Το Matrix Resurrections έπαψε να είναι Matrix

ΝΑΤΑΣΣΑ ΣΧΟΙΝΑ

Ανανεώθηκε: 24 Δεκεμβρίου 2021

Το Matrix Resurrections έπαψε να είναι Matrix

Είδα το πολυσυζητημένο reboot, αλλά ο διχασμός μάς χτύπησε την πόρτα.

Πρεμιέρα χτες για το Matrix και φυσικά και τρέξαμε στις αίθουσες. Είχαμε κλείσει εισιτήρια μερικές μέρες πριν για παν ενδεχόμενο, ευτυχώς, όπως αποδείχτηκε γιατί πλήθος κόσμου έτρεξε να δει το reboot του διάσημου franchise, αυτήν τη φορά μόνο από τη Lana Wachowski, καθώς η Lily αρνήθηκε να συμμετέχει για δικούς της λόγους.

Σαφέστατα και ο ενθουσιασμός ήταν παρών ήδη λίγες ώρες πριν και, καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες για να βρεθούμε στη δική μας αίθουσα, στο μυαλό της παρέας έπαιζε κάθε πιθανή σκέψη για το remake. Δεν είναι και λίγο ο Keanu Reeves να ξαναγίνεται Neo και η Carrie-Anne Moss – Trinity 22 χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας.

Ενώ, λοιπόν, κάθε θετική διάθεση ήταν εκεί εξαρχής, βγαίνοντας από την ταινία κατέληξα αρκετά προβληματισμένη και διχασμένη έχοντας την αίσθηση ότι έχω δει δύο ταινίες σε μία. Τι εννοώ…

Αν δεν έχεις δει την ταινία και δε θες σπόιλερ, μη συνεχίσεις παρακάτω

Η ενδιαφέρουσα προσέγγιση της συνέχειας της ιστορίας

Με κάποιον τρόπο, η Lana έπρεπε να πιάσει το concept του Neo, να μας παρουσιάσει τη ζωή του τώρα και να μας εξηγήσει τι συνέβη μετά τη θυσία του στο Revolutions. Του έφτιαξε, οπότε, έναν πιο μοντέρνο κόσμο, όπου ο Κύριος Anderson είναι ξακουστός developer παιχνιδιών και όλο το Matrix, όλα όσα έχει ζήσει και έχουμε δει στις προηγούμενες ταινίες, είναι το story του επιτυχημένου παιχνιδιού που έχει φτιάξει. Πηγαίνει και σε ψυχολόγο, ο οποίος προσπαθεί να τον πείσει ότι όλες οι εκλάμψεις αναμνήσεων που έχει είναι αποκύημα της φαντασίας του επειδή έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με το concept του παιχνιδιού του. Ok, καλά μέχρι εδώ. Μπόρεσαν έτσι να παρουσιαστούν οι τριλογίες με τη μορφή flashback και θα ήταν ιδιαίτερα νοσταλγικό -που ήταν στην αρχή-, αν δε συνέβαινε σε τόσο υπερβολικό βαθμό. Ήταν σαν με κάποιον τρόπο να προσπαθούσε να κάνει recap των προηγούμενων ταινιών, αντί να περάσει έξυπνα κάποια πράγματα εκεί που έπρεπε, να φτιάξει μία νέα φανταστική ταινία και να κάνει όσο κόσμο δεν έχει δει τις προηγούμενες ταινίες να πει «Εντάξει, τι επικό πράγμα είδα; Τώρα θα δω και όλες τις προηγούμενες».

Η πραγματικότητα του θεατή παρεισφρέει στην ταινία – πολύ

Το Matrix είναι παιχνίδι πραγματικοτήτων. Η πραγματική μπλέκεται με την ψηφιακή, αυτή που θέλουν οι μηχανές, δηλαδή, να σε κάνουν να ζεις. Γιατί, όμως, έπρεπε να υπάρχουν τόσα στοιχεία από την πραγματικότητα του θεατή; Στη σκηνή του meeting, δηλαδή, είδαμε αναφορές μέχρι και στη Warner Bros στην οποία ανήκει και πολλές ατάκες σχετικά με το τι είναι το Matrix, ακόμα και σπόντες για το reboot και sequels που λογικά θα ακολουθήσουν. Ήταν λες και παρακολουθούσες το meeting της Lana με την Warner Bros βγάζοντάς σε από το κλίμα της ταινίας και πηγαίνοντας στο πιο εκτελεστικό που προηγήθηκε της δημιουργίας της. Εκτός αν δεν εξυπηρετούσαν τους σκοπούς της ταινίας, αλλά της Wachowski.

Τα χωρίς λόγο αστεία στοιχεία

Σε μία εποχή που κυριαρχούν οι ταινίες υπερηρώων πάνω σε μία πολύ συγκεκριμένη οδό, με το επικό στοιχείο αλλά με έναν καθαρά κωμικό χαρακτήρα και με αστεία που μπορεί ακόμα και να συνοδεύουν σκηνές θανάτων, δε σε ξαφνιάζει να βλέπεις και άλλες παραγωγές να προσπαθούν να κάνουν το ίδιο ή αν μη τι άλλο να εξερευνούν την υπόθεση. Όμως, το Matrix δεν ήταν ποτέ αυτό και δεν υπήρχε λόγος να γίνει. Δεν ήταν στον υπερβολικό βαθμό που βλέπεις αλλού, όμως, να κάνει αστείο ο Neo ότι πάει να πετάξει αλλά δεν μπορεί, απλώς για να προσπαθήσει να κάνει τον θεατή να γελάσει για τρία δευτερόλεπτα -που δε συνέβη κιόλας- είναι κάτι που δεν είναι του χαρακτήρα του και της σκοτεινής διάθεσης που χαρακτηρίζει –ή τουλάχιστον χαρακτήριζε- τα Matrix όπως τα ξέραμε πριν το reboot.

Το νέο Matrix δεν είναι σκοτεινό

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι τα προηγούμενα Matrix δεν ήταν σκοτεινά. Είχαν ατμόσφαιρα. Και στην ιστορία και στη σκηνοθεσία. Όπως θα έπρεπε να έχει ένας κόσμος σαν του Matrix. Οι μηχανές έχουν καταλάβει πια τα πάντα και χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για ενέργεια. Οι ψηφιακές τους εκδοχές παλεύουν να ξεχωρίσουν το πραγματικό από το εικονικό. Όσοι μπορούν να το κάνουν. Είναι ένα ταξίδι προς την ελεύθερη βούληση που τους έχει στερηθεί. Η Lana πετάει χωρίς φειδώ σπόντες για το σύστημα που προσπαθεί να έχει υποδουλωμένο νοητικά τον κόσμο. Δεν μπορεί αυτό το σενάριο να είναι κάτι πέρα από σκοτεινό. Το Resurrections δεν είχε ούτε το πρασινωπό φίλτρο στην εικόνα που, ναι, είναι ο παλιός κώδικας, αλλά και πού είναι ο νέος; Ποιο είναι το δικό του χαρακτηριστικό; Και, αν όλο αυτό έγινε για να ικανοποιηθεί κάποια ανάγκη για να διαφέρουν από τα προηγούμενα, αυτή η ανάγκη έπρεπε να καλυφθεί σε άλλα επίπεδα. Ίσως με άλλη ιστορία. Ίσως με ένα εντελώς νέο cast. Όχι με το να αφαιρεθεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία που έκαναν το Matrix… Matrix.

Οι σκηνές μάχες ήταν οριακά συγκινητικές και η επιλογή του νέου team πολύ έξυπνη

Το πρώτο μισό της ταινίας το πήγε λίγο προσεκτικά γενικά στα πράγματα. Υπήρχαν μερικές σκηνές μάχης, αλλά το δεύτερο ήταν αυτό που φιλοξένησε τις περισσότερες. Όταν άρχισε και ο Neo να βρίσκει όσο μπορούσε από τον παλιό του εαυτό και μπήκε στο κόλπο και όλη η ομάδα, ήρθε επιτέλους η νοσταλγία που κάθε φαν του Matrix ήθελε να νιώσει. Τα παιδιά που απαρτίζουν τη νέα αντίσταση δημιουργούν εξαιρετική ομάδα. Ένας προς έναν. Πολύ έξυπνοι χαρακτήρες με τέτοια δυναμική που μπορούν να σταθούν και μόνοι τους αύριο – μεθαύριο. Η Buggs, ας πούμε, θυμίζει και λίγο ηρωίδα σε gaming. Και μέσα σε όλα τα νέα στοιχεία, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του Μορφέα και η νέα τεχνολογική εξέλιξη που μπορούν κάποιοι να εμφανίζονται σαν ολογράμματα σωματιδίων, κάτι που εύστοχα έγινε για να πάει το tech θέμα ένα σκαλάκι παραπέρα.

Δεν είναι όλες οι μηχανές κακές

Το πιο ωραίο στοιχείο του Resurrections ήταν η συνεργασία μηχανών και ανθρώπων. Και το πιο αισιόδοξο και διαφορετικό. Δεν είναι όλες οι μηχανές κακές. Κάποιες προβληματίστηκαν από τη θυσία του Neo, άλλαξαν στρατόπεδο και τώρα είναι Team Humans και βοηθούν τους ανθρώπους. Μέχρι που τα βάζουν ανοιχτά με τους δικούς τους, γιατί πολύ απλά θεωρούν ότι, τελικά, ίσως εκείνοι να είναι οι κακοί της υπόθεσης και ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι απειλή. Είναι εντυπωσιακό από εξελικτικής άποψης ότι μιλάμε για έναν κόσμο που όχι μόνο οι μηχανές σκέφτονται, όχι μόνο προσπαθούν να επιβιώσουν, αλλά έχουν και κριτική ικανότητα. Και το κυριότερο που έρχεται σε αντίθεση με αρκετές παρουσιάσεις μηχανών και ρομπότ, κάποια μπορούν να λειτουργήσουν με γνώμονα το συμφέρον της ανθρωπότητας και όχι την ολική της καταστροφή.

Δεν υπήρχε κάτι το groundbreaking

Όλοι είχαμε στο μυαλό μας τα Matrix ως τις ταινίες που φέρνουν κάτι το ρηξικέλευθο. Είχαν το story με τις παράλληλες πραγματικότητες, τις μηχανές που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους, τα προγράμματα που λειτουργούσαν ως άνθρωποι, τις slow motion σκηνές μάχης τόσο με σώματα όσο και με σφαίρες. Πράγματα πολύ groundbreaking για το 1999. Μέχρι και η μουσική η υπόκρουση σου έμενε. Δηλαδή, όταν έχεις ένα «Clubbed to Death», έχεις θέσει και ψηλά τον πήχη. Το Resurrections δεν μπορείς να πεις ότι για το 2021 έχει αυτό το ρηξικέλευθο κομμάτι. Δεν είναι κακή ταινία. Ειδικά το δεύτερο μισό το απολαμβάνεις. Έχει και μάχες. Επαναφέρεται και το love story με την Trinity. Απλώς η ταινία δεν καταφέρνει στο τέλος της να αφήνει την αίσθηση των προηγούμενων. Ναι, έπρεπε με κάποιον τρόπο να το κάνουν διαφορετικό. Να μην είναι μία κόπια. Δεν έπρεπε, ωστόσο, να χάσει την ατμοσφαιρικότητά του ούτε και τη διάθεσή του για να φέρει κάτι μοναδικό στον κινηματογράφο.