Κουρασμένες προσοδοκίες στο Θέατρο και τις Τέχνες

Και λέγαμε πως η κρίση η οικονομική θα ευνοήσει το θέατρο και τις τέχνες. Θα εκφραστούν οι άνθρωποι, αναζητώντας όχι το φτηνό εντυπωσιασμό αλλά την ουσία, αναθεωρώντας στην πραγματικότητα τις αρχές της τέχνης του ο καθένας. Και πως το κοινό θα τους έχει ανάγκη του καλλιτέχνες του. Σαν καθοδηγητές, σαν συνενόχους, σαν ξέφωτα σε καμένο δάσος.

Κι όμως! Οι εικαστικοί σιωπούν, οι έλληνες της μουσικής –πλην ίσως του Νταλάρα που έκανε έναν δίσκο αλλιώτικο, ως πρόταση- στέκονται αμήχανοι και στις ευκολίες τους, όσο για τους θεατρίνους; Μιας και η τηλεόραση είναι πια παρελθόν, χύθηκαν όλοι τους αυτό το καλοκαίρι με σχήματα άλλα καλά και άλλα τυχάρπαστα στους δρόμους της επαρχίας. Πάνω από εκατό θίασοι αναζητούσαν κοινό σε λουτροπόλεις και επίνεια αστικών κέντρων. Κάποιοι δεν έβγαλαν ούτε ένα πιάτο φάι. Και οι προτάσεις τους οι θεατρικές ήταν στα πλαίσια της αρπαχτείς, μια απατεωνιά.
Παρεούλες, μικροί θίασοι, χάρτινα σκηνικά, χαζά αστεία ή κακές μεταφράσεις στα σοβαρά. Έκπληξη, πρόταση, διαφορά καμία. Δεν φταίει εδώ η κρίση, η έλλειψη χρημάτων. Φταίει η προσωπική ακαμψία και η διάθεση ευκαιριακής αρπαχτής από πλευράς των καλλιτεχνών.

Μια καρέκλα, το σκοτάδι, ηθοποιός και θεατής αρκεί για να υπάρξει σχέση, όχι ευτέλειας, κατεργαριάς και πονηριάς αλλά βαθιάς αλήθειας. Και κάπως έτσι οι προσδοκίες γίνονται απογοητεύσεις και οι προσπάθειες καταδικάζονται. Κρίμα...