"Μου χρωστάς, δε σου χρωστάω" κ. Xρυσοχοΐδη μου!

Στήλη άλατος! Εγώ, η ιθαγενής αυτής της χώρας που νόμιζα πως δεν θα με σοκάρει τίποτα πια, η παραδοχή σε συνέντευξη του κ. Μιχάλη Xρυσοχοΐδη, πως δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο διότι είχε άλλες υποχρεώσεις εκείνες τις μέρες, με άφησε σα τη γυναίκα του Λωτ, παστωμένη στη μέση της ερήμου!

Να αναρωτηθώ τι υποχρεώσεις είχες και να δείξω εγώ, ως λαός, τώρα, κατανόηση. Υποχρεώσεις υπάρχουν πολλές. Μια θεια στο νοσοκομείο, ο γάμος της ξαδέλφης, είχε μεγαλώσει το γκαζόν και ήθελε κούρεμα, κλάδεμα οι τριανταφυλλιές, να σταθείς στις ουρές σε εφορία, τράπεζες, ΔΕΗ, στα τυριά στο σουπερ μάρκετ, να πεταχτείς στην λαϊκή, να περάσεις τα παντζούρια γιατί έριξε βροχή με χώμα, τα γενέθλια του Λάκη της κυρά Μαρίκας, απέναντι. Αυτά όμως ισχύουν όταν είσαι νοικοκυρά και δεν σε έχει ψοφήσει η κρίση, όχι όταν είσαι υπουργός και στέλεχος μιας κυβέρνησης.

Ήταν φορτωμένος ο άνθρωπος. Να δείξουμε μια κατανόηση! Που να βρεις χρόνο για να διαβάσεις το μνημόνιο! Το καλοκαίρι, άσε! Με τις διακοπές πιάνεις ένα βραχάκι και του ρίχνεις μια μάτια αντί για το τελευταίο βιβλίο της Μαντά!

Ήταν απασχολημένος με την Προστασία του Πολίτη είπε, στο υπουργείο του και για αυτό δεν ευκαίρησε! Και μου το πετάς έτσι στα μούτρα; Δε λέω! Προστάτεψε ως πολίτη! Αλλά πολύ απλά ενώ εσύ με προστατεύεις εγώ πεθαίνω σα χώρα.

Με αυτά και μα αυτά οι προοπτικές μας είναι λίγες. Ή το γυρνάμε στην τρελή και βάζουμε όλοι χαμομηλιά στα μαλλιά και πιάνουμε το σπήλαιο των Ιωαννίνων, της Παιανίας, του Διρού και έχουμε στέγη πάνω από τα κεφάλια μας, τρώμε λιμνίσια ψάρια και το ρίχνουμε στην τρελή, ή πιάνουμε το σουξέ της εποχής «Μου χρωστάς, δε σου χρωστάω» και πάμε έξω από το σπίτι του, οι προστατευμένοι.

Οι απλήρωτοι όλης της χώρας, όσοι ζούμε από τις συντάξεις μανάδων, πατεράδων, πεθερών, που τα παιδιά μας έχουν να φάνε κρέας βδομάδες, που το σουπερ μάρκετ το βλέπουμε εξωτερικά μόνο, που είδαμε τις όποιες αμοιβές να μειώνονται απίστευτα, που δεν βάλαμε πετρέλαιο και ντυνόμαστε για να πέσουμε για ύπνο με σκουφιά και πουλοβεράκια, που μας κόψανε τηλέφωνα και ρεύμα, που κόψαμε μόνοι μας το τσιγάρο, που δεν βγαίνει ο μήνας από τις 2 μόλις, που δεν έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι, που πάμε στην λαϊκή τα απόγευμα γιατί είναι πιο φτηνά τα απομεινάρια, που στενεύουν τα παπούτσια τους τα παιδιά μας, που βάζουμε πέντε ευρώ βενζίνη και κατεβαίνουμε τις κατηφόρες με νεκρά. «Μου χρωστάς, δε σου χρωστάω» προς πάσαν κατεύθυνση!