Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Κανάκης – Σερβετάς δε θα μείνει...
Στο πρώτο του μυθιστόρημα, «Το Αστείο» ο Μίλαν Κούντερα, ορίζει τον κόσμο απολυταρχικών καθεστώτων που αδυνατούν να κατανοήσουν το χιούμορ. Το κωμικό στοιχείο εμπεριέχεται σε κάθε είδος εξουσίας, οι κώδικές του σε μορφώματα ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Η διακωμώδηση, ως πράξη ατομικής απελευθέρωσης πρώτα απ όλα, είναι αδύνατο να μείνει ατιμώρητη ή χωρίς συνέπειες. Ο 20χρονος Λούντβιχ Γιαχν, στέλνει στη φίλη του μια κάρτα όπου γράφει χαζά ένα αστειάκι. «Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού. Το υγιές πνεύμα βρωμάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι». Το αστειάκι γίνεται αυτοχειρία. Η φίλη του δεν καταλαβαίνει από αστεία. Τον διαγράφουν από το κόμμα πράγμα που σημαίνει επαγγελματικά και κοινωνικά θάνατο. Στον στρατό τον στέλνουν σε τάγμα ανεπιθύμητων και υπηρετεί τη θητεία του δουλεύοντας στα ορυχεία, όπου και μένει τρία επιπλέον χρόνια, εθελοντικά και καλά, αλλά παρά τη θέλησή του. Το μέλλον του, η ιστορία της ζωής του, είχε σχεδιαστεί πάνω σε ένα αστείο, σε ένα λάθος, τις συνέπειες του οποίου θα πρέπει να εξαλείψει πάση θυσία.
Ο Αντώνης Κανάκης και οι τηλεοπτικοί του συνεργάτες ως άλλοι Λούντβιχ Γιαχν αποτόλμησαν αστειάκια πολλά, εις βάρος του ΚΚΕ που δεν στηρίζει το κίνημα της πατάτας. Είπαν κάποια ευφυολογήματα, έπαιξαν και κάποια σχετικά βιντεάκια και πάει. Όπως κάνουν για πολιτικούς και κομματικά μορφώματα που συναινούν και συμμετέχουν στην αστική δημοκρατία ή σαν κάτι που της μοιάζει και αυτό έχουμε σήμερα. Για την πατάτα μιλάγαν, στο κάτω κάτω, δεν καίγαν σελίδα σελίδα «Το Κεφάλαιο» και μπόνους την «Καταγωγή της οικογένειας» του Έγκελς. Ο αρθρογράφος όμως, του Ριζοσπάστη, επίσημου οργάνου του ΚΚΕ, ή δεν εκτιμά τα αστειάκια ή δεν έχει διαβάσει Κούντερα.
"Η μπόχα της αρβύλας", είναι ο τίτλος του κειμένου που κάνει λόγο για αντικομμουνισμό σε βαθμό υστερίας των "Ράδιο Αρβύλα", απορεί γιατί δεν πρόβαλλαν τις θέσεις του ΚΚΕ για το "κίνημα της φτηνής πατάτας", που θεώρει πως τέτοιες κινήσεις έχουν περιορισμένο χαρακτήρα και δεν μπορούν να λύσουν συνολικά το διατροφικό πρόβλημα, λες και η εκπομπή κάνει ειδησιογραφία, ενώ τέλος λοιδορεί τους παρουσιαστές πως έβγαλαν τη μπόχα της σαπίλας του συστήματος. ΟΚ. Δε γέλασαν με τ'αστείο! Μπορεί να μη γελάσαμε και εμείς ως κοινό! Μπορεί η θέση η κοινωνική των Ράδιο Αρβύλα να'ταν λάθος, αλλά αυτό δεν τους έκανε κομμουνιστοφάγους, δεν καταρράκωσαν την ιστορία ένας κόμματος αγώνων, ούτε αγνόησαν το δίκιο και τις θυσίες των λαών.
Θέλω να πω, απλά, πως η σφοδρότητα της κριτικής, η σοβαρότητα της ανάλυσης του κάθε «και» ενός αστείου βίντεο, η εκσφενδόνιση κατηγοριών για διώκτες και μπόχες και όλα αυτά, με τρομάζουν. Με τρομάζουν για την δική μου ελπίδα. Για το δικό μου αγώνα και όνειρα. Δεν μπορώ να ελπίζω καν πως θα αντικαταστήσω αυτόν τον άδικο, σκληρό, κακό, ανάλγητο κόσμο, με έναν άλλον, αφού η προοπτική του είναι η απαγόρευση αστείων, ξεκαρδιστικών γέλιων, μειδιαμάτων, απλών χαμόγελων ή χαμόγελων πόζας, εις το όνομα του δικαίου, με μια θεοκρατική αντίληψη που η αντικατάσταση του γράμματος της Βίβλου θα γίνει με το Κεφάλαιο και το Που οδεύομεν, σύντροφοι;
Όσο για σένα Κανάκη, πάλι καλά να λες που δε θα σε φάγανε τα ορυχεία με τρία χρόνια εθελοντικής εργασίας, παρά την θέληση σου πάντα, τα κουλάγκ και η Σιβηρία!
