Πέστα ρε, Αναγνωστάκη...

Ναι, διάβαζα και από τον Νικητέα, πως εκεί που κάθε Σαββατοκύριακο είχαμε πληθώρα ενημερωτικών εκπομπών έχουμε μείνει με το MEGA Σαββατοκύριακο, με τους Χασαπόπουλο και Αναγνωστάκη, ήτοι μόνο με τον Αναγνωστάκη! Τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο τον ήξερα ως διευθυντή περιοδικού ανδρικού, ελαφρώς lifestyle, με καλλίγραμμες Ελληνίδες να φόρανε τίποτα string και να ποζάρουν τρίβοντας άμμο, φελιζόλ ή και τίποτα στους γοφούς τους, σε εποχής που ο Έλληνας άνδρας δεν είχε χορτάσει σάρκα, παρατείνοντας την εφηβεία του, σε έναν εκτεταμένο εγκλεισμό σε τουαλέτα, κρυφά από τους κηδεμόνες.

Προκατελειμμένη από τα φεμινιστικά μου δεν του το είχα του Αναγνωστάκη. Τον τελευταίο καιρό που τα κανάλια δεν παίζουν τίποτα, γυρνάω στο MEGA, όσο κι αν νευριάζω από την εξουσιομανή του διάθεση και την φιλοκυβερνητική μεροληψία του, σε εποχές που ο λαός, άλλη ενημέρωση όχι μόνο γυρεύει αλλά έχει ανάγκη. Και εκτιμώ, αγαπώ μπορώ να πω, εθίζομαι στο να ακούω Αναγνωστάκη.

Αυτά που σκέφτομαι τα μπουμπουνίζει στο κεφάλι των καλεσμένων του, φόρα παρτίδα και χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Λέει με ένα μοναδικό στυλ το αυτονόητο, αγανακτισμένο, διατηρώντας το χιούμορ του κάποιες φορές και θυμωμένος κάποιες άλλες. Την τελευταία Κυριακή τον απόλαυσα με το μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ που τον κατηγορούσε για «αντάρτικο» και για ύφος «παλιού κομουνιστή».

Αν σαν τον Αναγνωστάκη ήταν οι παλιοί κομουνιστές γιατί δεν βρίσκουμε και νέους τέτοιους; Τον παρακολουθούσα και έλεγα από μέσα μου –μπορεί και απ έξω μου γιατί μας έχουν κάνει και παραμιλάμε- πες τα Χρυσόστομε –κι ας μην είναι αυτό το βαφτιστικό σου- Αναγνωστάκη, πες τα, Χρυσόστομε...