Ο άνθρωπος που χτυπάει ζώο δεν είναι άνθρωπος

Προσπάθησα αρκετά για να βάλω σε μία σειρά τις σκέψεις μου πριν βρεθώ μπροστά στο πληκτρολόγιο. Στο άκουσμα τέτοιων νέων πάντα με έπιανε μία σύγχυση. Αυτό που για λίγο παραλύει η μυαλό σου και τη θέση της λογικής καταλαμβάνει για λίγο το συναίσθημα. Θυμός, οργή, απέχθεια, απογοήτευση, αηδία. Το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί.

Αφορμή στάθηκαν τα νέα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας χτες σχετικά με τον βασανισμό δελφινιών στο Αιγαίο. Τα πτερύγιά τους είχαν κοπεί με μαχαίρι και τα ίδια τα ζώα είχαν επιστραφεί στη θάλασσα για να βρουν έναν βασανιστικό θάνατο. Μία φώκια σε παρεμφερή κατάσταση με ένα σχοινί δεμένο στο πτερύγιό της.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να βασανίσει άλλο ζωντανό οργανισμό, πόσο μάλλον κάτι τόσο αθώο που ξέρεις ότι από τη φύση του δεν μπορεί να φέρει ιδιαίτερη αντίσταση. Αυτοί εκεί πατάνε. Αν ήξεραν ότι το θύμα θα μπορούσε να σταθεί επί ίσοις όροις απέναντί τους, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα το έκαναν. Γιατί είναι θρασύδειλοι. Τρέφονται από μία πλασματική υπεροχή που τους δίνει η σωματική δύναμη δίπλα στον αδύναμο. Απόρροια βαθιά ριζομένων ψυχολογικών προβλημάτων, τα οποία πληρώνουν οι άλλοι επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει μόνο τους φιλόζωους. Το γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι φιλόζωοι είναι ένα θέμα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ωστόσο, η κακοποίηση των ζώων δεν απέχει πολύ από αυτή των ανθρώπων. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτός που μπορεί να σηκώσει χέρι σε έναν σκύλο ή μία γάτα ή να κατακρεουργήσει ένα δελφίνι στην προκειμένη περίπτωση, δε θα το κάνει σε σένα αύριο μεθαύριο; Στη γυναίκα του. Στον άντρα της. Σ’ ένα παιδί. Σε’ έναν ηλικιωμένο. Στο μυαλό του σίγουρα τίποτα δεν τον εμποδίζει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε για βασανισμό ζώων και, αν θέλουμε να μιλήσουμε ρεαλιστικά, δε θα είναι η τελευταία. Γιατί πάντα θα υπάρχει αυτός ο κάποιος που θα αποφασίσει ότι, αντί να ελέγξει τα όποια παρανοϊκά ένστικτα εμφανίζονται στο μυαλό του, έχει το δικαίωμα να δρα αυτοβούλως. Το θέμα δεν είναι να πούμε από αύριο δε θα ξαναθελήσει ποτέ κανείς να κακοποιήσει ζώο. Μακάρι να γινόταν, αλλά άρρωστα μυαλά πάντα θα υπάρχουν. Όπως ξέρουμε ότι πάντα θα υπάρχουν δολοφόνοι ή ένα σωρό άλλοι κακοποιοί.

Το θέμα είναι και ως κοινωνία και ως κράτος να μην ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές. Να δείξουμε σ’ αυτά τα όντα (σ.σ. Ανθρώπους δε θα τους πω. Αρνούμαι να φέρω τον ίδιο τίτλο με αυτούς) ότι εμείς δεν τους επιτρέπουμε να το κάνουν ακόμα κι αν οι διαταραγμένες τους ορμές τους το ζητάνε. Η ισχύς εν τη ενώσει είναι μία φράση που ταιριάζει απόλυτα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί συνήθως τέτοιοι δρουν επειδή ο διπλανός κοίταξε αλλού. Επειδή ξέρουν ότι ο νόμος είναι ελαστικός. Επειδή είναι δειλοί κι όλοι υπόλοιποι ενισχύουν τη δειλία τους.

Οπότε, μήπως έχει έρθει η ώρα να κινήσουμε τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση; Αρκετά έχουμε αργήσει.

Και στην τελική δε με νοιάζει τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος. Με νοιάζει τι θέλω να σημαίνει.