Αλ τσαντίρι με έτοιμες κριτικές...
... πριν ρίξει τίτλους τέλους το πρώτο Αλ Τσαντίρι της χρονιάς, ήταν έτοιμες σχεδόν οι κριτικές στα site. «Άνευρος», «με ανέκδοτα χιλιοειπωμένα προ 30ετίας», «με τα ίδια πρόσωπα τους αδελφούς Γεωργιάδη, τον Παυλίδη και τον Φικιώρη», «προβλέψιμος», «σα περσινό τσαντίρι»...
Μα ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές; Βλέπαμε τον ίδιο ALPHA; Τον ίδιο Λάκη; Το πρώτο μέρος του, δυνατό, με καταιγιστικά αστεία για την κυβέρνηση και το πρωθυπουργό, το δεύτερο μέρος του πιο πολιτικό, πιο κριτικό, πιο καταγγελτικό και το τρίτο συγκινησιακό, με τραγούδια και μια πρόταση όμορφων Ελλήνων, όπως ο Νίκος Κακλαμανάκης, επί του προκειμένου. Ναι. Η δομή είναι ίδια. Ναι, ο Λαζόπουλος είναι ίδιος. Ναι, η κυβέρνηση είναι ίδια αλλά και η Ελλάδα επίσης ίδια είναι. Και βάλε και αρκετά χειρότερα...
Κατανοώ το δε γέλασα. Κατανοώ το δε συμφωνώ. Κατανοώ το δεν μ' αρέσει εμένα. Δεν κατανοώ όμως από ανθρώπους που θεωρούν τομή στην τηλεόραση και καταιγιστική την αλλαγή της κ. Μενεγάκη, να μην βλέπουν, πόσο ανάγκη έχει η ελληνική όχι τηλεόραση, αλλά κοινωνία τον Λάκη Λαζόπουλο. Όχι στο ίδιο έργο δεν είμαστε θεατές, αλλά ούτε κοντοχωριανοί στον ίδιο παραμελημένο, ορεινό νομό, λοιπόν!
Προσωπικά, δεν γνωρίζομαι με τον Λάκη Λαζοπουλο, αλλά έχω δει όλες του τις θεατρικές παραστάσεις, τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν του έχω κάνει ποτέ –παραδόξως μιας και είμαι αρκετά γραία ώστε να μου τύχαινε!- συνέντευξη. Μάλλον δεν έχουμε την ίδια πολιτική ιδεολογία και πολλές φορές διαφωνώ με τις ιδεολογικές του θέσεις και απόψεις. Όμως, ευχαριστώ που υπάρχει στη λαϊκή, στην μαζική, στην ελληνική τηλεόραση.
Ευχαριστώ που ακούγεται. Που δεν πνίγεται. Που δεν τον πατάνε κάτω. Ευχαριστώ που μου δίνει την ευχαρίστηση της διαφωνίας, αλλά και την αίσθηση πως δεν πονάω μόνο εγώ από αυτόν τον χαμό γύρω μας, πως είμαστε πολλοί με τα ίδια ζόρια, πως μπορούμε ακόμα και με τα χάλια μας, αν όχι να γελάμε, να χαμογελάμε έστω και με ματωμένα χείλη. Και λαός που γελάει, που κάνει την λύπη του, χαμόγελο, που κάνει το ζόρι, του γνώση, όχι, βασιλοπούλες μου, δε χάνεται, που να χτυπιούνται όλοι οι άριοι, απόγονοι των ναζί παππούδων τους κάτω από συμπληγάδες σε σχήμα σβάστικας.
«Τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα, μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα, είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα και στο παζάρι με πήρες, γύφτισσα μαϊμού, Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού», τραγουδούσε, εχθές ο Λαζόπουλος, θεϊκές λέξεις Γκάτσου, κακότεχνα είναι αλήθεια αλλά με πάθος. Και για αυτό, επίσης, τον ευχαριστώ. Γιατί εκτός από ότι συνήθως ακούγεται, του συρμού, της μουσικής επιβολής, του ακουστικού εξαναγκασμού και σχεδόν σωματικού βιασμού, μπορεί ακόμα να ακούγεται αυτός ο ιερός ήχος και στίχος, στην τηλεόραση. Και γιατί όσο κι αν προσπαθούν, όπως είπε και ο Λαζόπουλος, πολιτιστικά να μας απαξιώσουν ως Ελληνες, να είμαστε το τίποτα, εμείς νοιώθουμε κοντά στους αγγέλους, σε γαλάζια και λευκά σύννεφα φόντο, γιατί ελληνικό ήχο, χρώμα, γλώσσα, έχουν ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Ελευθερίου, η Κάλας, ο Τσαρούχης, ο Ελ Γκρέκο, ο Θεόφιλος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος, ο Ταχτσής, ο Τσιτσάνης, η Παπαγιαννοπούλου, ο Λογοθετίδης, ο Μπιθικώτσης, η Ρεζάν, η Φλέμινγκ, ο Σαββόπουλος, η Μαλβίνα και ο Λάκης Λαζόπουλος. Στα προσωπικά εικονοστάσια αυτού του λαού, οι άγιοι του, έχουν την μέρα τους, ο καθένας για να γιορτάσουν. Η κριτική, περισσεύει, όταν η λατρεία του κόσμου, ανάβει λιβανάκι σε μυρωδιά γιασεμιού...
