Επιστολή στην τηλεόραση μου...

Σε πήρα καλή μου συσκευή, τότε, εκείνα τα χρόνια της δικής μας belle epoque, εποχή μεσοπολέμου απ το χαμένο πόλεμο της Κύπρου και την τωρινή Κατοχή απ το Τέταρτο Οικονομικό Ράιχ (ζιγκελ χαιλ, μη ξεχνιόμαστε). Ήσουν ό,τι πιο ζηλεμένο. Προτζέκτορας, σου λέει, με οπίσθια προβολή, χωρίς ακτινοβολίες, για home cinema. Ακόμα σε ξεπληρώνω, γιατί σε πήρα με πολλές πολλές δόσεις, ενώ έχουν βγει πλάσμα, άλλες με ξένα αρχικά, ακόμα και τρισδιάστατες, ενώ εσύ είσαι μια κουρούτα ξεπερασμένη, που μου πιάνει χώρο στο σαλόνι!

Είσαι τεράστια, ογκώδης και αλαζονική, σαν την αμερικανική πρεσβεία στη βασιλίσσης Σοφίας, που προκαλεί με το μπαουχαουζ της, τον ίδιο, τον αιώνιο Παρθενώνα. Τι να προκαλέσεις εδώ μέσα όμως, καλή μου; Τη μοκέτα ή τον ινδικό κομό; Τζάμπα μούρη πουλάς. Και μου θυμίζεις εμένα...

Ογκώδης, ξεπερασμένη και κάποτε πολλά υποσχόμενη, υπηρετριούλα σε ένα κόσμο life & style, όπου η τσάντα που κρατούσαμε έπρεπε να έχει έντονα χτυπητή την ακριβή της φίρμα, για να δείχνει πόσο φτασμένες είμαστε. Που το τραπέζι στα μπουζούκια έδειχνε πόσο σημαντικές παρουσίες είμαστε στο σύμπαν της τραγουδίστριας και την υπέροχη μας έναντι των αντιπάλων, των άλλων, των όχι φτασμένων! Και εσύ αθώα συσκευούλα, να δείχνεις τη Ρούλα Κορομηλα σε μεγαλειώδη σόου, ως και σε συνδέσεις ζωντανά από το διάστημα. Να δείχνεις την Σάρον Στόουν να παίρνει την γραβάτα του Παναγιωτόπουλου –δημοσιογράφος στον ΑΝΤ1 τότε.

Να δείχνεις με πορτοκαλί μαγιό την Ανίτα Ναθαναήλ στην Βαρελάδα με πάγο. Να ζω την Βουγιουκλάκη να παραδέχεται τη σχέση της με τον πρίγκιπα κάποτε Κωνσταντίνο της Ελλάδας στον Χατζηνικολάου, τον Χορν σε τηλεφωνική στη Μενεγάκη, τη Μαλβίνα να ομιλεί καλιαρντά και να τα χώνει στον Σημίτη. Να μου δείχνεις καλλιστεία, βραβεία Ποπ Κορν και μετά Αρίων και Τηλεοπτικά Βραβεία. Και Γκράμι και Εμι αλά ελληνικά δηλαδή και μόνο Όσκαρ δεν είχαμε διότι δεν είχαμε άλλωστε και σινεμά. Να μου δείχνεις εκατοντάδες σίριαλ την σεζόν, σύγχρονες τηλεταινίες, ελληνικές ταινίες εποχής Φίνου...

Και τώρα; Ξεπερασμένη φιλενάδα; Κανάλια κλειστά, η με εξάωρη βάρδια ΙΣΑ να βγει η ψυχή της άδειας εθνικής εμβέλειας, αλλά μεγάλα Νοέμβρη μήνα χωρίς πρόγραμμα, κάποια άλλα ισχνά, σκιές του παλιού αλαζονικού και οικογενειακού εαυτού τους!

Α! Ρε φιλενάδα! Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, εν τω μέσω λογαριασμών προς πληρωμήν, εκτάκτων εισφορών, ακριβείας, εξωδίκων από τράπεζες για ληξιπρόθεσμες όφειλες (α! δε σου πα, εκτός από σένα, πληρώνω ακόμα και την τσάντα που λέγαμε πιο πάνω). Φούσκα ήσουν και έσκασες, πιο πολύ και απ αυτήν της κτηματαγοράς και του χρηματιστήριου. Φούσκα ήσουν και έσκασες και κάποιοι από μας είμαστε τα απόνερα σου!

Και αφού έγραψα ολόκληρο κείμενο για σένα, αύριο θα υμνήσω το πολύμπριζο μου...