Με τα μάτια (και χωρίς τον σοφέρ) της Έλλης

Το γαρ πολύ της είδησης γεννά παραφροσύνη. Ναι, ξέρω το γαρ πολύ του έρωτος γεννά την παραφροσύνη, αλλά επειδή οι καιροί είναι αντιερωτικοί, που όρεξη για πάθη, στεναγμούς και αισθαντικές διαθέσεις. Κάτι οι δόσεις της εφορίες, κάτι το έκτακτο της αλληλεγγύης (σ.σ: οκ αδέλφια, αλλά εγώ χρίζω αλληλεγγύης, όχι να δώσω κιόλας, πως μου περισσεύει), το ΦΠΑ, έρχεται και η ΔΕΗ με τα ακίνητα, τα αφεντικά δεν πληρώνουν ή πληρώνουν λίγο, η ανεργία καλπάζει λες και ετοιμάζεται για χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, πέφτουμε όλοι σε κατατονική κατάθλιψη! Για να βγούμε ούτε λόγος! Καθόμαστε λοιπόν, στους φθαρμένους που δεν θα αλλάξουν ποτέ καναπέδες και κοιτάμε επαναλήψεις στην τηλεόραση.

Απ την κατατονία μας βγάζουν τα δελτία ειδήσεων. Σα να ακούμε από το κατοχικό BBC, που θα βομβαρδίσουν οι Γερμανοί! Κρεμιόμαστε απ τα χείλη του Πρετεντέρη, της Στάη, της Τρέμη, της Χούκλη, του Καψή, του Χατζηνικολάου –όποτε κάνει φτου ξελεφτερία και βγαίνει. Μετά να και οι ενημερωτικές εκπομπές. Στην ιδιωτική τηλεόραση οι πολιτικές εκπομπές δεν πρέπει ποτέ να είχαν δει τέτοια νούμερα όπως αυτά της φετινής χρονιάς. Υψηλότατα. Παρακολουθούμε εναγωνίως τι έγινε με το Euro group, ήρθε η Τρόικα, τι είπε ο Βενιζέλος, πόσο θερμή ήταν η χειραψία του πρωθυπουργού και τον χτύπησε στην πλάτη ο Σαρκοζί από εγκαρδιότητα η για να τον σπρώξει απ τα σκαλιά, να μας τον ξεκάνει; Τελειώνουν οι ειδήσεις και πέφτουμε σε χειρότερη κατατονική κατάθλιψη. Εγώ είμαι έτοιμη, μετά το τέλος των δελτίων να κάνω αιματηρότερες οικονομίες. Μη κι ανοίξει κανείς φώτα. Με τα κεριά θα βλεπόμαστε. Και άμα το βράδυ θελήσει κανείς να πάει στην τουαλέτα να πάρει φακό να του φέγγει, διότι δε θα δουλεύω εγώ για την ΔΕΗ!

Και εκεί πια που ως άνθρωπος, ως γυναίκα, ως μητέρα και πάνω απ όλα ως ελληνοπούλα ταυτίζομαι και δεν τη χάνω ποτέ, είναι με την κ. Στάη του κρατικού μας δελτίου. Πάντα υπέρκομψη, πάντα ολόφρεσκη, πάντα νέα και πάντα ποιοτική. Πληγή στην όλο αθωότητα καρδούλα μου, η φράση της πριν λίγες εβδομάδες πως ναι, και η ιδία έχει κάνει θυσίες με την κρίση και απέλυσε το σοφέρ της! Τόσο πολύ ταυτίζομαι που εύχομαι να χα pool boy ακόμη και χωρίς πισίνα, έτσι για να τον απολύσω να μάθει. Να τα βλέπει αυτά και ο μπάτλερ –αν είχα- να τρέμει (με ει όχι με η, Όλγα μου), από το φόβο του για το ταμείο ανεργίας που τον περιμένει! Τέλος πάντων, κάνω πέτρα την μεγαλομανή πλην πτωχή μου καρδούλα και παρακολουθώ ανελλιπώς τα δελτία που παρουσιάζει η κ. Στάη. Και είπαμε ποιότητα η κ. Στάη. Ποιότητα και η κρατική τηλεόραση. Ποιότητα αναζητά και το κοινό πια. Όμως την περασμένη βδομάδα η κ. Στάη είχε καλεσμένο τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο και τούτη τον Τσουκαλά!

Και δε μου φτάνει η φτώχεια μου και η ανασφάλεια μου. Δε μου φτάνει που έχω φοβία μόλις ακούω Γερμανός και Τρόικα και Μέρκελ και νομίζω πως όπου να ναι η Λουτβάφε θα βομβαρδίσει τον Πειραιά. Δε μου φτάνει η μεταφυσική μου ανασφάλεια που όπου να ναι πρέπει να βάλω και πετρέλαιο και καλύτερα θα μου ερχότανε να αγόραζα δυάρι τώρα που έχουν πέσει οι τιμές στα Πετράλωνα παρά να γεμίσω τη δεξαμενή με μαύρο χρυσό. Έρχονται και οι φιλόσοφοι στις πολιτικές εκπομπές και εκτός από φτωχή, δευτεράτζα της Ευρώπης και ανυπόληπτη παγκοσμίως, νοιώθω και ηλίθια από πάνω! Και ηλίθια! Αραγε τα πρόζακ στην Ελλάδα, χορηγούνται με συνταγή γιατρού, η όχι;