Στα σοβαρά; Την λένε Πόπη!
Ο Χρήστος Φερεντίνος και η παρέα του, χωρίς να κάνει τις 40αρες στα νούμερα της πρεμιέρας του, που δείχνανε δυναμική, με την σοβαρότητα του και την συναίσθηση της κατάστασης ενός κράτους που όχι καταρρέει αλλά έχει καταρρεύσει, ήταν ο πρώτος σε προτίμηση του κοινού και τη δεύτερα μέρα, με 30% σε σύνολο κοινού αλλά και στους νέους! Το ζεύγος Λιάγκα και Σκορδά, αξιοπρεπώς, κρατήθηκαν στα 20 και κάτι τοις εκατό. Η Αθήνα, ήταν ο χώρος της τραγωδίας. 300 μέσα στην Βουλή, πρόσωπα σατυρικούς δράματος. Χιλιάδες κόσμου, ο χορός, γύρω απ την Βουλή, σε λεοφώρους και μικρά δρομάκια. Μάσκες αγωνίας, απελπισίας, θυμού τα πρόσωπα. Βία και Κράτος. Δορυφόροι πάντα του Προμηθέα – λαού, να του ξεσκίζει τα σπλάχνα ένα όρνιο με ναζιστικές, γυαλιστερές μπότες. Και η επόμενη μέρα; Όλοι οι βουλευτές, κουκιά μετρημένα στο «ναι» σε όλα. Κατοχική κυβέρνηση...
Και εμείς; Ο κόσμος; Κρεμασμένοι απ τα χείλη της Πόπης Τσαπανίδου. 20% εχθές και σήμερα ποιος ξέρει πόσο.
Τι θα πει; Πως θα το σχολιάσει αυτό και τι θ αναλύσει; Γύρω γύρω στην τηλεόραση αυτιστικά φαινόμενα, ανακυκλώσεων ειδήσεων για την ίδια την τηλεόραση, τα πρόσωπα της, την χαμένη τιμή του σταριλικίου τους και απ την άλλη η Πόπη. Γελαστή, με επίγνωση, φιλική, όμορφη κανονικά και όχι κατόπιν ομοφωνίας νυστεριών πλαστικών χειρουργών, να αναγνωρίζει την ζωή που είναι και να βάζει το δάκτυλο στην πληγή των καρφιών.
Η Τσαπανίδου έχει πλήρως επίγνωση της πολιτικής κατάστασης και της απόγνωσης των ανθρώπων. Όμως, κάνει και το πικρό της χιούμορ. Βλέπει τα πράγματα απ την δική μας πλευρά και όχι απ το ύψωμα του φέουδου των αρχόντων της ενημέρωσης της τηλεόρασης, με τις μεγάλες περιουσίες και τις ακόμα μεγαλύτερες ενδώσεις. Είναι δικιά μας. Για αυτό στα σοβαρά μας θέματα, στις μεγάλες στιγμές, στα όρια, ψάχνουμε, την βρίσκουμε και ακούμε απ τα δικά της χείλη το τι συμβαίνει και πως, γύρω μας.
Συνήθως σε απόψεις κριτικής υπάρχουν εμπάθειες με στοχευμένα πάντα τα ίδια πρόσωπα. Εγώ που μια απόψουλα να, τόση δα, μισή σταλίτσα, δικαιούμαι να έχω, προτάσσω τις συμπάθειες. Και η Τσαπανίδου είναι μια απ αυτές, που με πείθει, πως, ναι και στην τηλεόραση –και στην Ελλάδα και στη μάχη του σύμπαντος, βρε αδελφέ - το καλό θα νικήσει στο τέλος!
