Η σπουδαιότητα του ρεπορτάζ στις φρικτές στιγμές της ανθρωπότητας
«Αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Το σύνθημα αυτό όλους όσοι τους αφορά, δεν τους πληγώνει! Όλους τους άλλους, τους ρημάζει, τους σακατεύει, τους ματώνει. Είναι μεγάλη η δημόσια κουβέντα που κάποτε πρέπει να γίνει για το ρόλο των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ στην χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες και το πόσο μερίδα του τύπου είναι συνυπεύθυνη με την πολιτική εξουσία για την απόκρυψη ή χάλκευση στοιχείων, για το ρεπορτάζ που δεν γινόταν αλλά ως «παπαγαλάκια» οι ρεπόρτερ μετέφεραν όσα έπρεπε να μαθευτούν στον λαό για να μοιραστούν εκατομμύρια, θέσεις, οφίτσια. Προδότης είναι όποιος αδιαφορεί για το αργό τέλος μιας γενιάς, ενός λαού αλλά εξίσου προδότες είναι και οι λακέδες του και τα παιδιά για τα θελήματα. Κι όμως! Υπάρχει άλλη είδους δημοσιογραφία. Όπως αυτή, στην πλατεία Ταχίρ! Στην Αίγυπτο.
Ο εικονολήπτης και ο δημοσιογράφος κάπου κρυμμένοι, ριψοκίνδυνα, μες στην φωτιά, αυτόπτες μάρτυρες του ονείδους της ανθρωπότητας! Φιλήσυχοι διαμαρτυρόμενοι, οι διαδηλωτές. Μανιασμένα απάνθρωπα ρομποτικά να χύνονται πάνω σε σώματα, ποτισμένοι με τι παραισθησιογόνα άραγε ώστε να βλέπουν τους αόπλους ανθρώπους ως απειλές; Δαίμονες στα δερμάτινα με τις ασπίδες και τα κράνη να χοροπηδάνε πάνω σε σώματα με όλη τους τη δύναμη! Μια κοπέλα με μπλε σουτιέν, ημίγυμνη πια απ το ξύλο, να την κλοτσάμε με δύναμη σε κάθε τι που χώριζε την γυναικεία της φύση απ την ανδρική. Ένας διαδηλωτής, με κόκκινο μπουφάν, σα στάλα αίμα, μες στο μαύρο του σκότους. Χοροπηδάνε πάνω στο στερνό του με όλη τους τη δύναμη. Βαρβαρότητα! Σοκ! Τι σχέση έχουν αυτές οι ρεπλίκες με ανθρωπινά πλάσματα; Πως δε κυλάνε δάκρυα απ τα μάτια του Θεού να τους κάψουν σαν οξύ; Μια στιγμή μόνο κάτι σαν ανθρωπιά. Σα συμπόνια. Ένα άντρας των δυνάμεων καταστολής της Αιγύπτου, κοιτάει που είναι μόνος του και οι άλλοι έχουν απομακρυνθεί. Σκύβει πάνω απ την κοπέλα με το μπλε σουτιέν. Με αργές κινήσεις, σα ντροπής, της σκεπάζει τη γύμνια. Κάποιος δαίμονας από πίσω του, ορμάει και πάλι... μη και υπάρξει έλεος...
10 νεκροί μέχρι στιγμής και 500 τραυματίες! Και μάρτυρες της εγκληματικής ενέργειας; Όλοι εμείς; Η ανθρωπότητα που παρακολούθησε βουβή το ρεπορτάζ.
Μοίρα λαών; Το Κράτος και η Βία, πάντα δορυφόροι – λακέδες του Δία να τιμωρούν τον φίλο των ανθρώπων Προμηθέα; Η ανθρωπινή φύση, ικανή για το υψηλό και το σπουδαίο αλλά και για το αποτρόπαιο και το χυδαίο; Όπως και να έχει οι Αιγύπτιοι ρεπόρτερ και εικονολήπτες έκαναν την δουλειά τους. Όπως έπρεπε. Όπως πρέπει να γίνεται πάντα η δημοσιογραφία!
