Μην ακούς κανέναν και γίνε αυτή που θες να είσαι
Ανανεώθηκε:
Να είσαι εσύ... Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις!
Σηκώθηκε νευριασμένη κι έκανε μικρά, αλλά αποφασιστικά βήματα προς την κουζίνα. Το κοντό, πλαστικό καρεκλάκι, που πήγαινε ασορτί με το τραπέζι του τσαγιού, έφυγε προς τα πίσω. Χτύπησε πάνω στον τοίχο κι ακούστηκε ένας γδούπος. Η μαμά της μαγείρευε το αγαπημένο της φαγητό: πατάτες τηγανητές. Ο απορροφητήρας είχε χαλάσει κι όλο το σπίτι είχε τη μυρωδιά της πατάτας που είχε βουτηχτεί στο βούτυρο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πήγαινε μπροστά στην κουζίνα να πάρει την τζούρα της και θα περίμενε ανυπόμονα να σερβιριστεί η μερίδα. Τώρα όχι. Δεν πλησίασε καν. Δεν την ενδιέφερε. Είχε εκνευριστεί με αυτό που είχε ακούσει κι έπρεπε να κάνει κάτι.
Η μαμά της καθόταν στη γωνιακή και δυσανάλογα μεγάλη για τον χώρο πολυθρόνα που σε ανάγκαζε να κάνεις τον κύκλο του τραπεζιού από την άλλη πλευρά για να περάσεις και να πας στο σαλόνι. Πήρε το σκαμπό για τα ψηλά ντουλάπια και κάθισε μπροστά της.
«Δε θέλω να φοράω φουστάνια και δεν είμαι αγοράκι», της είπε και σταύρωσε καμαρωτά τα χέρια της. Η μαμά της κούνησε με απορία το κεφάλι της, μην μπορώντας να συγκρατήσει ένα μικρό ξέσπασμα γέλιου, και της απάντησε «Τότε, να μην τα φοράς. Δεν αλλάζει το ότι είσαι κοριτσάκι»
«Ο κύριος στην τηλεόραση είπε στην κόρη του ότι τα παντελόνια είναι για τα αγοράκια. Λέει βλακείες»
«Μην του δίνεις σημασία. Ο κύριος στην τηλεόραση ας λέει ό,τι θέλει»
«Nα μη λέει»
«Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον να μη μιλάει»
«Άρα, ούτε σ’ εμένα μπορείς να πεις να μη μιλάω. Κι εγώ λέω να μη μιλάει αν λέει τέτοια. Δεν είναι ωραίο», είπε με περισσή για τα 5 της χρόνια αποφασιστικότητα κι επέστρεψε μπροστά στην τηλεόραση μήπως υπήρχε και συνέχεια, αφού πρώτα πήρε το αναποδογυρισμένο καρεκλάκι και το τοποθέτησε σωστά δίπλα στο τραπέζι.
Θα μου πεις, τι μας ενδιαφέρει ένα μικρό κορίτσι που εκνευρίστηκε με κάτι που άκουσε στην τηλεόραση. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ένα παιδί θα παραπονεθεί. Κι όμως, μέσα από μία ιστορία, όπως αυτή, είναι που μπορείς να καταλάβεις ότι το σωστό είναι τις περισσότερες φορές πολύ πιο απλό απ’ αυτό που μπορείς να φανταστείς. Κάτι που μέχρι και τα μάτια ενός παιδιού το βλέπουν αυτονόητο. Γιατί; Γιατί ακόμη δεν έχει προλάβει να επηρεαστεί από τα διαρκώς μεταβαλλόμενα «πρέπει» της κοινωνίας, που κάθε φορά ορίζουν το πώς υποδεικνύεται να αλλάζει η συμπεριφορά σου ανάλογα με το τι τη βολεύει.
Όταν φοράς κοντά ρούχα, προκαλείς. Όταν εκφράζεις τα συναισθήματά σου, γκρινιάζεις. Όταν ζητάς αυτά που θες, είσαι δύσκολη. Όταν υπερασπίζεσαι την άποψή σου, είσαι ξεροκέφαλη. Όταν βάζεις ανθρώπους στη θέση τους, είσαι επιθετική. Όταν δε χαμογελάς, είσαι ξινή. Όταν χαμογελάς, είσαι χαζοχαρούμενη. Όταν νευριάζεις, έχεις περίοδο. Αλήθεια; Την έκφραση «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» την έχεις ακούσει; Γιατί εκεί συνοψίζεται το θέμα. Όλα αυτά είναι δικαιολογίες. Δικαιολογίες ανθρώπων που δεν μπορούν να διαχειριστούν ότι έχεις φωνή, ότι μιλάς, ότι διεκδικείς κι ότι πολλές φορές η δική σου φωνή θα ακουστεί πιο δυνατά από τη δική τους.
Γι’ αυτό, άστους. Μην τους δίνεις καμία σημασία. Δεν το αξίζουν. Δεν το αξίζεις. Εστίασε στην υπέροχη γυναίκα που θες να είσαι. «Χτίσε» την. Πλάσε την όπως θες. Δώσε της τα χαρακτηριστικά που ονειρεύεσαι να έχει. Στο χέρι σου είναι ο πηλός. Χρησιμοποίησέ τον. Φτιάξε φανταστικά πράγματα. Πράγματα που όλοι θα θαυμάζουν, αλλά πρώτα απ’ όλους εσύ.
Κάνε τη λίστα με όλα αυτά που θες να είσαι, στο χαρτί ή στο μυαλό σου, και ξεκίνα να τα διαβάζεις…
Να στέκεσαι στα πόδια σου. Στα δικά σου πόδια. Άλλα δεν ξέρεις αν θα το αντέξουν και δεν μπορείς να ζεις σε τεντωμένο σχοινί.
Να μην αφήνεις κανέναν να σε ρίχνει, κι αν το κάνει να είσαι εσύ η πρώτη που θα δώσεις το χέρι στον εαυτό σου για να σηκωθεί.
Να παλεύεις για τους ανθρώπους γύρω σου. Για όσους το αξίζουν. Για όσους ξέρουν τι αξίζεις. Όχι για αυτούς που σε βλέπουν σαν μία ακόμα επιλογή.
Να μην προσπαθείς να πείσεις κανέναν να μείνει στη ζωή σου. Αυτοί που θέλουν θα αποδείξουν ότι πρέπει να βρίσκονται εκεί.
Να μη φοβάσαι να βάζεις τα όριά σου. Όσοι δεν μπορούν να το δεχτούν, ας βρουν άλλες ζωές να ανακατώσουν.
Να ξέρεις πότε να φεύγεις. Από τοξικές σχέσεις, από καταστάσεις αδιέξοδες, από ανθρώπους που σε κρατάνε πίσω.
Να μην κάνεις εκπτώσεις σε φιλίες κι έρωτες. Η ζωή είναι μικρή για να έχεις πράγματα μισά.
Να έχεις αξίες και ιδανικά. Να μην αφήνεις τίποτα και κανέναν να τα βάζει σε κίνδυνο.
Να βοηθάς αυτούς που έχουν ανάγκη. Χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα κι ανταποδώσεις. Να βγαίνει απ’ την ψυχή σου.
Να δέχεσαι βοήθεια και να μη φοβάσαι να τη ζητάς όταν τη χρειάζεσαι. Από τους σωστούς ανθρώπους. Αυτούς που θα στη δώσουν με την καρδιά τους κι όχι για να έχουν καβάτζα τη χάρη που θα σου ζητήσουν.
Να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο. Να εκτιμάς αυτά που έχεις. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Να κάνεις όνειρα, αλλά να τα βλέπεις σαν στόχους. Πίστεψε ότι μπορείς να τα πετύχεις. Πίστεψε στη δύναμή σου.
Να μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Να τα ’χεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Να πέφτεις να κοιμηθείς στο τέλος της μέρας και να είσαι περήφανη για αυτόν.
Να μην προσπαθείς να ικανοποιήσεις όλον τον κόσμο. Δε θα γίνει ποτέ και στο τέλος θα θυσιάσεις εσένα.
Να ζητάς συγγνώμη όταν σφάλλεις. Να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Να τα βλέπεις σαν μαθήματα για να εξελιχθείς.
Να είσαι η κολλητή που θες να σε στηρίξει. Η αδερφή που θα είναι πάντα εκεί για να σε προσέξει. Η σύντροφος που θα κάνει τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη. Η μάνα που θα σε πάρει εκείνη τη σφιχτή αγκαλιά κι όλα τα κακά του κόσμου θα κλειστούν απέξω.
