Γκουντεν Νάχτεν, τηλεόραση μου!
Είμαι σε αγκύλωση, σε μερική παραλυσία και σε αυτόματo πιλότο καθημερινότητας. Εχθές η μέρα ήταν βαριά. Βροχή μέχρι τα απόγευμα και συννεφιά και όμως ο κόσμος να μαζεύεται στο Σύνταγμα ζητώντας όπως έγραφε ένα σύνθημα από «Τα παιδιά με τα μαύρα» πως «Δε θέλω λεφτά. Θέλω ζωή». Ο ΑΝΤ1 έπαιζε τα τούρκικα του και γενικά η τηλεόραση κυλούσε το 24ωρο της με τον αυτοερωτικό, αυτάρεσκο προγραμματισμό. Το ποτάμι μπροστά απ το Σύνταγμα φούσκωνε έτοιμο να ξεσπάσει σε κύματα και ωκεάνια και σκοτεινά. Ένας τούρκικος νταλκάς, μπακλαβοειδής και σοροπιασμένος έριχνε σε διαβητικό κώμα τους θεατές. Η ψηφοφορία. Μηδαμινό σασπένς. Τα κανάλια είχαν στρώσει τον δρόμο! Ή ναι ή θάνατος! Κοίτα βρε παιδί μου, που γιορτάζοντας Όχι, μεγαλώσαμε και ξαφνικά είναι πατριωτισμός η κατάφαση και μονόδρομος το μέλλον, το αύριο, η ζωή!
«Δε θέλω λεφτά, θέλω ζωή». Η Αθήνα καίγεται. Απ' τη μια η Βουλή, όλοι τόσο σίγουροι για τη θέση και την απόφαση τους, που τους ζήλευα. Προσωπικά και δώρο γάμου αν είναι να διαλέξω για γάμο, υποφέρω πως δε θα αρέσει στο ζευγάρι και αυτοί, οι 300 τόσο σίγουροι, τόσο άνετοι, τόσο παντογνώστες, για το δικό μου –το κάθε δικό μου- μέλλον! Ναι, θυσίες! Όχι για αυτούς! Για τον λαό! Μια μιλά με 2.000.000 ευρώ καταθέσεις, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία, ένας άλλος με 48 σπίτια, ένας τρίτος με υπερπολυτελή ακίνητα, όλοι μαζί, κροκοδείλια βουρκώνουν και σώζουν εμένα και κάθε εμένα. Στο διπλανό παράθυρο φλόγες. Στο άλλο η καταμέτρηση. Η Άννα Βαγενά να αναλαμβάνει βουλευτής πράσινη για 12 ώρες για να ψηφίσει όχι σε όλα και να αποθεώνεται μέσα στα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής συναναστροφής. Η διαδήλωση να διαλύεται. Να έχουν πέσει τα δακρυγόνο πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών και να μην έχουν πως να φύγουν, μπλοκαρισμένοι στις εξόδους τους. Η Αθήνα για άλλη μια φορά στο έλεος του μαύρου και των σπίρτων. Ο διαδηλωτής, ηττημένος γέρνει σπίτι με μάτια κόκκινα απ' τα χημικά και η κουκούλα κάνει την δουλειά της, για άλλη μια φορά.
Κάποια στιγμή, ο Νίκος Στραβελάκης απορεί γιατί άργησε η αστυνομία να διαλύσει τόσο τους κουκουλοφόρους; Μα, αφού δεν είχε τελειώσει το 8ωρο τους, να ενοχλήσει; Οι φωτιές, οι οδομαχίες, τα δακρυγόνα, σταματάνε μόλις οι βουλευτές έχοντας επιτελέσει το έργο για το όποιο εκλέχτηκαν, μαρσάρουν τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα, που ο ελληνικός λαός πληρώνει και είναι έτοιμοι να βγουν απ τα γκαράζ της Βουλής. Θαύμα! Θαύμα! Ούτε ραντεβού να είχαν με την ηρεμία και την καταστολή! Θαύμα!
Πιο πριν; Εμείς να αγωνιούμε για το μέλλον! Όχι για την δημιουργία, αλλά για την επιβίωση! Οι βουλευτές καταγράφονται στο υπερπολυτελές τους σαλόνι. Μέσα κάποιοι ψηφίζουν ή τοποθετούνται για το μέλλον, αλλά αυτούς δεν τους νοιάζει. Καθισμένοι πάνω σε αφράτους καναπέδες, κάτω από κρυστάλλινα πολύφωτα, μέσα στα ακριβά τους κοστούμια τυλιγμένοι, κοιτάνε το ματς ΑΕΚ – Ξάνθη στις 3D τηλεοράσεις. Στα τραπεζάκια του διακρίνονται τα ουίσκι, νωρίς τα απόγευμα! Προφανώς θα τους τελείωσε η σαμπάνια!
Οι Γερμανοί σήμερα μέσω της ρυπαρής Bild, ζητάνε να μην τους αποκαλούμε Ναζί! Κάποιοι θυμούνται πώς όταν η Γερμανία έχασε το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι όροι της ήττας ήταν πολύ πιο ελαστικοί απ αυτούς της χωρίς Πόλεμο ορούς που επιβλήθηκαν στην χώρα μας. Μια φίλη θυμάται πως ο Καποδίστριας είπε κάποτε, πως δεν ήθελε μισθό σε μια χώρα ρημαγμένη με λαό να πεινάει και τον είχε αρνηθεί. Κάποια άλλη φίλη, ρωτάει μες στην ησυχία. «Και τώρα; Από αύριο τι κάνουμε;»...
Μα από αύριο είμαστε σωσμένοι! Να δεις που θα το πει και η τηλεόραση και οι ειδήσεις...
