Τότε VS Τώρα: Όταν ο ρομαντισμός είχε μεγαλύτερη αξία από 100 DMs

Καθόλου δεν αποκλείεται να μην περνάει ούτε ώρα και δε μιλάμε μόνο για τους φίλους και τη σχέση σου, αλλά για καθένα που με κάποιον τρόπο έχει βρει τον δρόμο του σε έναν από τους λογαριασμούς σου. Είναι λες και σιγά-σιγά ζούμε και «χτίζουμε» όλη τη μέρα μας για να απαντάμε στα αιτήματα που φτάνουν σε εμάς με την οποιαδήποτε μορφή. Ώσπου, αντί τα social media να γίνονται μέρος της ζωής μας, καταλήγουμε να υπάρχουμε για να πληρούμε τη δική τους.

Κατά πάσα πιθανότητα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τα επίπεδα της επιρροής που θα έχουν τα κοινωνικά δίκτυα σήμερα. Αυτό που σε κάποιους φαντάζει πιο εύκολο να κοιμούνται χωρίς τη σχέση τους, παρά χωρίς το κινητό τους. Εξαρτημένοι από την πλαστή κοινωνικότητα που τους δίνει ο αριθμός στη λίστα των followers. Τελικά, ποια είναι η αξία του ουσιαστικά στην ψυχολογία μας; Πράγματι κοστολογείται υψηλότερα από τον ρομαντισμό ή απλώς έμεινε ξεχασμένος σε κουτί στην αποθήκη;

Η ώρα του ψηφιακού casting

Η εύρεση νέων ατόμων για γνωριμίες είναι κάτι πανεύκολο πια. Το είδος των ατόμων και το κατά πόσο αυτά ανταποκρίνονται στα δικά σου standards αποτελούν εντελώς διαφορετικά θέματα. Ότι μπορείς να βρεις, όμως, αν θες, μπορείς. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλιστα, δεν έχει καν σημασία αν «το έχεις» στην επικοινωνία ή όχι. Η γκάμα είναι τόσο μεγάλη που για τον κάθε έναν υπάρχει αυτό που ψάχνει. Άσε που δε χρειάζεται να έχεις ταχύτητα στις απαντήσεις. Παίρνεις τον χρόνο σου, μελετάς και λίγο το προφίλ του «θηράματος» και κάτι θα βρεις να πεις. Όλοι τα ξέρουν αυτά.

Είναι κακό το να έχεις πολλές επιλογές; Όχι. Φυσικά και όχι. Όταν, όμως, είσαι single και ξεκάθαρος/-η με την όποια διάθεση. Η παράλληλη συνομιλία με πληθώρα ατόμων είναι κάτι σαν ψηφιακό casting για να δώσεις στο τέλος το βραβείο -ραντεβού- στον νικητή. Τις περισσότερες φορές, χωρίς ο συμμετέχων να γνωρίζει ότι αποτελεί μέρος ενός μεγάλου συνόλου.

Από την άλλη, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το να μιλάς με άλλους χρήστες στα social media, το να φλερτάρεις, το να ανταλλάσσετε φωτογραφίες, το να πηγαίνει τελοσπάντων το θέμα στο πιο ερωτικό δε μετράει ως απιστία. Δεν είναι ότι υπάρχει φυσική επαφή, είναι κάτι καθαρά εικονικό, δεν έχουν σκοπό να βγουν με αυτόν τον άνθρωπο, οπότε γιατί να είναι κακό. Κοινώς, η ψηφιακή απόσταση προβάλλεται ως κάτι το μη ρεαλιστικό, η διαδικτυακή απιστία ως μη απιστία, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι, αν βρίσκονταν εκείνοι στην αντίθετη πλευρά, θα ήταν ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι με την κατάσταση. Πόσο κενά, όμως, είναι εκείνα τα DMs μπροστά σε μία και μόνο κίνηση από κάποιον που πραγματικά σε αγαπάει.

Ο ρομαντισμόςχάθηκε κάπου στη μετάφραση

Μήπως αυτή η δυνατότητα άμεσης αντικατάστασης είναι που έχει διαλύσει τον ρομαντισμό; Μήπως υποσυνείδητα όλη αυτή η διάθεση έχει κάνει τον κόσμο να χαλαρώσει και να μην προσπαθεί όσο θα έπρεπε; Καθημερινά και χωρίς το «δεδομένο» να αποτελέσει παράγοντα.

Παλιά, τα πράγματα ήταν λίγο απλά. Δεν ξέρω αν αυτή η έλλειψη των ατελείωτων διαθέσιμων επιλογών βοηθούσε στο να εστιάσεις σε έναν και μόνο άνθρωπο. Ίσως να τον έκανε πιο μη αντικαταστάσιμο. Πιο μοναδικό. Να μπαίνει το ζευγάρι στη διαδικασία να κερδίζει ο ένας τον άλλον με χειρονομίες κι όχι μόνο ατάκες και επαίνους σε φωτογραφίες. Ωραία κι αυτά, αλλά τα κάνει και ο τελευταίος άγνωστος στην άλλη άκρη της γης που ψάχνει να τονώσει την ανάγκη του για επιβεβαίωση. Εννοείται ότι περιμένεις το like με το που ανέβει η φωτογραφία ή το reaction στο story. Αυτά αποτελούν πλέον τους σύγχρονους τρόπους, με τους οποίους θα δείξεις ενδιαφέρον. Και θα αναρωτηθείς αν τα πράγματα δε συμβούν έτσι.

Πόσες φορές, όμως, θα οργανωθεί ένα ρομαντικό δείπνο; Όχι απαραίτητα με κεριά και λουλούδια, αλλά μία βραδιά που να έχει προγραμματιστεί από έναν από τους δύο για να περάσει το ζευγάρι καλά. Μια μέρα που να σου πει ότι σου έχει ετοιμάσει μία έκπληξη, να σου δέσει τα μάτια και να δει το βλέμμα σου την ώρα που θα ανακαλύπτεις το πόσο σε σκέφτηκε. Να μαγειρέψεις το αγαπημένο του φαγητό. Να φτιάξει το γλυκό που τρελαίνεσαι να τρως. Να τυπώσει μία μπλούζα με την αγαπημένη σου ταινία. Πράγματα απλά, που έχουν να κάνουν με το πόσο πραγματικά τον ξέρεις και σε ξέρει, ακόμα και στις πιο ανεπαίσθητες συνήθειες. Όσα γίνονταν περισσότερο, δηλαδή, παλιά, που τα emojis και τα DMs δεν ήταν επιλογή.

Και, τελικά,είναι τόσο «κακά» τα social media;

Ναι και όχι. Πώς να πεις «κακό» κάτι που σου δίνει τη δυνατότητα να μιλάς ανά πάσα στιγμή με την οικογένεια και τους δικούς σου ανθρώπους; Ψυχολογικά νιώθεις πιο κοντά τους και μπορείς να κρατήσεις ζωντανή την όποια σχέση ακόμα και με χιλιόμετρα ανάμεσά σας. Μηνύματα, κλήσεις, βίντεοκλήσεις, οι επιλογές που έχεις σου λύνουν κάθε πρόβλημα επικοινωνίας. Μέχρι να φτάσει στα επίπεδα εθισμού και προσκόλλησης σε μία οθόνη.

Σκέψου το. Όταν όλη σου η ζωή βρίσκεται σε ένα κινητό, δεν έχεις ουσιαστική ώθηση να δημιουργήσεις κάτι εκτός αυτού. Μεγάλη ικανοποίηση η διαδικτυακή επικοινωνία, αλλά σαν το από κοντά δεν έχει. Ακόμα κι αυτό πλέον πλήττεται από τις συνομιλίες και τον ενοχλητικό τους ήχο που «χτυπά» κάθε τρεις και λίγο και δε σε αφήνει να εστιάσεις στον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου. Να κάνετε μία ωραία πατροπαράδοτη βόλτα στην παραλία, όπως τις παλιές εποχές, να ξαπλώσετε αγκαλιά και να αγναντεύετε τη θέα του νερού να σκάει μπροστά στα πόδια σας. Να έχετε να ασχοληθείτε μόνο ο ένας με τον άλλον, τουλάχιστον για τον χρόνο που έχετε πει ότι είναι «δικός σας».

Δεν είναι ανάγκη να έχεις ή το ένα ή το άλλο. Ή μία ζωή με social media ή χωρίς. Η παρουσία του πρώτου δε χρειάζεται να αναιρεί αυτή του δεύτερου. Γιατί να μη συνδυάσεις τα καλά του ενός με αυτά του άλλου; Να βγαίνεις με τον άλλον και να είσαι εκεί, παρούσα, και να συμπληρώνεις τα κενά με το κινητό. Όχι το αντίθετο. Να κάνεις χώρο για τον ρομαντισμό, ναι, εκείνον τον παλιό που, όχι, δε βρίσκεται μόνο σε σκηνές από ταινίες του Hollywood. Γιατί κι αυτές κάποια έμπνευση από την πραγματικότητα θα είχαν, έτσι δεν είναι;

via GIPHY