Η επιστροφή του Λάκη

... Φυσικά και ο Λαζόπουλος σημείωσε υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Φυσικά και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού κάθισε να τον δει, μιας και στην πολλών εβδομάδων απουσία του, πολλά έγιναν στις πολιτικές εξελίξεις, που θα ήταν βούτυρο στο ψωμί της σάτιράς του.

Και όμως! Στάθηκε περισσότερο σε σεξουαλικής θεματολογίας αστεία και ανέκδοτα, ενώ το δε θεατρικό του με την Ελένη Γερασιμίδου, ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο σε μια ονείρωξη. Ένα αυτονομημένο βραζιλιάνικο ποπό στα χέρια του, που έτρεμε σαν ζελέ και που όσο υπάρχουν βραζιλιάνικοι ποποί, θα υπάρχει ελπίδα στον κόσμο. Το εύρημά του με τον ίδιο muppet, περισσότερο με έκανε να αισθανθώ αμηχανία παρά να το βρω ευχάριστο. Η ευαισθησία των τελευταίων λεπτών έδειξε πως βρίσκει την φόρμα του, ενώ ο ίδιος παραδέχτηκε στο σκετς με την Χρύσα Ρώπα, πως κάθε φορά είναι πρεμιέρα μεταξύ τους. Ο Μποστατζόγλου ως ναζί – γερμανός εφοριακός, ήταν πολύ σύντομος, ενώ και σε αυτό το κομμάτι ανακλήθηκε το παλιό αστείο με την ιαχή «Πετσάλνικος».

Ισχύει για μένα πάντα, το μακάρι να είχαμε περισσότερους από έναν Λαζόπουλο στην τηλεόραση, όσο και αν οι συνήθεις γκρινιάρηδες του προσάπτουν λαϊκισμό, εμμονές ή αναζητούν πάντα αυτά τα περιβόητα όρια στην σάτιρα, που φυσικά και δεν υπάρχουν, παρά μόνο ως αυτο-όρια και ας το κόψουμε αυτό το αστείο! Ελπίζω δε να βρει τα ίσια του, μέχρι την επόμενη Τρίτη και να μας σταθεί σε εποχές τόσο δύσκολες πολιτικά και οικονομικά που δεν έχουμε μονό ανάγκη το γέλιο, αλλά και την παρηγοριά του και την ικανότητά του να λέει την αλήθεια και όσο όλοι οι άλλοι στην τηλεόραση αποσιωπούν (εκτός απ'τους Ράδιο Αρβύλα, πάντα)!