Θα καθίσω ήσυχα σε μια γωνίτσα...

Τόσες λέξεις! Χείμαρρος! Κείμενα να φεύγουν! Απόψεις! Λέξεις στο twitter και στο facebook! Λέξεις στη δουλειά! Λέξεις σε μια τηλεόραση που πολιτικολογεί μονό και στήνει το «κούκο μονό αβολοντέ» με σημαδεμένα τραπουλόχαρτα! Λέξεις, ιδέες, απόψεις, κρίσεις, επικρίσεις, αντεγκλήσεις, θυμοί, αθετήσεις υποσχέσεων, νέες υποσχέσεις, δεσμεύσεις, λέξεις...

Δε μπορώ, κουκλίτσες μου, ούτε να γράψω τις λέξεις Ευαγγελατος, Χρυσή Αυγή, Σκουρλετης, Κουβέλης! Αυτονομείται το χέρι μου και προτάσσει χαρτί γιατρού με τενοντίτιδα και συνδικαλίζεται! Θέλω να κλείσω οθόνες –τηλεόρασης και κομπιούτερ- και να πάω για Σαββατοκύριακο τώρα, χωρίς λέξη για πολιτική! Θέλω να δω μια ταινία απ αυτές που ένας θα αγαπήσει μια και στο τέλος είναι μαζί σε μια ροζ κουφέτο ζωή. Θέλω happy end και φτηνές εικόνες. Θέλω χαζοχαρούμενα τραγουδάκια, χωρίς στίχο να με σακατεύει και να με βάζει και πάλι να σκεφτώ! Θέλω να δω την Ναταλία Γερμανού να τραγουδάει αγκαλιά με τον Γεωργαντα «το πρώτο σου φιλί» και όχι να τη βλέπω και αυτή –σαν εμάς- με τα φρύδια σμιχτά και την ανησυχία. Θέλω να μη βρέχει το διήμερο! Θέλω να απαγορευτούν οι λέξεις «χρεοκοπία», «κρίση», «αυτοκτονία», «ξένοι βρωμιάρηδες», αλλά να απαγορευτούν και οι απαγορεύσεις. Θέλω να είμαστε όπως παλιά...


Και επειδή το τι θέλω εγώ ποσώς ενδιαφέρει εσάς και αυτό το πάντα απασχολημένο συμπάν, λέω να καθίσω ήσυχα σε μια γωνίτσα και να κοιτώ μονό και να περιμένω όλα να περάσουν... Να... κάθομαι...