Συγκρίσιμα μεγέθη...

Ένας νεαρός, χαρά Θεού. Αθλητής. Φοιτητής πληροφορικής. Με λεβεντιά, προσήλωση, υπομονή, κόπο και ψυχή, ο Δημήτρης Χονδροκούκης, κάνει την Ελληνική σημαία να κυματίσει πρώτη σε μια μεγάλη αθλητική συγκέντρωση και τον εθνικό μας ύμνο να ακουστεί στην ριζωμένη στο DNA μας, Κωσταντινούπολη. Ξεπερνάει τα όρια, δίνει το καλύτερο, νικάει. Τυλίγεται με τη σημαία και τρέχει σε ένα γήπεδο φωνάζοντας «Ελλάς». Ένα αγόρι μόνο του, αντάξιο του γαλανόλευκου πανιού με φορτίο μέγιστο πάνω στους ώμους που μπορεί και το σηκώνει! Πάνω απ'την βαρύτητα αυτός. Ένας νέος. Για μια πατρίδα. Μια πατρίδα πληγωμένη, εσωστρεφή, οργισμένη, αδικημένη, φτωχική, διαψευσμένη, απαξιωμένη, προδομένη, απελπισμένη. Ένα χαμόγελο για όλους μας. Ένα φτερούγισμα. Ένας νέος άνθρωπος που μένει εδώ, επιμένει σ' αυτόν τόπο και νικάει. Και άντε πάμε, «χαίρε ω, χαίρε Ελευθεριά»! Ύμνος εις την Ελευθερία. Ελευθερία. Από κει δεν βγαίνει και το Ρία;


Ρετάλια ενός παλιού εαυτού μας, μιας ονείρωξης φευγαλέας, μιας άρνησης να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και το καθετί που δείχνει τερατόμορφο το είδωλο μας, όσων συμμετέχουμε στα ΜΜΕ τις τελευταίες δεκαετίες και δεν βγάζω την ουρά μου απέξω, κάποιοι, ουρλιάζουμε μεγαλόσχημες κουβέντες υποστήριξης στην Ελευθερία – Ρία Αντωνίου! Μια όμορφη κοπέλα αισθητικής μαζικής, διαστροφικά τελειομανούς και όμοιας, ξεπατικωσούρας της κούκλας – τέρατος που πήρε στο λαιμό της κοριτσάκια σε όλο τον κόσμο. Τόσο τέλεια ομορφιά που γίνεται τρομακτική απ'την έλλειψη ελαττώματος, εξανθρωπισμένη και σχεδόν εξωγήινη. Το όμορφο κορίτσι μεταναστεύει εκεί που υπάρχει μόδα για να συνεχίσει να είναι μοντέλο. Διότι τι μοντέλο είσαι χωρίς μόδα; Θα θελες ίσως, αλλά δεν είσαι. Στην Ιταλία βρίσκεται σε ένα μεγάλο σόου, το δικό τους Dancing with the Stars. Ρατσισμός και απέναντι στην ομορφιά υπάρχει. Τόσο όμορφη άρα χαζή. Οι Ιταλοί κριτές την χρησιμοποιούν καταφέρνοντας το αντίθετο. Να την κάνουν συμπαθή. Και παίρνει στον τελικό, στον ημιτελικό, δεν ξέρω θα σας γελάσω του μεγάλου σόου. Μπράβο της. Εδώ οι ιαχές θρόμβου είναι πιο βροντόφωνες απ' αυτές του επιτεύγματος του Χονδροκούκη.

Γιατί; Διότι όσοι κατέχουν –ακόμα- δημόσιο λόγο, αρνούνται να δουν τους τίτλους τέλους. Αδυνατούν πιθανόν να κατανοήσουν πως η αίσθηση του μέτρου, δεν επιδιώκεται πλέον, αλλά επιβάλλεται. «Παν μέτρον άριστον» λεγαν οι αρχαίοι. Ακριβώς γιατί δεν το' χαν. Γιατί ήταν πάντα ζητούμενο ενός λαού παράφορου και ακραίου, που εύκολα έδινε κώνειο στον Σωκράτη ή εξοστράκιζε τον Αριστείδη τον δίκαιο ενώ αφήνονταν να του χαϊδεύουν τα αφτιά λαοπλάνοι θεομπαίχτες. Αφήστε κύριοι και κυρίες λοιπόν την κοπελίτσα Ρία, να κάνει την καριέρα της και τα χιλιόμετρά της στις πασαρέλες, υποδεχτείτε τον Δημήτρη όπως του αξίζει, ηρωικά, γκρεμίζοντας τα ιδεατά τείχη όποιας πόλης και συγκεντρωθείτε στην ουσία των πραγμάτων γύρω μας. Και ο ήχος που ακούγεται δεν είναι τα τακούνια της Ρίας ενώ χορεύει μάμπο, αλλά ο παλιός κόσμος που τρίζει στα θεμέλια του...