Χρύσα Παπά: «Χαίρομαι που το κοινό επέστρεψε στο θέατρο, βρήκε κάπου να ακουμπήσει η ψυχή του»

Η Χρύσα Παπά, από τα χρόνια της Μελίτας από τα «Μυστικά της Εδέμ» και στη συνέχεια σε όλους τους τηλεοπτικούς και θεατρικούς ρόλους, (πιο πρόσφατος τηλεοπτικά εκείνος της Εύας στη Γη της ελιάς) έχει μάθει να αναμετριέται με τα δύσκολα, τα ουσιαστικά, τα ενδιαφέροντα. Τα τελευταία δύο χρόνια ακόμη περισσότερο με το «Σέρρα» σε έναν μονόλογο επί 12, στην παράσταση που χαρακτηρίστηκε θεατρικός άθλος και αγαπήθηκε από το κοινό. Η Λεμονιά της, κάνει ένα ταξίδι ζωής και μας μιλά για αυτό στο Queen.gr.

H ψυχή, η ζωή, η συγχώρεση

Η Χρύσα Παπά μας ξεκαθαρίζει αρχικά πως αν και η θεατρική ιστορία του «Σέρρα» παίρνει μία αφορμή από τον Ποντιακό ελληνισμό, πραγματεύεται όμως θέσεις, που δεν αφορούν μόνο έναν τόπο, έναν χώρο. Η Λεμονιά αφηγείται στο κοινό την ιστορία του πατέρα της, η οποία ξεκινά το 1915 και ολοκληρώνεται το 1962. Η ηθική, οι προσωπικές αξίες είναι διαχρονικές. «Είμαι χαρούμενη και ευγνώμων γιατί όλο αυτό που εγώ αγαπώ, αγαπιέται στη συνέχεια και από τον κόσμο. Είναι μία πολύ σημαντική στιγμή αυτή, ειδικά επειδή έχω αυτό το κείμενο στα χέρια μου το οποίο μιλά για τόσο σπουδαία πράγματα», όπως μας λέει.

Ο μονόλογος για κάποιους ηθοποιούς είναι ένα ωραίο challenge για να δείξουν το ταλέντο τους, ενώ άλλους τους τρομάζει γιατί είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι μόνος ή μόνη.

Είναι ένα πολύ δύσκολο είδος θεάτρου. Είμαι σε εκείνους που το φοβόμουν. Είδα στην πορεία τις δυσκολίες. Εκείνη την ώρα που είμαι στη σκηνή είμαι τόσο συγκεντρωμένη και αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω και νιώθω την ευθύνη αυτής της παράστασης. Αλλά αυτό το έχω πάντα στα 23 χρόνια που δουλεύω, ακόμη και σε δουλειές συνόλου.

Είσαι σε μία περίοδο που δεν σου αρέσουν οι safe επιλογές και αναζητάς το νέο, το δημιουργικό, το διαφορετικό; Έχεις αποκτήσει πια αυτοπεποίθηση;

Μου αρέσει να δοκιμάζω πράγματα, θέλω να νιώθω πως εξελίσσομαι. Να «βουτάω» σε νέα πράγματα.

Η φετινή άνθηση του ελληνικού θεάτρου το οδηγεί σε μία νέα εποχή;

Βοήθησε στο να αποκτήσουν οι συντελεστές του στην παραγωγή αυτοπεποίθηση στο να ποντάρουν τα λεφτά τους στο θέατρο. Είναι υπέροχο που ο κόσμος επέστρεψε στο θέατρο. Και είναι αισιόδοξο, γιατί αυτό σημαίνει πως η ψυχή του βρήκε κάπου να ακουμπήσει, μέσα σε όλη αυτή την αγριότητα στην οποία ζούμε. Δεν είμαι ακόμη έτοιμη όμως να πω αν το έχει οδηγήσει σε μία νέα εποχή.

Αλλάξαμε ως κοινό; Αναζητούμε το πιο ουσιαστικό, αναγνωρίζουμε το επιφανειακό και το αποφεύγουμε ή εύκολα παρασυρόμαστε από ό,τι διαφημίζεται με ωραίο τρόπο;

Πιστεύω ότι το κοινό πια θέλει τα χρήματα που δίνει για το εισιτήριο του στο θέατρο, να πιάνουν τόπο. Είτε στο δράμα για να συγκινηθεί και να προβληματιστεί ή για να γελάσει βλέποντας μία κωμωδία και τα δύο ωφέλιμα είναι στη ψυχή μας.

Πες μου μία ιστορία ή τοποθέτηση στο κείμενο που σε εκφράζει ή σου άλλαξε τον τρόπο σκέψης;

Μου έχει μάθει πολλά πράγματα αυτό το έργο και νομίζω ότι θα το καταλάβω καλύτερα όταν καταλαγιάζει λίγο αυτό μέσα μου. Υπάρχει μία φράση στο κείμενο, που λέει η μάνα λέγοντας το «Ρίζωσε ο φόβος στις ψυχές μας». Ίσχυε για την περίοδο της καραντίνας, ισχύει όμως και για το σήμερα. Αυτό το έργο γιορτάζει το μεγαλείο της ψυχής, της ζωής και της συγχώρεσης.

Ισχύει το «Για να συγχωρέσεις τους άλλους πρέπει να συγχωρήσεις πρώτα τον εαυτό σου» ή είναι πλασματικό αυτό;

Ως άνθρωποι μας έχει τύχει να αισθανόμαστε θυμό πολύ έντονα ή ακόμη και οργή. Όσο περνούν τα χρόνια, αφήνω αυτόν τον θυμό να καταλαγιάσει πρώτα μέσα μου και συγχωρώ τον εαυτό μου που του επέτρεψα να το νιώσει αυτό. Η συγχώρεση είναι ανακουφιστική πρωτίστως για εμάς τους ίδιους. Δεν είναι ένα δώρο προς εκείνον με τον οποίο έχω οργιστεί. Είναι δώρο προς τον εαυτό μου.

Τι είδους φόβους έχεις;

Έχω φόβους για το που βαδίζουμε ως κοινωνία, δεν έχω προσωπικούς φόβους να με κυριεύουν, δε ζω με τη αγωνία μήπως συμβεί κάτι. Έχω όμως αντίθετα έννοια για τους δικούς μου ανθρώπους.

Κρατάς τον έλεγχο αν κάτι συμβεί κάτι αναπάντεχο;

Τις περισσότερες φορές ναι, δεν χάνω τον έλεγχο, εξαρτάται βέβαια από την περίπτωση. Είμαι ψύχραιμη όταν συμβεί κάτι δυσάρεστο, αλλά έχει σχέση και με τη στιγμή που θα το βιώσω.

Διατηρείς τις ποντιακές ρίζες, κληρονομιά από την καταγωγή του πατέρα σου. Θέλεις να έχεις επαφή με ότι αντιπροσωπεύει ο τόπος σου;

Στο βιβλίου του έργου υπάρχει μία φράση του συγγραφέα που λέει πως: «Πας μπροστά όταν δε ξεχνάς από που έρχεσαι». Έχει εφαρμογή αυτή η φράση σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Τα τελευταία χρόνια αναζητώ περισσότερο την επιαφή με τις ρίζες μου, όχι τα ήθη και τα έθιμα, αλλά το από που προέρχομαι. Με κάνει πιο ελεύθερη, είναι καθαρά συναισθηματικό. Το πιο σημαντικό δε, με τη παράστασή μας, είναι ότι δεν αφορά στους Ποντίους. Είναι μία ερωτική οικογενειακή ιστορία αλλά αφορά κατά βάση τον άνθρωπο, ένα ταξίδι που κάνω μαζί με τους θεατές και εκείνοι με εμένα.

Η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι τέλη Απριλίου και αργότερα θα ξεκινήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.