Ημέρα Τηλεόρασης: 1000 φορές να βλέπουμε αυτές τις 9 σειρές σε επανάληψη, παρά ανούσια infotainment
Ανανεώθηκε:
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, επιλέξαμε 9 από τις αγαπημένες μας σειρές. Χίλιες φορές να βλέπουμε αυτές τις επαναλήψεις που έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τηλεοπτική ιστορία, παρά να καταναλώνουμε εκπομπές που έχων ως βάση τα νούμερα για τα νούμερα και που είναι δομημένες δίχως ουσία και ψυχή (Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι να σβήσει ο ήλιος).
Το κουμπί της τηλεόρασης είναι η πιο δυνατή ψήφος που έχουμε στα χέρια μας και αυτό το κουτί» είναι πολλά περισσότερα από μια οθόνη που γεμίζει το δωμάτιο με εικόνες και ήχους. Είναι καθρέφτης της κοινωνίας, εργαλείο διαλόγου και πολιτισμικής ανταλλαγής, αλλά και πεδίο μάχης για την προσοχή μας. Όπως κάθε μέσο, έχει τη δύναμη να εμπνέει, να ενημερώνει, να ψυχαγωγεί -αλλά και να παραπλανά, να εκχυδαΐζει και να ισοπεδώνει. Η πιο μεγάλη της δύναμη, ωστόσο, δεν κρύβεται στο περιεχόμενό της, αλλά στη δική μας επιλογή: στο κουμπί του τηλεχειριστηρίου.
Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης: Τα επαγγέλματα που «χτίζουν» μία τηλεοπτική επιτυχία
Η δύναμή μας σε μια συσκευή
Η τηλεόραση δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα ξεκινά όταν της επιτρέπουμε να σκέφτεται για εμάς και όταν δίνουμε φωνή εκεί που δεν πρέπει. Όταν αφήνουμε την ευκολία της συνεχούς ροής περιεχομένου να καθορίζει το πώς περνάμε το χρόνο μας, ποιες ιδέες μας επηρεάζουν και, τελικά, τι άνθρωποι γινόμαστε. Το κουμπί της τηλεόρασης είναι η δική μας ψήφος -μια ψήφος που μπορεί να αναδείξει το καλύτερο ή το χειρότερο που έχει να προσφέρει το μέσο.
Όσο κι αν συχνά κατακρίνουμε την ποιότητα του τηλεοπτικού περιεχομένου, πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιος πραγματικά φταίει; Η τηλεόραση είναι μια βιομηχανία που τροφοδοτείται από νούμερα τηλεθέασης. «Νούμερα για τα νούμερα», όπως συχνά λέγεται. Εάν ένα κοινό επιλέγει πρόχειρα infotainment (πόσο κούρασε αυτή η λέξη που λειτουργεί ως πλυντήριο σε trash θέματα!) προγράμματα που δεν προσφέρουν καμία ουσία, τότε αυτά θα συνεχίσουν να κυριαρχούν. Αντίθετα, αν οι θεατές στραφούν σε εκπομπές που εμπνέουν, εκπαιδεύουν και προάγουν τον πολιτισμό, τότε η τηλεόραση θα αλλάξει. Και θα ανέβουν και τα πολυπόθητα νούμερα και θα τη γνωρίσει ίσως καλύτερα και η νέα γενιά.
Η αξία της ποιότητας στην τηλεόραση σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο και κόντρα στο γνωστό rotation των ίδιων ανθρώπων -που οι περισσότεροι ενδέχεται να μην την αγαπάνε και τόσο
Ακόμα και σε μια εποχή που μεγάλο μέρος του περιεχομένου μοιάζει φτωχό και επιφανειακό, υπάρχουν νησίδες ποιότητας που μας προσφέρουν ελπίδα. Οι σειρές και τα ντοκιμαντέρ της δημόσιας τηλεόρασης (όπως της ΕΡΤ) αποδεικνύουν ότι το μέσο μπορεί ακόμα να λειτουργήσει ως φορέας πολιτισμού και ουσίας. Παράλληλα, κάποιες παλιές σειρές που γράφτηκαν με μεράκι και ειλικρίνεια, εξακολουθούν να αγγίζουν τους θεατές –πολλές φορές περισσότερο από τη σύγχρονη παραγωγή.
Χίλιες φορές να βλέπουμε επαναλήψεις αυτών των σειρών, που έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τηλεοπτική ιστορία, παρά να καταναλώνουμε εκπομπές που έχων ως βάση τα νούμερα για τα νούμερα και που είναι δομημένες και δίχως ουσία και ψυχή (Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι να σβήσει ο ήλιος). Πολλά από τα «infotainment» προγράμματα που κατακλύζουν τα κανάλια μοιάζουν με κακέκτυπα του παρελθόντος που ψάχνανε σε σκουπίδια κυριολεκτικά και μεταφορικά για την είδηση. Με παρουσιαστές που βλέπουν την τηλεόραση μόνο ως όχημα αυτοπροβολής, χωρίς πραγματική αγάπη για το μέσο ή για το κοινό που υπηρετούν.
Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, σήμερα
Η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, τιμάται σήμερα 21 Νοεμβρίου, και έρχεται μια μέρα μετά την επέτειο των 35 χρόνων από τη «γέννηση» του MEGA, του πρώτου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού στην Ελλάδα. Ήταν 20 Νοεμβρίου του 1989, όταν άνοιξε ένας νέος τηλεοπτικός κόσμος για τη χώρα, με σειρές που άφησαν εποχή και ανέβασαν τον πήχη της παραγωγής. Το MEGA -και άλλα κανάλια που ακολούθησαν– απέδειξαν ότι η τηλεόραση μπορεί να δημιουργήσει μνήμη, πολιτισμό και αξία.
Με αφορμή την ημέρα, εγώ, η Διονυσία, η Κατερίνα Πατούλια, η Ζωή, η Κατερίνα Μπούσιου, η Ναταλία, η Ευαγγελία, η Τζο και η Άρτεμις, επιλέξαμε 9 από τις αγαπημένες μας σειρές που θέλουμε να βλέπουμε στο repeat σε επανάληψη. Παράλληλα, ευχόμαστε να δούμε ξανά και κάποιες σειρές που βρίσκονται ξεχασμένες σε αρχεία, οι οποίες δεν έχουν προβληθεί εδώ και χρόνια, αλλά παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη μας ως αναπόσπαστο κομμάτι της τηλεοπτικής μας ιστορίας.
Ανθή Μιμηγιάννη - «Ο Μεγάλος Θυμός» σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη (Mega Channel 1998-1999)
Η σειρά «Ο Μεγάλος Θυμός» σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Κώστα Κουτσομύτη, παραμένει ένα σημείο αναφοράς για την ελληνική τηλεόραση. Εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα της Βασιλικής Λαμπρινού, εξερεύνησε την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τις οικογενειακές συγκρούσεις και τη διαχρονική πάλη ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, η κορυφαία ηθοποιός με καριέρα που χαρακτηρίζεται από συνέπεια και γενναία «όχι» σε εύκολες επιλογές, ενσάρκωσε μια ηρωίδα που ταλαντευόταν ανάμεσα στην αγάπη και την οργή, σε μια ερμηνεία που συνδύασε βάθος, ένταση και αφοπλιστική ευαισθησία.
Στο πλευρό της, ο χαρισματικός Γρηγόρης Βαλτινός, ένας καλλιτέχνης που καθηλώνει με τη θεατρική του παρουσία και την χαρακτηριστική φωνή του, απέδωσε με απαράμιλλο τρόπο τη σύνθετη προσωπικότητα του ήρωά του.
Το εξαιρετικό καστ της σειράς περιλάμβανε σπουδαία ονόματα: Άγγελος Αντωνόπουλος, Υβόννη Μαλτέζου, Δάνης Κατρανίδης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Βίκυ Βολιώτη, Μάριος Ιορδάνου, Ουρανία Μπασλή, Ειρήνη Μπαλτά, Κρατερός Κατσούλης, Ελίνα Βραχνού, Στέλιος Νικολαΐδης.
Όλοι τους ενσάρκωσαν με ευαισθησία και αφοσίωση τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες της σειράς. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κώστα Κουτσομύτη, του ανθρώπου που μας χάρισε αριστουργήματα όπως τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Εκείνος και Εκείνος», «Ματωμένα Χώματα», «Τα Παιδιά της Νιόβης», «Η Πρόβα του Νυφικού», η σειρά ανέδειξε τη δύναμη της αφήγησης και της υψηλής αισθητικής. Ο Κουτσομύτης απέδειξε ότι η τηλεόραση μπορεί να είναι ποιοτική και, ταυτόχρονα, προσιτή στο ευρύ κοινό.
Μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές του «Μεγάλου Θυμού» ήταν το τραγούδι που συνόδευε τους τίτλους της σειράς, το αξεπέραστο «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα». Ερμηνευμένο από τον συγκλονιστικό Χρήστο Θηβαίο, σε στίχους της ποιήτριας Κατίνας Παΐζη και μουσική του Βασίλη Δημητρίου, αυτός ο ερωτικός ύμνος κατάφερε να αποτυπώσει ιδανικά την αίσθηση του ανείπωτου έρωτα, έναν συνδυασμό πάθους και αβάσταχτης θλίψης.
Κι όμως, παρά το μεγαλείο της σειράς, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον ...Μεγάλο Θυμό που προκαλεί η ασέβεια προς την τηλεόραση ως μέσο. Όταν βλέπει κανείς τη σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα, με παραγωγές που συχνά θυσιάζουν την ποιότητα στο βωμό της ευκολίας, νιώθει ότι προδοτικές τάσεις απομακρύνουν την τέχνη από την ουσία.
Ο θυμός είναι μεγάλος όταν σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι -που ανήκουν στην τηλεόραση- την αντιμετωπίζουν ως κάτι επιφανειακό ή ως ένα μέσο μόνο για εύκολη ψυχαγωγία. Ο «Μεγάλος Θυμός» και άλλες σειρές σαν κι αυτήν είναι η απόδειξη ότι η τηλεόραση μπορεί να είναι τέχνη, να εκπαιδεύει, να συγκινεί και να διαμορφώνει πολιτισμό. Είναι κρίμα να βλέπουμε τη σημερινή παραγωγή να χάνει συχνά αυτό το βάθος, υποκύπτοντας σε ευκολίες και προχειρότητα. Ίσως χρειάζεται να επιστρέψουμε στα βασικά: στις αξίες που καλλιέργησε ένας δημιουργός σαν τον Κουτσομύτη.
Διονυσία Καλαποθαράκου - «Αναστασία» σε σκηνοθεσία της Μιρέλλας Παπαοικονόμου (MEGA Channel 1993-1994)
H Mυρτώ Αλικάκη έχει πει, χρόνια μετά, γι’αυτήν τη σειρά πως τη σταματούσε στον δρόμο ο κόσμος και τη ρωτούσε «καλά βρε κορίτσι μου τι κάνεις και με τον πατέρα και με τον γιο»; Kαι ίσως αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο προοδευτικό και meta ήταν το σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου σε μία εποχή που η θέση της γυναίκας προσπαθούσε να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα στο «Εργαζόμενο Κορίτσι» και στο «Νταντά Αμέσους Δράσεως».
Στις αρχές του 1990 ή έπρεπε να αφοσιωθείς για λίγο στην καριέρα… μέχρι να παντρευτείς ή να δουλεύεις μήπως και βρεις κάποιον να παντρευτείς εκεί. Ήμουν 10 χρονών όταν παιζόταν η σειρά, αλλά θυμάμαι ακόμα πόσο σημαντικό πράγμα ήταν για μένα να μείνω ξύπνια και να τη δω «έως όταν αρχίσουν τα φιλιά». Τα φιλιά ξεκινούσαν από νωρίς γιατί η «Αναστασία» έβαζε στο επίκεντρο θέματα όπως η γυναικεία σεξουαλικότητα, η χειραφέτηση, το δικαίωμα μας να ορίζουμε οι ίδιες την ερωτική μας ζωή χωρίς «ατζέντα» δέσμευσης.
Η ηθοποιός με αυτόν τον ρόλο δεν έκανε μόνο μόδα το σκουλαρίκι στη μύτη και τα μακραμέ μπλουζάκια (γιατί σίγουρα τα έκανε και αυτά), αλλά έριξε τον προβολέα πάνω στην απενεχοποίηση για μία γυναίκα της σεξουαλικής επιθυμίας και της διασκέδασης στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου και στην Ευρώπη της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Το όνομα (αυτής) της (γυναίκας); Αναστασία.
Κατερίνα Πατούλια - «Ταύρος με Τοξότη» σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη (ANT1 1994)
H αρχική μου πρόθεση στο αφιέρωμα τούτο, ήταν να μιλήσουμε για το θρυλικό -για εμένα- Λόγω Τιμής του 1996 δια χειρός Μιρέλλας Παπαοικονόμου. Είναι βλέπεις και η νοσταλγία για εμένα και την παρέα μου από το σχολείο που κάναμε κοπάνα από το φροντιστήριο για να δούμε από κοντά τη σειρά που έκανε γυρίσματα στα σκαλοπάτια της Αγίου Νικολάου στην Πάτρα. Το Λόγω Τιμής – ανήκει πια στην τηλεοπτική ιστορία και εκείνη η παρέα φίλων που χαθήκαν μια νύχτα στο Παγκράτι με αφετηρία την αχαϊκή πρωτεύουσα, θα μένει πάντα στο μυαλό μου.
Στην καρδιά μου όμως, ως αγαπημένη μου ever ελληνική τηλεοπτική σειρά θα παραμένει πάντα η κομεντί μυστηρίου του ΑΝΤ1 που φέτος συμπληρώνει 30 χρόνια από την πρώτη της προβολή.
Ταύρος με το Τοξότη το όνομά της και εμφανίστηκε στους δέκτες μας το 1994! Ξέρουμε πολύ καλά πως όταν Ταύρος με Τοξότη αποφασίζουν να δοκιμάσουν την τύχη τους μαζί, η σχέση τους είναι γεμάτη πάθος αλλά και προκλήσεις. Κάπως έτσι, από μια σύμπτωση της μοίρας και της τύχης, η Πέγκυ Σταθακοπούλου ξανασυναντιέται με τον Γιάννη Βούρο. Η Ξέvια και o Γιώργoς ήταν κάπoτε συμμαθητές στο σχoλείo Μετά oι δρόμoι τoυς χώρισαv. Δεκαετίες μετά ξαvασυvταvτιούνται τυχαία και τώρα ο Γιώργος είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ ενώ η Ξένια δημοσιογράφος στο περιοδικό "Ρεπόρτερ". Εκείvoς θα σταθεί στo πλευρό της σε μερικά ζόρικα ρεπoρτάζ. Εκείνη με τo δημοσιογραφικό της έvστικτo θα τov βoηθήσει στις υποθέσεις πoυ αvαλαμβάvει, πoλλές φoρές σε βάρoς της δoυλειάς της.
Ένα εγχώριο «Αυτός, αυτή και τα μυστήρια» με την υπογραφή του Μανούσου Μανουσάκη που είχε και χιούμορ και σασπένς και αγαπούσε να «κοροϊδεύει» τους χαρακτήρες, από τους πρωταγωνιστικούς μέχρι και τους μικρότερους. Ας μην ξεχνάμε πως στον Ταύρο με Τοξότη, είδαμε για πρώτη φορά την Εβελίνα Παπούλια να ξεδιπλώνει το ταπεραμέντο της, πολύ πριν την Μαρίνα Κουντουράτου στους Δύο Ξένους.
«Ξέρω ότι είχαμε εξαιρετική χημεία με τον Γιάννη Βούρο, αγαπήσαμε το κείμενο», είχε πει πρόσφατα η Πέγκυ Σταθακοπούλου και δεν απέκλεισε ποτέ ένα remake. Πάντα ο Ταύρος θα έχει τη χημεία αυτή με τον Τοξότη, αυτό δεν αλλάζει. Και ακόμα και σήμερα, η Πέγκυ με τον Γιάννη παραμένουν καλοί φίλοι. Το θέμα είναι αν τα τσιτάτα και οι ατάκες που τόσο εύκολα έβγαιναν στην κωμική αυτή σειρά, θα μπορούσαν να μην γίνουν σήμερα αντικείμενο λογοκρισίας και κριτικής στα social.
Ναταλία Κατσακιώρη - «Αίθουσα του Θρόνου» σε σκηνοθεσία της Πηγής Δημητρακοπούλου (Mega Channel 1998-1999)
1998-1999 και έχουμε μία νέα τηλεοπτική, δραματική σειρά μέσα από το Mega, που τότε είχε δημιουργήσει κάποιες από τις πιο αξέχαστες παραγωγές. Οι λεπτομέρειες της σειράς είναι θεωρώ λίγο-πολύ γνωστές. Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη και ήταν η πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση της Μαρίας Ναυπλιώτου, της Μυρτώς Αλικάκη και του Αλέκου Συσσοβίτη που φυσικά άφησαν εποχή. Δεν έβλεπες εξάλλου συχνά τότε την αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής στη μικρή οθόνη με μεγάλους πρωταγωνιστές ανάμεσα στο cast, όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Άρης Λεμπεσόπουλος, ο Νίκος Ρίζος, ο Δημήτρης Λιγνάδης και πολλοί ακόμη.
Η Ντόρα Φασσέα υπέγραψε το σενάριο και η Πηγή Δημητρακοπούλου τη σκηνοθεσία σε μία σειρά που μπορεί να πει κανείς ότι ακόμη και σήμερα αποπνέει τη γυναικεία ματιά πάνω στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού, του θέλω και του πρέπει. Οι ήρωες αν και ήταν εντελώς καθημερινοί, είχαν παράλληλα και κάτι το τραγικό πάνω τους, όπως και το ίδιο το σκηνικό της Σύρου, όπου έγινε ένα μεγάλο μέρος των γυρισμάτων. Ο έρωτας, ο πόνος, η ηθική, οι ανθρώπινες αδυναμίες και σχέσεις ήταν σε πρώτο πλάνο, ενώ τη μουσική υπέγραψε η Ευανθία Ρεμπούτσικα.
Μετά από πάρα πολλά χρόνια αποφάσισα να ξαναδώ τη συγκεκριμένη σειρά, όταν μάλιστα ήμουν φοιτήτρια, για να διαπιστώσω ότι μία καλή δουλειά όπως η συγκεκριμένη, αντέχει στον χρόνο και μπορεί να σου φέρει την ίδια ακριβώς συγκίνηση. Η ωραιότερη ανάμνηση από την Αίθουσα Του Θρόνου; Η φράση του βιβλίου με το οποίο έκλειναν οι τίτλοι αρχής του. «Κάποια μέρα η αυτού μεγαλειότης ο εαυτός μας, θα περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, και θα αποφασίσει για τη ζωή του».
Ευαγγελία Αλπίδου - «Άκρως Οικογενειακόν» σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Μορφονιού (ΑΝΤ1 2001-2003)
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη σειρά του ΑΝΤ1 την πέτυχα στις «επαναλήψεις»… Αυτό που μου άρεσε στο Άκρως Οικογενειακόν -και ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο για να πάω να την δω- ήταν ότι ένιωθα ότι «πρωταγωνιστώ» κι εγώ μέσα σε αυτήν.
Συγκεκριμένα με φανταζόμουν στον ρόλο της Λίλας, της μικρότερης κόρης της οικογένειας Θεοτοκάτου μιας και τύχαινε να έχω κι εγώ κουνελάκι όταν ήμουν στην ίδια ηλικία.
Οι αστείες ατάκες, το κλίμα της μεγάλης αυτής οικογένειας, μου έβγαζε μια οικειότητα καθώς σχεδόν όλοι οι ρόλοι μου θύμιζαν τα μέλη της δίκης μου οικογένειας.
Ήταν κι εκείνο το μεγάλο σπίτι της οικογένειας και κυρίως χάζευα το πώς τα παιδιά- ο Ερμής, η Αφροδίτη ο Άρης και η Λίλα είχαν το δικό τους δωμάτιο ενώ εγώ στην αρχή είχα το ίδιο δωμάτιο με τον αδερφό μου, ευρύχωρο μεν, αλλά δεν είχαμε τα ίδια θέλω και παιχνίδια.
Ο ρόλος των γιαγιάδων της Μπέμπας και της Τζούλιαν ήταν αυτές που ξεχώρισα αμέσως, ακόμα και σήμερα γελάω με τις ατάκες και το αστείρευτο χιούμορ τους και το πώς ήταν πάντα μέσα στα... πόδια της οικογένειας.
Γεωργία (Τζο) Βλαχοπούλου - «Κωνσταντίνου και Ελένης» σε σκηνοθεσία του Κώστα Λυχναρά (ANT1 1998-2000)
Το «Κωνσταντίνου και Ελένης» ήρθε στη ζωή μας – και τη δική μου μιας και ήμουν μόλις 4 χρονών – το 1998 μέσα από τη συχνότητα του ANT1 και είναι σαν να μην έφυγε ποτέ.
Βασικά όντως δεν έφυγε ποτέ, αφού από το 2000 που ολοκληρώθηκε η σειρά, ξεκίνησε να προβάλλεται από το κανάλι εκ νέου σε επανάληψη, συντροφεύοντας τα μεσημέρια μας μέχρι σήμερα και σημειώνοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης που δύσκολα «κοντράρουν» οι πιο σύγχρονες εκπομπές.
Η σειρά που εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν ο Χάρης Ρώμας και η Άννα Χατζησοφιά, με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό (Χάρης Ρώμας), την Ελένη Βλαχάκη (Ελένη Ράντου), τον Μάνθο Φουστάνο (Βασίλη Κούκουρα), την Πέγκυ Καρρά (Μαρία Λεκάκη), την Ματίνα Μανταρινάκη (Καλλιρρόη Μυριαγκού) και τον Νικόλα Βαρθακούλια (Στέργιο Νένε), κανείς δεν πίστευε ότι θα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία μιας και προβαλλόταν απέναντι από τον δεύτερο κύκλο των «Δυο Ξένων» στο Mega, μιας σειράς που είχε ήδη φανατικό κοινό και έχει μείνει στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Ίσως αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που τελικά το «Kωνσταντίνου και Ελένης» αγαπήθηκε από το κοινό και είδαμε και δεύτερο κύκλο – το γεγονός πως οι ηθοποιοί δεν είχαν να σκεφτούν νούμερα και τηλεθεάσεις και απλά απολάμβαναν τα γυρίσματα, παίζοντας με φυσικό τρόπο τους ρόλους τους και κάνοντας το κοινό να ταυτιστεί μαζί τους.
«Ήμασταν σαν μια ατέλειωτη πενταήμερη», έχει πει σε συνέντευξή του ο Χάρης Ρώμας.
Βέβαια, η θεματολογία που παρουσιάστηκε σε κάθε αυτοτελές επεισόδιο της σειράς κρατάει μεγάλο μερίδιο από την επιτυχία της, αφού την έκανε να παραμένει ακόμα και σήμερα – 26 χρόνια μετά – το ίδιο επίκαιρη.
Ποιος δεν θα ήθελε να θριαμβεύσει σε ένα reunion συμμαθητών, όπως η Ελένη Βλαχάκη, πόσες και πόσοι δεν ψάχνουν τον έρωτα, όπως η Ματίνα ή όπως ο Μάνθος; Ποιος δεν θα ήθελε να γίνει διάσημος, όπως η Πέγκυ ή να γίνει βουλευτής, πρωθυπουργός, όπως ο Κατακουζηνός; Kαι από την άλλη έχει δει κανείς barman που να μην είναι κούκλος και γόης, όπως ήταν ο Νικόλας;
Παράλληλα, το γεγονός πως εκείνη την εποχή μια σειρά παρουσίαζε την γυναίκα (Βλαχάκη) ως πιο δυναμική σε σχέση με έναν άντρα (Κατακουζηνός) – κάτι άκρως πρωτοποριακό - σε συνδυασμό με τις ατάκες που ακούγονταν από τους πρωταγωνιστές («Νύχτα μου είσαι για έναν μάγκα…, Θέλω να εκδοθώ…, Ημιόνα…, Συνοδεύομαι…» κ.ά) έκανε και κάνει τη σειρά αυτή, όχι μόνο να έχει ενδιαφέρον και γέλιο, αλλά να μην μπορείς να της αντισταθείς!
Ζωή Κίττα - «Το Νησί» σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη (Mega Channel 2010 -2011)
Η λέξη «συγκλονιστική» στις μέρες μας έχει χάσει κάπως τη σημασία της εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης της, όμως νιώθω πως είναι αυτή που χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο κάθε σκηνή αυτής της σειράς που υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η πρώτη «μεγάλη» ελληνική τηλεοπτική παραγωγή, από όλες τις απόψεις.
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Victoria Hislop και με τη στενή συνεργασία της ίδιας, η οποία είχε και βασικό λόγο σε κάθε σημείο της παραγωγής, η Μιρέλλα Παπαϊοκονόμου δημιούργησε ένα σενάριο αριστούργημα, το οποίο απογείωσε κυριολεκτικά ένα καστ μοναδικό. Τότε ο όρος «all star cast» δεν ήταν της μόδας, όμως, με τα σημερινά δεδομένα θα του ταίριαζε «γάντι».
Προσωπικοί αγαπημένοι, έτσι για την ιστορία, η Ευγενία Δημητροπούλου στον διπλό της ρόλο, αυτόν της Άννας Πετράκη και της εγγονής της Αλέξις που ύστερα από χρόνια ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας, ο Τάσος Νούσιας και η Μαρία Πρωτόπαππα ως το «αρχηγικό ζεύγος» της Σπιναλόγκα και ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο γιατρός Νίκος Κυρίτσης, με τον τρυφερό ερωτά του για τη Μαρία [Γιουλίκα Σκαφιδά] να γλυκαίνει τις καρδιές.
Σκοτεινό και αρκετά μαύρο το πλαίσιο τόσο ως προς το θέμα του, καθώς πραγματευόταν τη ζωή γύρω από τη Σπιναλόγκα των λεπρών στην Κρήτη (η ιστορία ξεκινά το 1939 και φτάνει μέχρι το 1957) όσο και ως προς τη ματιά του σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη, όμως για κάποιο λόγο το συναίσθημα δεν ήταν βαρύ καθώς παρακολουθούσες την ιστορία της οικογένειας Πετράκη γύρω από την οποία περιστρεφόταν η όλη πλοκή. Δεν έμενες στο δράμα που εξελισσόταν μπροστά σου γιατί η «μαγεία» που όλοι οι συντελεστές είχαν δημιουργήσει σε «ξεκολλούσε» αμέσως και «ταξίδευες» παρακάτω.
Έχοντας ζήσει τρία καλοκαίρια στα μέρη όπου γυριζόταν η σειρά και με τη Σπιναλόγκα να ασκεί ανέκαθεν μια παράξενη δύναμη επάνω μου, ίσως είχα και έναν επιπλέον λόγο να την αγαπώ τόσο. Όπως και να έχει, όμως, το σίγουρο είναι πως το Νησί είναι μία από τις αγαπημένες μου σειρές ever, με τη διασκευή του Μίνωα Μάτσα στο τραγούδι «Είσαι εσύ ο Ανθρωπός μου» και την ερμηνεία της Ανδριάννας Μπάμπαλη να πάζει πάντα στο background.
Άρτεμις Σκούφου - «Είσαι το ταίρι μου» σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αγγελόπουλου (Mega Channel 2001-2002)
Αγαπημένη σειρά της ελληνικής τηλεόρασης; Ψηφίζω «Είσαι το ταίρι μου». Τι κι αν έχω δει ένα σωρό επεισόδια της σειράς του Mega, ποτέ δε σταματώ να τη βλέπω στο repeat με την πρώτη ευκαιρία. Όχι γιατί δε θυμάμαι ακριβώς τι συμβαίνει σε κάθε επεισόδιο, αλλά γιατί δε μπορώ να χορτάσω ποτέ τον έρωτα της Στέλλας και του Σωτήρη. Ποιος μπορεί να τον ξεχάσει άλλωστε;
Το «Είσαι το ταίρι μου» είναι η πρώτη σειρά που είδα να προβάλει τη σχέση ενός νέου, ωραίου και υπερβολικά γοητευτικού άνδρα με μια εύσωμη γυναίκα που έχει κατακριθεί για το σώμα της. Η σειρά ανέδειξε μ’ έναν υπέροχο τρόπο πώς δύο άνθρωποι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, ανεξαρτήτως κιλών και χιλιομέτρων που μπορεί να τους χώριζαν.
Η Στέλλα - την οποία υποδύεται υπέροχα η Βίκυ Σταυροπούλου - γίνεται Βίκυ και ζει τον έρωτα της ζωής της με τον Σωτήρη, ο οποίος αν και αργά, δε μπόρεσε να κρύψει τα αμοιβαία του αισθήματα για εκείνη. Το κουβάρι της υπόθεσης ξετυλίγεται με τέτοιον τρόπο που το γέλιο δε λείπει από κανένα επεισόδιο της σειράς με όλους τους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν άψογα τους ρόλου ς τους.
Και για να λέμε την αλήθεια, όσο ωραίο ήταν το ειδύλλιο ανάμεσα σε Σταυροπούλου - Γεωργούλη, άλλο τόσο απολάμβανα τις στιγμές που ο Λάζαρος - Άρης Σερβετάλης - αναλάμβανε δράση. Για να μη σχολιάσω τις επικές ατάκες της Ανέττας - Δάφνη Λαμπρόγιαννη - που έχω μάθει απέξω. Βέβαια, ίσως να μην ξεπερνούν το «Σωτήρη τι έγινε; Σε πειράξανε;», αλλά σε κάθε περίπτωση η σειρά μου άφησε τόσα πολλά με κυρίαρχη την αγάπη για κάθε σώμα, όπως κι αν είναι αυτό. Γιατί, τι σημασία έχει τι δείχνουν οι ζυγαριές;
Κατερίνα Μπούσιου - «Εγκλήματα» σε σκηνοθεσία των Αντώνη Τέμπου και Αντώνη Αγγελόπουλου (ΑΝΤ1 1998 -2000)
Τα «Εγκλήματα» στον ΑΝΤ1, σε σενάριο του Λευτέρη Παπαπέτρου και σε σκηνοθεσία του Αντώνη Τέμπου και του Αντώνη Αγγελόπουλου, αρχικά είχε περάσει απαρατήρητη και κινδύνευε ακόμη και με διακοπή. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές ήταν σχεδόν άγνωστοι. Όπως όμως, συνέβαινε με πολλές σειρές εκείνης της εποχής, προέκυψαν ως τηλεοπτική συνήθεια από όσα οι παρέες συζητούσαν μεταξύ τους και μετέπειτα από όσα διάβαζες στα έντυπα και κυρίως στα τηλεοπτικά περιοδικά. Κάπως έτσι, προέκυψε και σε εμένα.
Από φίλους, από σκόρπιες ατάκες της Σωσώς Παπαδήμα (Καίτη Κωνσταντίνου), της Μαρίας Καβογιάννη και του παππού Αριστείδη (Αθηνόδωρος Προύσαλης) που άκουγα σταδιακά να αναπαράγονται. Όταν μπήκε στη σειρά ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ως Τζόνι, έγινε και η πιο αγαπημένη μου σειρά. Δεν ήταν βαρετή και δεν είχε επιθεωρησιακούς διαλόγους. Ήταν μία γρήγορη κωμωδία, σουρεάλ, αρκετά επαναστατική για τα ήθη της εποχής και με ένα προσόν στην πλοκή. Και αν έχανες ένα επεισόδιο, δεν σε ενοχλούσε, γιατί γινόταν ένα μικρό recap μέσω των διαλόγων στο επόμενο. Εν τω μεταξύ, προβαλλόταν και μέρα που σε βόλευε από όλες τις απόψεις. Ποιος βγαίνει την Τρίτη το βράδυ;
Στη δεύτερη σεζόν και αφού είχαμε ζήσει ως θεατές και εκείνο τον περίφημο έρωτα του ψαρά Δημήτρη Αλεξανδρή και της Κορίνας (Μαρία Καβογιάννη) που είχε τότε αμνησία, έφτασε σε άλλο επίπεδο ο ρόλος του αφελή Αχιλλέα που υποδυόταν ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Στον ρόλο που καθόρισε και όλη τη μετέπειτα καριέρα του. Όλοι πια καταλαβαίναμε ότι ήταν σα να γνώριζε από πάντα τον κρυφό δεσμό της Φλώρας του και του Αλέκου. Και για τον γιο τους πια, είχε καταλάβει πως δεν ήταν δικό του παιδί.
Η σειρά είχε και το πιο ανέλπιστο φινάλε που θα μπορούσε να έχει μία κωμωδία. Δημιουργώντας ένα ξεχωριστό είδος μαύρης κωμωδίας, το οποίο και αντέγραψαν αρκετοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι στη συνέχεια.
Η Σωσώ σταδιακά λίγο πριν το μεγάλο φινάλε, άρχισε όλους να τους σκοτώνει και όταν πια πέθανε και ο Τζόνι ξέραμε πως θα έφτανε το τέλος όλων. Έμειναν μόνο, τα παιδιά του Αχιλλέα και της Φλώρας (που ήταν βασικά ο γιος του Αλέκου) και ο γιος της Σωσώς και του Αλέκου. Αν θυμάσαι, τον υποδυόταν ο Νίκος Πουρσανίδης που τότε ήταν μόλις 16 χρονών στο τηλεοπτικό του ντεμπούτο.
Θυμήσου και μία αξεπέραστη στιγμή της σειράς, όταν η Σωσώ παίρνει μαθήματα για το σωστό έγκλημα από τον παππού Αριστείδη. Μεγάλες περσόνες της ελληνικής τηλεόρασης και οι δύο.
Το δια ταύτα
Η τηλεόραση είναι ένα ισχυρό εργαλείο, αλλά η πραγματική δύναμη βρίσκεται στα χέρια μας. Είναι καιρός να σκεφτούμε τι θέλουμε να δούμε. Ποιες ιστορίες θέλουμε να υποστηρίξουμε. Ποιες αξίες θέλουμε να αναδείξουμε. Γιατί η τηλεόραση, όπως και η ζωή μας, καθορίζεται από τις επιλογές μας. Και το κουμπί της τηλεόρασης, τελικά, είναι η πιο δυνατή ψήφος που έχουμε στα χέρια μας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, που καθιερώθηκε το 1996 από τον ΟΗΕ, είναι μια υπενθύμιση για τον σημαντικό ρόλο του μέσου στη διάδοση της ειρήνης, της πολιτιστικής ανταλλαγής και της κοινωνικής ανάπτυξης. Στόχος αυτής της ημέρας δεν είναι να γιορτάσει την ίδια την τηλεόραση, αλλά να αναδείξει τις δυνατότητές της να ενώσει τον κόσμο -από τον πιο απομακρυσμένο θεατή, μέχρι το πιο ισχυρό τηλεοπτικό δίκτυο.
