος και έκταση 80.000 στρεμμάτων, υπάρχουν ακόμη εκτάσεις πρασίνου, παρά τις πυρκαγιές που έχει υποστεί. Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί προϊόν τύχης, αλλά αποτέλεσμα συνεχών δενδροφυτεύσεων. Της θέλησης, της ανάγκης και την προσμονής ενός καλύτερου αύριο.

Πρόσφατα, κυκλοφόρησε μία φωτογραφία από τους πρόποδες του Υμηττού με έναν μεγεθυντικό φακό μέσα σε ξερόχορτα. Θυμάμαι είχα ανοίξει την μπαλκονόπορτα του δωματίου όταν την έβλεπα. Μύριζα την κάπνα και έβλεπα τον «βουρκωμένο» ουρανό, την ώρα που στην τηλεόραση μεταδίδονταν τα πλάνα από το Κρυονέρι. Αν αυτό δε σε κινητοποιήσει, δεν ξέρω τι.

Εγώ, δήλωσα εθελόντρια στον πυροσβεστικό σταθμό της Άνω Γλυφάδας (σ.σ. στον οποίο έμαθα πως εμφανίστηκαν πάνω από 600 άνθρωποι από κάθε περιοχή της Αττικής για να βοηθήσουν εθελοντικά!). Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Αναφέρεις τα στοιχεία σου για να τα σημειώσουν τα παιδιά στη λίστα, παίρνεις ένα γιλέκο και ξεκινάς τον δρόμο σου για την περιοχή που σου έχουν δώσει να εποπτεύεις.

Η ώρα του περίπολου

Άρχισα να ανεβαίνω καθώς σουρούπωνε. Στην αρχή, μπορούσα να δω με μεγάλη ευκρίνεια γύρω μου. Είχα τον νου μου για πιθανή ύποπτη δραστηριότητα -ανθρώπους και τοποθετημένους μηχανισμούς-, αλλά πήρα και μία σακούλα στο χέρι. Άρχισα να μαζεύω ό,τι σκουπίδια εντόπιζα. Από τα υγρά μαντηλάκια που είχαν πια ξεραθεί μέχρι προστατευτικές μάσκες που κάποιος έκρινε ότι ταίριαζαν καλύτερα πάνω στο κοντό θαμνάκι παρά στον σκουπιδοτενεκέ.

Καθώς ανέβαινα, έβρισκα και πολλά άλλα, κάθε λογής πράγματα. Συσκευασίες από μπισκότα, μπουκάλια που κάποιος τελείωσε και ξεφορτώθηκε διακριτικά δυο δεντράκια παρακάτω, μέχρι την πατροπαράδοτη γόπα που βρίσκεις όπου και να περπατήσεις, λες και πρόκειται για κάποιο μέσο εύρεσης του δρόμου της επιστροφής. Σταμάτησα για μερικά δευτερόλεπτα. Κοίταξα τον ουρανό. Κούνησα αριστερά και δεξιά το κεφάλι μου με απογοήτευση. Ξεφύσηξα. Συνέχισα.

Όσα περισσότερα σκουπίδια έβαζα στην τσάντα, τόσο περισσότερο κουραζόμουν. Όχι σωματικά, αλλά καθαρά ψυχολογικά. Η σκέψη μου έκανε άλματα. Το ένα έφερνε διαδοχικά το άλλο. Πώς γίνεται να περπατάς στη φύση και να αποφασίζεις να τη μολύνεις; Πώς είναι δυνατόν να κοιτάς κατάματα το πράσινο και τα δέντρα με το γαλήνιο θρόισμα των φύλλων τους και να αποφασίζεις να τα κάνεις στάχτη;

Λίγο μετά τη μία ώρα πεζοπορίας, δε γινόταν να δω πολλά. Ο ήλιος είχε δύσει και μόνο με τη βοήθεια του φακού του κινητού έβλεπα όσα βρίσκονταν στην ακτίνα του. Η ησυχία ήταν τέτοια που μπορούσες να ακούσεις μόνο τον ήχο των σκέψεών σου. Μικρά διαλείμματα, οι σύντομες διασταυρώσεις με άλλους εθελοντές. Ένα «γεια» και ο καθένας στο πόστο του.

Εκεί, κάπου στα τελειώματα της βάρδιας, σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τριγύρω. Φακοί άναβαν διεσπαρμένοι τριγύρω. Άλλοι αυτόνομοι, άλλοι από κινητά τηλέφωνα, όπως έκανα εγώ. Τα φώτα πήγαιναν πέρα-δώθε μήπως εντοπίσουν κάτι ύποπτο και, στη συνέχεια, μπροστά για να μην σκοντάψουν οι ιδιοκτήτες τους σε κάποια πέτρα. Μικρά φώτα που σηματοδοτούσαν από μία ελπίδα.

Για ένα καλύτερο αύριο. Για έναν πιο όμορφο κόσμο. Έναν που δίνει σημασία ο ένας στον άλλον. Έναν που το περιβάλλον είναι προτεραιότητα. Έναν που τα ζώα δεν είναι παιχνίδια και αντικείμενα μίας χρήσης. Έναν όπου οι άνθρωποι δε σκέφτονται μόνο τους εαυτούς τους.

Γιατί, στο τέλος, το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

Μετά από αρκετές ώρες και με τη σακούλα στα χέρια μου μισογεμάτη, έφτασα πάλι πίσω στη βάση. Έκλεισα τον φακό του κινητού. Πέταξα τα σκουπίδια στον κάδο μπροστά στο ξύλινο σπιτάκι. Χαιρέτησα τα παιδιά και ανανέωσα το ραντεβού μου για την επόμενη μέρα.

Με λίγη περισσότερη πίστη στην ανθρωπότητα.