Μην πας για να δεις Τον Joker, γιατί δε θα τον δεις. This is not a Batman movie

Μετά από πολύμηνη αναμονή για την έλευση μίας από τις ταινίες που συζητήθηκαν όσο καμία το 2019, στις 3 Οκτωβρίου, έφτασε η ώρα να κάνουμε την επιδρομή μας στο σινεμά και να πάρουμε θέση για την ερμηνεία που όλοι στέλνουν κατευθείαν στη βραδιά των Oscars. Και, κάπως έτσι, αυτό έγινε εις διπλούν, αφού όχι απλά πήγαμε την πρώτη μέρα προβολής, αλλά ξαναπήγαμε και τη δεύτερη μέρα σερί για να αφομοιώσουμε τα όσα είδαμε και να θέσουμε σε μία σειρά τα όσα μας συγκλόνισαν και τα όσα μας προβλημάτισαν.

Το ρεσιτάλ του Joaquin Phoenix

Αρχικά, ας ξεκινήσουμε από τo βασικό, δεδομένο και σχεδόν μη διαπραγματεύσιμο fact: Ο Joaquin Phoenix χάρισε στο κοινό μία ερμηνεία καριέρας. Από αυτές που αφήνουν ιστορία και που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες ταινίες κι αν κάνουν τις απόπειρές τους να κρατήσουν μία θέση στο hall of fame πάντα θα θυμούνται τη μαγευτική δουλειά του ηθοποιού σαν μέτρο σύγκρισης.

Από τον Phoenix ζητήθηκε να ενσαρκώσει τον Joker, αλλά τελικά αποφάσισε να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό: Να μπει στα άδυτα της προσωπικότητας του χαρακτήρα και να γίνει τόσο ανατριχιαστικός που να μετατρέπει την παραμονή στην καρέκλα του κινηματογράφου ένα δύσκολο κι απαιτητικό task. Και δε χρειάζεται να περάσει πολύ ώρα για να το καταλάβεις. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά έχουν ήδη κάνει την επίσκεψή τους τα πρώτα σοκ, που, πρώτα απ’ όλα, συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό που σε κάνει να ανησυχείς για την ψυχική κατάσταση του ηθοποιού μετά το πέρας των γυρισμάτων.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που το βλέμμα μας διασταυρώθηκε με αυτό των διπλανών θεατών, προσπαθώντας με μία μόνιμη παγωμάρα να βρει συμπαράσταση σε αυτήν την άβολη -με την καλή έννοια- διάθεση που σε έβαζε χωρίς καμία δυσκολία ο πρωταγωνιστής με τις εκρήξεις του.

Το Oscar του ανήκει δικαιωματικά και μάλλον μπορεί να αρχίσει ήδη να ετοιμάζει τον λόγο του.

Μην πας για να δεις Τον Joker, γιατί δε θα τον δεις. This is not a Batman movie.

O Joker του Tod Phillips δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτόν του Christopher Nolan στον Σκοτεινό Ιππότη ούτε και με αυτόν του Tim Burton στον Batman του 1989. Για την ακρίβεια, δε φέρνει σε τίποτα σε καμία ερμηνεία ηθοποιού που έχει περάσει από τη μεγάλη οθόνη μέχρι σήμερα σαν Joker.

Η προσέγγιση της ταινίας είναι τέτοια που αυτό που ουσιαστικά βλέπεις είναι την πορεία ενός βαθιά διαταραγμένου ανθρώπου, του οποίου το βάρος του παρελθόντος και τα συνεχή χτυπήματα της ζωής τον κάνουν να αποτρελαθεί και να γίνει ένας αναρχικός δολοφόνος με σύνδρομο του Μεσσία που νομίζει ότι θα σώσει την Gotham. Δεν είναι Ο Joker που ξέρουμε, αλλά κάποιος που μοιράζεται το ίδιο όνομα μαζί του.

Λίγα είναι τα στοιχεία που έχει κρατήσει από Τον Joker, όπως τον ξέρουμε από τις προηγούμενες ταινίες και τα κόμικς, και τα οποία είναι κυρίως κάποια εμπορικά τρικ, ώστε να υπάρχει κάποιος συσχετισμός με μεγάλο χαρτί, τον Batman. Κι όλα αυτά είναι περιττά καθώς είναι η πρώτη φορά που ο Batman κι η οικογένεια Wayne δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και, πολύ ειλικρινά, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη ταινία, που χαράζει έναν δικό της δρόμο κι είναι έως και σα να εισάγει έναν εντελώς νέο χαρακτήρα. Το να τον συγκρίνουμε, λοιπόν, με προκατόχους του είναι μάλλον άτοπο και άδικο, τόσο για τον Phoenix όσο για αυτούς που ήρθαν πριν από αυτόν. Είναι σα να συγκρίνεις δύο διαφορετικούς ανθρώπους απλά επειδή έχουν το ίδιο όνομα και τίποτα παραπάνω.

Μέχρι κι ο τίτλος της ταινίας αποτελεί άλλη μία απόδειξη αυτού. Είναι Joker και όχι The Joker, όπως χαρακτήριζε ο Nolan τον χαρακτήρα του Ledger κάθε φορά που απευθυνόταν σε αυτόν.

Ας αναγνωρίσουμε, επίσης, τον ελέφαντα στο δωμάτιο, που λένε κι οι Αμερικανοί συν-σινεφίλ… Περισσότερο κακοί είναι οι άλλοτε ευεργέτες Waynes, παρά ένας αντικειμενικά ψυχοπαθής δολοφόνος. Σε αυτήν την ταινία, o Joker είναι φτιαγμένος με τέτοιον τρόπο που, από την αρχή μέχρι το τέλος, το κοινό τάσσεται κατευθείαν μαζί του κι η ταυτότητα του Joker καταλήγει να γίνεται μία διεστραμμένη απονομή δικαιοσύνης για τον χαρακτήρα.

Ο Todd Phillips προσπάθησε, η WB βγήκε στην επιφάνεια…

Ο Todd Phillips έκανε μία πολύ τίμια προσπάθεια να ξεφύγει από τη λογική των ταινιών που είχε μέχρι σήμερα η Warner Bros κι η DC και σε πολλές περιπτώσεις το κατάφερνε. Όμως σε άλλες, το αντίπαλο δέος της Marvel, καλώς ή κακώς, έκανε την εμφάνισή του, όπως όταν υπήρχε μία φειδώ στο πόσο dark μπορούσαν να γίνουν ορισμένες σκηνές, ακόμα και σε κάτι τόσο απλό, όπως ο φωτισμός. Και το πιο σημαντικό... Αν η παραγωγή δεν είχε κάνει καμία αναφορά στον Batman και στο storyline του κι είχε απλά εστιάσει στην παρουσίαση στο κοινό ενός εντελώς νέου anti-hero και στο μεγαλείο με το οποίο θα το έφερνε προς τα έξω ο Phoenix, τότε θα υπήρχε μία πραγματική ισορροπία ανάμεσα στο επίπεδο της ταινίας και σε αυτό του πρωταγωνιστή της.

Δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχουμε δει ποτέ, είναι, όμως, ένας πρωταγωνιστής που συγκλονίζει με την ερμηνεία του. Γι' αυτό, λοιπόν, μην πας να δεις τον Joker. Πήγαινε να δεις τον Joaquin Phoenix να γράφει ιστορία.