Χαρά σε παιδικά βλέμματα, στο Alter
Μπορεί να το βρείτε πολύ προσωπικό, πολύ ειδικό, όμως θέλω να το μοιραστώ μαζί. Να μοιραστώ αυτή την ικανοποίηση, την αγαλλίαση που προκαλεί η διαπίστωση του ότι έχουμε ο ένας τον άλλον, δεν είμαστε μόνοι, μαθαίνουμε να βοηθάμε και να δεχόμαστε όμως, βοήθεια, να παραδεχόμαστε πως στη ζωή είναι καλύτερο να έχεις συνοδοιπόρους ακόμη και από αυτή την αίσθηση της νίκης, ή της παντοδυναμίας ή και της επιτυχίας, σκέτο.
Η περιπέτεια των εργαζομένων στον Alter, μοιάζει με αυτή που πολλοί άλλοι εργαζόμενοι τόσο στο χώρο των ΜΜΕ, όσο και στις βιομηχανίες ή βιοτεχνίες της χώρας ζουν τους τελευταίους μήνες. Εγώ θα σας πω την μαρτυρία μου. Πριν όλα αυτά συμβούν, στις σχέσεις μας χώραγε και ο ανταγωνισμός, οι συντεχνιασμοί των ειδικοτήτων μας, η προσωπική φιλοδοξία που εμπόδιζε ίσως τις ουσιαστικές σχέσεις. Ώσπου ο φόβος κάθε ανθρώπου στο Δυτικό κόσμο, έγινε πραγματικότητα για μας. Απληρωσιά, αβεβαιότητα, ένδεια, άνεργες μέρες και -γιατί να κρυφτούμε;- για κάποιους μας απλά, ατόφια, απίστευτη φτώχεια.
Και τότε ανακύπτουμε όλοι μας την δύναμη του σε νοιάζομαι, σε φροντίζω, σου δίνω. Σπουδαία ρήματα! Και σπουδαίες στιγμές, ενός κινήματος εργαζόμενων που δεν αφήνονται στο έλεος του τυχαίου και της μεμψιμοιρίας. Και σπουδαίες στιγμές ενδιαφέροντος από τους συνανθρώπους. Εδώ στο Queen.gr πως μαζευτήκαν τρόφιμα όχι μόνο τα απαραίτητα αλλά ακόμα και το πολυτελές για τη γιορτή των Χριστουγέννων.
Το Mega, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, το ΠΑΜΕ, τα μεγάλα σουπερ μάρκετ, οι εργαζόμενοι από χώρους που εξίσου πλήττονται από την κρίση της Παγκοσμιοποίησης, ηθοποιοί όπως ο Στάθης Ψάλτης, όπως ο υπέροχος Βασίλης Παλαιολόγος, άνθρωποι που δεν τους περίσσευαν ευρώ αλλά ανθρωπιά. Μια μέρα είδα η ίδια, ένα ζευγάρια συνταξιούχων που ήρθαν στο Alter για να προσφέρουν ότι και όπως μπορούσαν. Μια κοπέλα μαγειρεύει και πάει στους ανθρώπους που φρουρούν την δουλειά τους, κατσαρόλες. Εργαζόμενοι, φοιτητές, ένας ιερέας στο Χαλάνδρι που μίλησε στο ποίμνιο του για να βοηθηθούν οι άνθρωποι που τους ενημέρωναν και τους ψυχαγωγούσαν. Και οι συνάδελφοι, να γεμίζουν σακούλες και να μοιράζουν τρόφιμα, πάνες και βρεφικά γάλα.
Πριν ήταν το ρεπορτάζ, οι κάμερες, τα μικρόφωνα στα χέρια. Τώρα είναι η προσφορά. Το «σου δίνω». Ξέρω πως ακούγομαι μελό. Ίσως και να μη σας νοιάζει καθόλου. Να πιστεύετε πως εσάς αυτό δε θα σας αγγίξει ή πως τα δικά σας προβλήματα είναι πιο έντονα και σημαντικά, απ αυτά των ανθρώπων των ΜΜΕ που έχουν την δύναμη πάντα να τα προβάλλουν. Πιθανόν να έχετε δίκιο. Όμως θέλω να πω, πως μέσα σε όλο αυτό νοιάστηκαν οι ενώσεις των εργαζομένων και για την χαρά. Την χαρά των παιδιών μας. Μια γιορτή για τα πλάσματα για τα όποια γίνεται όλος αυτός ο αγώνας. Το ψυχρό αίθριο στρωμένο με κόκκινα χαλιά.
Όλα τα παράθυρα και η ρεσεψιόν με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Παντού ξωτικά, δέντρα που κινούνται και φυσικά ο Άγιος Βασίλης. Ταχυδακτυλουργοί. Θέατρο. Μουσική. Μαγικές ζωγραφιές στα παιδικά προσωπάκια. Και δώρα. Για κάθε παιδί προσωπικά. Σύμφωνα με την ηλικία του, τα ενδιαφέροντα του. Καλοτυλιγμένα, προσεκτικά διαλεγμένα δώρα! Και γλυκά και χυμοί και φαγητά παιδικά!
Όλοι αυτοί οι επαγγελματίες, οι άνθρωποι καριέρας μέχρι πριν από λίγο καιρό, με τις τυπικές καλημέρες, είναι τώρα, με τα παιδιά τους αγκαλιά, πιο όμορφοι! Ο χώρος είναι πιο όμορφος. Οι δρόμοι απ έξω, που αντηχούν οι φωνές τους. Και αυτά τα βλέμματα ευτυχίας, δεν μετριούνται. Λοιπόν; Όσο έχουμε ο ένας τον άλλον, η χαρά δεν θα λείψει απ τα βλέμματα των παιδιών μας. Και προσωπικά είμαι πολύ περήφανη και μέσα σε όλες τις δυστυχίες που μας βρήκαν, ευλογημένη που έχω αυτούς τους συν – αδελφούς στο Alter.
