Η πιο δύσκολη χρονιά...

... Η πιο δύσκολη χρονιά μακάρι να μπορούσα να πω πως έφυγε, αλλά πολύ φοβάμαι πως έρχεται. Απεργίες, στάσεις εργασίας, απλωσιές, επισχέσεις, απολύσεις, μειώσεις, παύσεις, εξαφανίσεις. Το τηλεοπτικό κοινό, μετράει κέρματα για να βγάλει πέρα το μήνα, που είναι μόλις στις αρχές. Δεν ευκαιρεί να αποθεώσει ινδάλματα που δεν του μοιάζουν. Δε περνάνε τα ίδια. Δεν το αγαπάνε καν. Και τα ινδάλματα ζορίζονται περισσότερο. Δαμόκλειος σπάθη η παύση τους, μπροστά, η εξαφάνιση, η ανωνυμία, η εξαΰλωση στην έλλειψη αέρα. Και οι εργαζόμενοι γύρω τους, οι κωπηλάτες στην γαλέρα της λάμψης ή της σπουδαιότητας, αναρωτιούνται αν τα χρόνια του αγώνα τους ανταποκρίνονται σε κάποιο επίδομα του ταμείων ανεργίας. Το βάσανο με τα «μπλοκάκια». Οι δημοσιογράφοι – είλωτες, που υπάρχουν μονό για το ΤΕΒΕ. Και είναι πολλοί, γιατί εδώ και χρόνια τα αφεντικά της τηλεόρασης δε βάζουν σε μισθολόγια τους εργαζόμενους. Αρχισυντάκτες με αυχενικά σύνδρομα, τενοντίτιδες και μετακινημένους σπονδύλους, από τις πολλές ώρες που κάθονται μπροστά σε ένα κομπιούτερ, σε ένα κοντρόλ, σε ένα γραφείο γεμάτο υλικά, με ακουστικά τηλέφωνων ταυτόχρονα στο αφτί, τσιγάρα και νευρά σμπαράλια.

Από τη μια η ανουσιότητα της ψυχαγωγίας και από την άλλη η σοβαροφάνεια και η διαπλοκή της ενημέρωσης. Όλα μαζί χτυπημένα σε ένα μπλέντερ όπου οι εργατοώρες επενδυθήκαν σε κάτι που θεωρήθηκε σημαντικότερο από ότι ήταν. Σε μια τηλεόραση που αυτοεκτιμήθηκε ως τηλεόραση τουλάχιστον ολόκληρης ηπείρου, ενώ αδιαφορούσε ακόμη και η δικιά μας Ήπειρος για τις μισές εκπομπές της. Η κρίση – τσουνάμι, ξεριζώνει παλιά είδωλα και συνήθειες. Το gossip δεν αφορά κανέναν, το life style επίσης, οι ειδήσεις είναι συνένοχες με την πολιτική αν όχι για το ψέμα για την μη αλήθεια, τουλάχιστον. Μόνο το γέλιο, ο σαρκασμός, το κράξιμο ίσως, το αστείο, το ηχηρό ξεμπρόστιασμα της γελοιότητας, επιβιώνει και αφορά. Ο Λαζόπουλος, ο Θέμος, οι Ράδιο Αρβύλα. Η φωνή λαού – οργή Θεού «σας πήραμε είδηση και ξέρουμε ποιοι και τι είστε». Όλα τα άλλα προϊόντα κινούνται μες στο φόβο της κατάργησης τους αν και έχουν λειτουργήσει για την αυτοκατάργηση τους από πριν.

Τίποτα δε θα μείνει όρθιο, όταν τα κύματα του τσουνάμι, τραβηχτούν. Όλα θα ναι αλλιώς. Και το κοινό, πιο υποψιασμένο από πότε, θα αδιαφορεί για ότι το παρέσυρε στο ψεύτικο, ότι δεν του είπε αλήθειες, ότι ζει σε έναν αυτοερωτισμό σημαντικότητας. Προσωπικά με νοιάζουν μόνο οι συνάδελφοι μου. Οι άνθρωποι που ξενύχτισαν, μαράζωσαν, θυσίασαν νιάτα, τσακώθηκαν, έτρεξαν με μια κάμερα η ένα μαγνητοφωνάκι σε καύσωνες, κατακλυσμούς, χιόνια, έμειναν φτωχοί, σοβαροί, συνεπείς, έντιμοι, αξιοπρεπείς για να γεμίσουν τηλεοπτικές η ραδιοφωνικές ώρες, σελίδες περιοδικών, σεντόνια εφημερίδων. Καλά Χριστούγεννα σε όλους, αλλά σε μας ακόμα περισσότερο αγαπημένοι...