Το Echoes είναι η σύγχρονη εκδοχή κάθε μεξικάνικης σαπουνόπερας των 90s

Πριν από δυόμιση εβδομάδες, το Echoes έκανε πρεμιέρα στο Netflix και κατευθείαν ανέβηκε στην κορυφή των προτιμήσεων του κοινού. Η σειρά έχει πρωταγωνίστρια τη Michelle Monaghan (Gone Baby Gone, Made of Honour, Source Code) – σε διπλό ρόλο, αφού υποδύεται δύο δίδυμες αδερφές, τη Leni και την Gina.

Η σειρά έφτασε στο Netflix από τη δημιουργό Vanessa Gazy και τους showrunners Quinton Peeples και Brian Yorkey και φαίνεται πως αυτό που προσπαθούσαν να πετύχουν είναι να παραδώσουν στο κοινό μία ιστορία με μυστήριο και σασπένς, στην οποία να μην ξέρεις τι να περιμένεις.

Πέτυχε και απέτυχε.

Ποια είναι η ιστορία του Echoes;

Η Leni και η Gina είναι δίδυμες αδερφές, οι οποίες αποφασίζουν να αλλάζουν θέση κάθε χρόνο στα γενέθλιά τους και να ζει η μία τη ζωή της άλλης. Το αποτέλεσμα είναι να τα μοιράζονται κυριολεκτικά όλα, τους συζύγους τους, τα παιδιά τους, τις καριέρες τους. Μία από τις δύο, ωστόσο, είναι η πιο επικίνδυνη της υπόθεσης (σ.σ. προς αποφυγήν σποίλερ, δε θα την αναφέρουμε εδώ). Πρόκειται για αυτήν που οργανώνει τα πάντα από όταν ήταν μικρές και που είναι ικανή μέχρι και να σκοτώσει.

Η Leni ξαφνικά εξαφανίζεται, όλη η πόλη ψάχνει να δει πού πήγε και η Gina επιστρέφει στο πατρικό για να βοηθήσει στην εύρεση της αδερφής της. Ή τουλάχιστον με αυτές τις προδιαγραφές αρχίζει η ιστορία.

Πολλά twists για το τίποτα

Ήδη από το πρώτο επεισόδιο καταλαβαίνεις ότι το Echoes θέλει να σε βάλει σε μία διαδικασία αγωνίας. Αν μη τι άλλο, κάνει τα πάντα για να πιστέψεις ότι αυτή υπάρχει σε αφθονία και σε έναν βαθμό στα πρώτα επεισόδια το καταφέρνει. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχει συμβεί, αν κάποιο παρασκήνιο οδήγησε σε μία πιθανή απαγωγή της πρωταγωνίστριας ή αν αυτή βρίσκεται κάπου νεκρή μετά από κάποια φονική επίθεση συγγενούς -ή μη- προσώπου. Μπαίνεις για λίγο στη λογική της έτερης πρωταγωνίστριας -Gina- που καταγράφει τις σκέψεις της διερωτώμενη για το τι της έχει ξεφύγει.

Από ένα σημείο και μετά, ωστόσο, και όσο νέα κομμάτια προστίθενται στο παζλ, τα τόσο επαναλαμβανόμενα twists -που κάποιες φορές δεν είναι καν twists- αρχίζουν να γίνονται βαρετά και κουραστικά και απλώς συνεχίζεις μόνο για να δεις ποιο θα είναι το τέλος. Από καθαρή περιέργεια μιας και έφτασες μέχρι εκεί (όπου είναι το «εκεί» για τον καθένα).

Άσε που ήταν τόσες πολλές οι εξηγήσεις και τα flashbacks που δεν έμεινε τίποτα στη φαντασία του θεατή. «Μασημένη τροφή».

Ένα τέλος σκέτη απογοήτευση

Η αρχή και το τέλος είναι πολύ σημαντικά για μία ιστορία, γιατί το μεν πρώτο θα σε κάνει να αγοράσεις τη συνέχεια και το δε τελευταίο θα σε αφήσει με την τελική γεύση που θα μείνει στον ουρανίσκο. Το τέλος του Echoes δεν ήταν παρά το τέλος οποιασδήποτε μεξικάνικης σαπουνόπερας των 90s. Προβλεπόμενο, υπερ-δραματικό, απογοητευτικό.

Αυτό που έμεινε: Η υπερπροσπάθεια «έκαψε» την ιστορία.

The Gray Man: Καλός ο Ryan Gosling, αλλά σαν τον Chris Evans σε ρόλο κακού δεν είναι